Διεκδικώντας... τη χώρα

Διεκδικώντας... τη χώρα

«Και να ξεχρεώναμε σήμερα σε 10 χρόνια θα ήμασταν πάλι χρεωμένοι». Έτσι περιέγραψε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ο επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ Σάββας Ρομπόλης. «Το χρέος είναι 350 δισ. ευρώ και να βρισκόταν κάποιος να μας δώσει όλα τα χρήματα σήμερα, αν δεν ανασυστήσουμε την παραγωγική βάση και δεν προχωρήσουμε ανακατανομή των πόρων τότε σε 10 χρόνια θα είχαμε πάλι το ίδιο πρόβλημα» δήλωσε χαρακτηριστικά στην εκπομπή "ΣΚΑΪ Τώρα" (26/4).

Τι μας λέει ο επιστημονικός συνεργάτης του κορυφαίου συνδικαλιστικού οργάνου της χώρας, της ΓΣΕΕ; Μας λέει ότι το χρέος δεν πρέπει να μας απασχολεί και τόσο, γιατί ακόμη κι αν το ξεφορτωνόμασταν τότε με τις παρούσες συνθήκες πάλι στα ίδια θα καταλήγαμε. Προσέξτε λογική. Σε μια εποχή όπου το μνημόνιο έχει αποδειχτεί ότι αναγεννά το πρόβλημα της υπερχρέωσης με εκρηκτικό τρόπο, ο επιστημονικός συνεργάτης της ΓΣΕΕ μας λέει ότι δεν πρέπει να μας απασχολεί και τόσο. Πώς αλλιώς θα αφήσουμε ήσυχους τους δανειστές και το πολιτικό τους προσωπικό να ξεζουμίσουν την χώρα και τους εργαζόμενους; Πώς αλλιώς θα τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν την κατεδάφιση δικαιωμάτων, συνθηκών και όρων εργασίας. Πώς αλλιώς θα τους δώσουμε την δυνατότητα να ολοκληρώσουν την δουλοπαροικία του χρέους που οικοδομούν στη χώρα.

Αλήθεια, είναι τόσο απλή υπόθεση το να ξεφορτωθούμε το χρέος ώστε οι επιστημονικοί συνεργάτες της ΓΣΕΕ ασχολούνται με την «επόμενη ημέρα»; Εκτός κι αν σκέφτονται στα σοβαρά ότι μπορεί να υπάρξει «ανασύσταση της παραγωγικής βάσης» με δεδομένη την κατάσταση του χρέους. Αν λοιπόν είναι τόσο απλή υπόθεση, γιατί δεν μας λένε τις προτάσεις τους; Γιατί η ΓΣΕΕ δεν έχει βγάλει κουβέντα για το τι πρέπει να γίνει με το χρέος και το καθεστώς που οικοδομείται πάνω του; Την ενδιαφέρει, ή τα έχει βρει με τους δανειστές και τοκογλύφους και γι’ αυτό περιορίζεται σε προτάσεις διαχείρισης της κρίσης;

Προπαγάνδα υποταγής

Η στάση αυτή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και ορισμένων από τους επιστημονικούς συνεργάτες της είναι η άλλη πλευρά της κυρίαρχης πολιτικής. Σε μια περίοδο που η κυρίαρχη προπαγάνδα και πολιτική αγωνίζεται να πείσει εργαζόμενους και κοινωνία ότι δεν υπάρχει καμμιά άλλη διέξοδος εκτός από την πτώχευση άπαξ, ή την πτώχευση με δόσεις, οι δυνάμεις που ελέγχουν την ΓΣΕΕ προσπαθούν να πείσουν ότι δεν αξίζει και πολύ τον κόπο να ασχοληθούν οι εργαζόμενοι με το χρέος. Δεν είναι, ρε αδερφέ, το κύριο ζήτημα. Υπάρχουν άλλα πολύ πιο σοβαρά ζητήματα. Το μεροκάματο, η ανεργία, τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά. Δεν έχει σημασία αν κανένα από όλα αυτά τα ζητήματα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί όσο υπάρχει και ενισχύεται η λεηλασία της χώρας και του λαού της από την χρηματιστική ολιγαρχία. Δεν έχει σημασία αν όλα αυτά έχουν δοθεί ως υποθήκη στους δανειστές και στο «ισχυρό ευρώ». Αυτό που έχει σημασία είναι να μείνουν οι εργαζόμενοι να ασχολούνται με τα χάλια τους, με τις συνέπειες της κυρίαρχης πολιτικής, να κλαίνε την μοίρα τους και να ονειρεύονται την «ανασύσταση της παραγωγικής βάσης» σε καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους και συμφώνου ευρώ, για να μην αντιληφθούν ότι οφείλουν να ανατρέψουν όχι μόνο τις πολιτικές που εφαρμόζονται, αλλά και το καθεστώς που επιβάλλεται στη βάση του χρέους και του ευρώ.

Καθώς εντείνεται ο βομβαρδισμός της κοινής γνώμης με απανωτά σενάρια αναδιάρθρωσης που μόνο σκοπό έχουν τον εθισμό του εργαζόμενου κόσμου στο δήθεν αναπόφευκτο της δικής του κοινωνικής και εργασιακής υποβάθμισης, τόσο αναπτύσσεται μια «ανίερη συμμαχία» δυνάμεων που επιμένουν ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ασχολούνται με το χρέος και το ευρώ. Συμπολίτευση και αντιπολίτευση, δεξιά και αριστερά, πιασμένοι χεράκι-χεράκι τραγουδούν όλοι μαζί το ίδιο μοτίβο. Μονόδρομος αποφαίνεται με μπάσα φωνή η κυρίαρχη προπαγάνδα. Μπορεί να τα χάσουν όλα οι εργαζόμενοι, μπορεί να χρειαστεί να ζήσουν χειρότερα και από τους παππούδες τους, αλλά τι να κάνουμε δεν μπορούμε να μην πληρώσουμε το χρέος και προς θεού ούτε σκέψη δεν πρέπει να περνά από το μυαλό κανενός ότι μπορούμε να αμφισβητήσουμε το ευρώ και την ΟΝΕ.

Από κοντά και οι αντιπολιτευόμενοι. Είναι πρόβλημα μίγματος πολιτικής και όχι επιβαλλόμενου καθεστώτος, μας λέει η ΝΔ. Μόνο στην επουράνια βασιλεία του Υψίστου, που στην ορολογία της ηγεσίας του ΚΚΕ αποκαλείται «λαϊκή εξουσία», έχει νόημα να διεκδικεί ο λαός το να μην πληρώσει το χρέος και να φύγει από την σφιγκοφωλιά του ευρώ και της ΕΕ. Και μέχρι τότε τι πρέπει να κάνει; Μα φυσικά να πληρώνει, να εξαθλιώνεται και να συντρίβεται μέχρις ότου ως άλλος Λάζαρος θα κληθεί να αναστηθεί εκ του τάφου. Μην τυχόν και τολμήσει να πιστέψει στις δυνάμεις του ότι μπορεί να τα βάλει με το σύστημα για να σωθεί από την καταστροφή που τον στοιχειώνει, γιατί θα υποστεί μύρια όσα κακά και πανωλεθρίες. Προσευχή, νηστεία και τυφλή πίστη στην επουράνια βασιλεία διδάσκουν οι ιεράρχες της συνθηκολόγησης.

Όσο για τον ΣΥΝ αυτός έχει λύσει το πρόβλημα προ πολλού. Πολύ απλά έχει αναθέσει σε άλλους να λύσουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός της. Θα της το λύσουν οι Ευρωπαίοι, καθότι το πρόβλημα είναι διεθνές και ευρωπαϊκό, όχι εθνικό και ελληνικό. Η παλιά θεωρία της ψωροκώσταινας σε όλο της το μεγαλείο. Βεβαίως δεν μας εξηγούν τι θα έχει απογίνει ο ελληνικός λαός και η χώρα του μέχρις ότου οι τρόφιμοι των ευρωπαϊκών κονδυλίων της ηγεσίας του ΣΥΝ ανακαλύψουν εκείνους του Ευρωπαίους που θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας. Ούτε βέβαια μας εξηγούν πώς θα γίνει να υπάρξει «ευρωπαϊκή λύση» από την στιγμή που οι θεσμοί της «Ευρώπης» δεν δίνουν κανένα περιθώριο για την δράση των λαών. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι μην τυχόν και χάσουν κεχρί, τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Η ιδεολογία της επαιτείας και του λεβαντινοραγιαδισμού με τα χρώματα της ροζ αριστεράς.

Από την εποχή που η επαναστατική δημοκρατία τα έβαλε με τον ευρωπαϊκό οικουμενισμό της Ιερής Συμμαχίας, το πρώτιστο μέλημα κάθε λαού που σηκώνει κεφάλι ενάντια στο ζυγό και την τυραννία, είναι να διεκδικήσει τη χώρα του. Έτσι ξεκινά κάθε κοινωνικό κίνημα, ιδίως όταν παίρνει διαστάσεις εξέγερσης. Αυτό απέδειξαν πρόσφατα και οι αραβικές εξεγέρσεις. Χωρίς να διεκδικήσει το δικαίωμά του να γίνει αφέντης στον τόπο του, κανένας λαός, κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να διεκδικήσει οτιδήποτε άλλο στο επίπεδο της εργασίας και της δημοκρατίας.

Δεν είναι τυχαίο που κανέναν από τους Ηρακλείδες της αντιπολίτευσης του μνημονίου δεν ενδιαφέρει η επιβολή του συμφώνου Euro Plus και της «οικονομικής διακυβέρνησης». Τα εμφανίζουν απλά σαν μια πιο συντηρητική, πιο αντεργατική πολιτική. Συγκαλύπτουν το γεγονός ότι στερούν από τα κράτη-μέλη το δικαίωμα στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής, ακόμα και το δικαίωμα στην σύνταξη ανεξάρτητου προϋπολογισμού. Κι επομένως στερούν από τους λαούς και τους εργαζόμενους κάθε μέσο επηρεασμού και διαμόρφωσης των πολιτικών στις χώρες τους. Αλλά τι πειράζει. Οι κοινοτικές ενισχύσεις να τρέχουν κι όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Έτσι είναι ο «διεθνισμός» στις μέρες μας. Τιμάται τοις μετρητοίς.

Σχέδιο διεξόδου

Όπως είπαμε οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ασχολούνται με τετριμμένα πράγματα όπως είναι το χρέος και το ευρώ. Μόνο η «ανασύσταση της παραγωγικής βάσης» της οικονομίας πρέπει να τους απασχολεί, η οποία καθώς φαίνεται μπορεί με κάποιον μαγικό τρόπο να γίνει εντός του ευρώ και υπό καθεστώς χρέους. Θαυμάσια. Ας δούμε όμως τι σημαίνει στ’ αλήθεια μια παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με βάση τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Μια τέτοια κατεύθυνση απαιτεί την εφαρμογή πρώτα απ’ όλα ενός άμεσου και μακροπρόθεσμου σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας που θα ενεργοποιήσει το παραγωγικό δυναμικό της, θα ανανεώσει τεχνολογικά την βιομηχανία, την αγροτική οικονομία και τις υπηρεσίες, θα δημιουργήσει νέους βιομηχανικούς κλάδους και θα εκσυγχρονίσει τους παραδοσιακούς, θα προωθήσει την αναδιάρθρωση των αγροτικών καλλιεργειών σε καθεστώς επιλεκτικής ανταγωνιστικής προστασίας και προς όφελος των ίδιων των αγροτών και της εθνικής οικονομίας.

Συστατικό στοιχεία αυτής της ανασυγκρότησης είναι η προώθηση νέων επενδύσεων σε κρίσιμους και αποδοτικούς για τη χώρα τομείς, όπως σε αυτούς που διαθέτει συγκριτικά μεγαλύτερες δυνατότητες (ορυκτός πλούτος, αλιεία, βιομηχανική επεξεργασία των προϊόντων της αγροτικής οικονομίας, κλπ.) στους τομείς των νέων τεχνολογιών, σε σημαντικά έργα υποδομής, έργα ανάπτυξης της εγχώριας ενεργειακής βάσης, σε τομείς υποκατάστασης των εισαγωγών, επιστημονικής και τεχνολογικής έρευνας, δημιουργίας σύγχρονης ορθολογικής και πιο αποδοτικής τουριστικής υποδομής, και άλλους.

Μπορούν να γίνουν όλα αυτά αν η χώρα δεν κατακτήσει μια νέα θέση στα πλαίσια του διεθνούς καταμερισμού εργασίας, αν δεν σπάσει τα δεσμά της υποτέλειας, της εξάρτησης και της μονοπωλιακής εκμετάλλευσης που της έχουν επιβληθεί; Μπορούν να γίνουν όλα αυτά αν το κράτος δεν ανακτήσει το σύνολο της δημοσιονομικής, νομισματικής, φορολογικής και πιστωτικής πολιτικής που έχει εκχωρήσει στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

 Ο ποιοτικά διάφορος χαρακτήρας αυτής της ανάπτυξης, δεν συνίσταται μόνο στη νέα συγκρότηση, τον εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Αναντικατάστατο συστατικό του είναι η ποιοτική αλλαγή στους όρους λειτουργίας της οικονομίας και στο περιεχόμενο των διεθνών σχέσεων.

Με κέντρο το Δημόσιο

Μια τέτοια δραστική αλλαγή είναι η ανάδειξη του εργαζόμενου και των αναγκών του σε βασικό φορέα ανάπτυξης και επέκτασης της οικονομίας. Μέτρο της επιτυχίας της παραγωγικής ανασυγκρότησης είναι η διαρκής βελτίωση των όρων και των απολαβών της εργασίας. Καλύτερες δουλειές, καλύτερες αμοιβές, σταθερή απασχόληση, λιγότερες ώρες δουλειάς, αυξημένη παραγωγικότητα σε συνθήκες οικονομιών κλίμακας, κοινωνικού και οικολογικού ορθολογισμού.

Ο δημόσιος τομέας με το δραστική μετασχηματισμό του περιεχομένου, της λειτουργίας του, με τον έλεγχο και τη συμμετοχή των εργαζομένων, με νέα οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια, ώστε να πάψει να αποτελεί κανάλι διοχέτευσης κερδών στο μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο, μηχανισμό συγχώνευσης με το μονοπωλιακό κεφάλαιο και όργανο ρουσφετολογίας, μπορεί και πρέπει να γίνει ο κύριος μοχλός της νέας, προγραμματισμένης ανάπτυξης. Ένας τέτοιος ρόλος του δημόσιου τομέα είναι ασυμβίβαστος με τη γραφειοκρατική δυσκαμψία, την κακοδιοίκηση, τη ρεμούλα και τη χαμηλή παραγωγικότητα. Η διεύρυνσή του θα γίνεται με νέες δημόσιες επενδύσεις και με την προώθηση των αναγκαίων εθνικοποιήσεων για την παραγωγική ανασυγκρότηση, την προγραμματισμένη ανάπτυξη και το αδυνάτισμα των θέσεων της μονοπωλιακής ολιγαρχίας.

Πέντε κριτήρια για τις εθνικοποιήσεις

Κατάρτιση άμεσου προγράμματος εθνικοποιήσεων στη βάση πέντε βασικών κριτηρίων:

·        Το άμεσο δημοσιονομικό όφελος. Αυτό σημαίνει δημιουργία καθαρής ροής εσόδων για το δημόσιο και απαλλαγή από τις κοστοβόρες εκχωρήσεις προς ιδιώτες βασικών δραστηριοτήτων που το ίδιο το κράτος θα μπορούσε να εκτελέσει φθηνότερα, καλύτερα και πιο αποδοτικά.

·        Τη θωράκιση της χώρας και της οικονομίας της. Αυτό σημαίνει τον έλεγχο των βασικών μοχλών της εθνικής οικονομίας (επικοινωνίες, ενέργεια, μεταφορές, υποδομές, φυσικός πλούτος) ώστε να πάψει η χώρα να είναι ανοχύρωτη απέναντι στις καταστροφικές δυνάμεις και τις θύελλες της παγκόσμιας αγοράς, αλλά και να μπορεί να αντιμετωπίσει τυχόν πιέσεις, εκβιασμούς και απειλές για τη συνοχή της.

·        Το σπάσιμο των καρτέλ, των μονοπωλιακών καταστάσεων που λυμαίνονται την αγορά και της εξάρτησης από τις πολυεθνικές. Αυτό σημαίνει πρώτα και κύρια τη δημιουργία κρατικών δικτύων μεταφοράς, διακίνησης και εμπορίας προϊόντων με κύριο στόχο να ενισχυθεί ο ατομικός παραγωγός, ο βιοτέχνης και η μικρομεσαία παραγωγική επιχείρηση, που όλο και περισσότερα σήμερα βρίσκεται εκτός αγοράς. Κι επίσης δεν θα επιτρέψει να σβήσει η μικρή επιχείρηση της λιανικής, που σήμερα συνθλίβεται από το μεγαλεμπόριο των αλυσίδων και το παραεμπόριο των διαφόρων κυκλωμάτων.

·        Την άμεση ενίσχυση της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας. Αυτό πρώτα-πρώτα σημαίνει την εθνικοποίηση εκείνων των πιστωτικών ιδρυμάτων που θα επιτρέψουν την άμεση χρηματοδότηση ενός ολοκληρωμένου προγράμματος ανάπτυξης της πρωτογενούς και της δευτερογενούς παραγωγής με προτεραιότητα τις εσωτερικές ανάγκες της χώρας.

·        Την άμεση κάλυψη και προστασία βασικών κοινωνικών αναγκών και των «δημόσιων αγαθών» που δεν μπορούν να βρίσκονται στο έλεος των ιδιωτικών συμφερόντων και της αγοράς. Οι πολιτικές ιδιωτικοποίησης ειδικά σε κρίσιμους τομείς «δημόσιων αγαθών», όπως π.χ. η υγεία και η παιδεία, δεν οδήγησαν μόνο στην εκτόξευση του κόστους των υπηρεσιών αυτών για το μέσο νοικοκυριό, αλλά και σε αντίστοιχη αύξηση των δαπανών του κράτους μέσα από την προσαρμογή της δημόσιας υγείας και παιδείας στις ανάγκες και τα πρότυπα των ιδιωτικών συμφερόντων που λυμαίνονται τους χώρους. Η εθνικοποίηση των τομέων αυτών αποτελεί εκτός όλων των άλλων και τη μόνη αποτελεσματική μέθοδο συγκράτησης και συμπίεσης του κόστους και των δαπανών με ταυτόχρονη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς όλους.

Αυτοχρηματοδότηση με νέους πόρους

Η χρηματοδότηση της νέας αυτής αναπτυξιακής προσπάθειας θα προέλθει πρωταρχικά από την αυτοχρηματοδότησή της με τους νέους πόρους που θα δημιουργεί η ίδια στην πορεία της, με την ενεργοποίηση άμεσα του παραγωγικού δυναμικού της χώρας. Αυτό απαιτεί την ουσιαστική παρέμβαση στα κέρδη, στις πηγές διαμόρφωσής τους και στον τρόπο αξιοποίησής τους. Σημαντικά περιθώρια εξασφάλισης πόρων περικλείνουν το χτύπημα της φοροδιαφυγής και της φοροπροστασίας του μεγάλου κεφαλαίου και ιδιαίτερα των πιο παρασιτικών μορφών του ιδιωτικού πλουτισμού. Μόνο μια οικονομία που ξέρει πώς να αξιοποιεί τους δικούς της εσωτερικούς πόρους, μπορεί να διεκδικήσει ένα νέο άνοιγμα στην διεθνή οικονομική ζωή μέσα από ανοιχτές σχέσεις με όλες τις χώρες και τους λαούς, χωρίς δεσμά και καταναγκασμούς. Μόνο μια οικονομία που ξέρει πώς να αυξάνει την πραγματική απασχόληση και όχι τους «απασχολήσιμους», που ανατροφοδοτεί την ανάπτυξή της μέσα από την ανακατανομή του εθνικού εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων και της παραγωγής, που ανεβάζει το βιοτικό επίπεδο του λαού της, που ενισχύει το σύστημα της κοινωνικής προστασίας και της κατοχύρωσης των βασικών δικαιωμάτων στην υγεία, την παιδεία, την προστασία του περιβάλλοντος, μπορεί να κερδίζει νέα διεθνή ερείσματα και συμμαχίες, να γκρεμίζει τείχη και να ανοίγει δρόμους συνεργασίας με όλους.

Το στοίχημα μιας τέτοιας παραγωγικής ανασυγκρότησης καλείται σήμερα να κερδίσει ο εργαζόμενος και η χώρα. Αρκεί να γλυτώσει μια και καλή από το τοκογλυφικό χρέος και τον μηχανισμό χρεοκοπιών του ευρώ.

Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, 28/4/2011.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Διεκδικώντας... τη χώρα

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Διεκδικώντας... τη χώρα: "«Και να ξεχρεώναμε σήμερα σε 10 χρόνια θα ήμασταν πάλι χρεωμένοι». Έτσι περιέγραψε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ο επιστημονικός δι..."

ΟΧΙ ΛΟΥΚΕΤΟ ΣΤΗΝ "ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ": ΝΕΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ "Α"

ΟΧΙ ΛΟΥΚΕΤΟ ΣΤΗΝ "ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ": ΝΕΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ "Α": "Μία ακόμη δικαστική δικαίωση για τους εργαζόμενους της Απογευματινής, καθώς απορρίφθηκαν τα ασφαλιστικά μέτρα, που είχε καταθέσει η διοίκη..."

Тёмная ночь / Tyomnaja Notch

Σεισαχθεια: Απειλή για τη Δημοκρατία τα ανώνυμα blogs...Η απάν...

Σεισαχθεια: Απειλή για τη Δημοκρατία τα ανώνυμα blogs...Η απάν...: "Ποια Δημοκρατία κινδυνεύει ρε Πάγκαλε... η Δημοκρατία του ΔΝΤ και της Τρόικας; Η δημοκρατία του ΓΑΠ και του ξεπουλήματος της Εθνικής μας ..."

«Ενώνει τους ανθρώπους» ο Καρλ Μαρξ

…Η αστική τάξη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να επαναστατικοποιεί αδιάκοπα τα εργαλεία παραγωγής, δηλαδή τις σχέσεις παραγωγής, δηλαδή όλες τις κοινωνικές σχέσεις.
Αντίθετα, η αμετάβλητη διατήρηση του παλιού τρόπου παραγωγής αποτελούσε τον πρώτο όρο ύπαρξης όλων των προηγούμενων βιομηχανικών τάξεων. Η συνεχής ανατροπή της παραγωγής, ο αδιάκοπος κλονισμός όλων των κοινωνικών καταστάσεων, η αιώνια αβεβαιότητα και κίνηση διακρίνουν την αστική εποχή από όλες τις προηγούμενες.
Διαλύονται όλες οι στέρεες, σκουριασμένες σχέσεις με την ακολουθία τους από παλιές σεβάσμιες παραστάσεις και αντιλήψεις κι όλες οι καινούργιες που διαμορφώνονται παλιώνουν πριν προλάβουν να αποστεωθούν.
Καθετί το κλειστό και στάσιμο εξατμίζεται, καθετί το ιερό βεβηλώνεται και στο τέλος οι άνθρωποι αναγκάζονται ν’ αντικρίσουν με νηφάλιο μάτι τη θέση τους στη ζωή και τις αμοιβαίες σχέσεις τους.
Η ανάγκη να μεγαλώνει ολοένα την πώληση των προϊόντων της κυνηγά την αστική τάξη πάνω σ’ όλη τη γήινη σφαίρα. Είναι υποχρεωμένη να φωλιάζει παντού, να εγκαθίσταται παντού, να δημιουργεί παντού σχέσεις.
Με την εκμετάλλευση της παγκόσμιας αγοράς, η αστική τάξη διαμόρφωσε κοσμοπολίτικα την παραγωγή και την κατανάλωση όλων των χωρών. Προς μεγάλη λύπη των αντιδραστικών, αφαίρεσε το εθνικό έδαφος κάτω από τα πόδια της βιομηχανίας.
Εκμηδενίστηκαν κι εξακολουθούν ακόμα καθημερινά να εκμηδενίζονται οι παμπάλαιες εθνικές βιομηχανίες. Εκτοπίζονται από νέες βιομηχανίες που η εισαγωγή τους γίνεται ζωτικό ζήτημα για όλα τα πολιτισμένα έθνη, από βιομηχανίες που δεν επεξεργάζονται πια ντόπιες πρώτες ύλες, αλλά πρώτες ύλες που βρίσκονται στις πιο απομακρυσμένες ζώνες και που τα προϊόντα τους δεν καταναλώνονται μονάχα στην ίδια τη χώρα, αλλά ταυτόχρονα σε όλα τα μέρη τον κόσμου.
Στη θέση των παλιών αναγκών, που ικανοποιούνταν από τα εθνικά προϊόντα, μπαίνουν καινούργιες ανάγκες που για να ικανοποιηθούν απαιτούν προϊόντα των πιο απομακρυσμένων χωρών και κλιμάτων.
Στη θέση της παλιάς τοπικής και εθνικής αυτάρκειας και αποκλειστικότητας, μπαίνει μια ολόπλευρη συναλλαγή, μια ολόπλευρη αλληλεξάρτηση των εθνών. Κι αυτό που γίνεται στην υλική παραγωγή γίνεται και στην πνευματική παραγωγή. Τα πνευματικά προϊόντα των μεμονωμένων εθνών γίνονται κοινό χτήμα.
Η εθνική μονομέρεια και ο εθνικός περιορισμός γίνονται όλο και πιο αδύνατα και από τις πολλές εθνικές και τoπικές φιλολογίες διαμορφώνεται μια παγκόσμια φιλολογία.
Με τη γρήγορη βελτίωση όλων των εργαλείων παραγωγής, με την απεριόριστη διευκόλυνση των επικοινωνιών, η αστική τάξη τραβάει στον πολιτισμό όλα, ακόμα και τα πιο βάρβαρα έθνη.
Οι φτηνές τιμές των εμπορευμάτων της είναι το βαρύ πυροβολικό που γκρεμίζει όλα τα σινικά τείχη, και που αναγκάζει να συνθηκολογήσει ακόμα και το πιο σκληροτράχηλο μίσος των βαρβάρων ενάντια στους ξένους. Αναγκάζει όλα τα έθνη να δεχτούν τον αστικό τρόπο παραγωγής, αν δεν θέλουν να χαθούν.
Τα αναγκάζει να εισαγάγουν στη χώρα τους το λεγόμενο πολιτισμό, δηλαδή να γίνουν αστοί. Με μια λέξη, δημιουργεί έναν κόσμο «κατ’ εικόνα της».
…
Η αστική τάξη μέσα στη μόλις εκατόχρονη ταξική κυριαρχία της δημιούργησε παραγωγικές δυνάμεις πιο μαζικές και πιο κολοσσιαίες από ο,τι όλες μαζί οι περασμένες γενιές.
Υποταγή των δυνάμεων της φύσης, μηχανές, εφαρμογή της χημείας στη βιομηχανία και τη γεωργία, ατμοπλοΐα, σιδηρόδρομοι, ηλεκτρικοί τηλέγραφοι, εκχέρσωση ολόκληρων ηπείρων, διαρρύθμιση των ποταμών σε πλωτούς, ολόκληροι πληθυσμοί που ξεπετιούνται απ’ τη γη-ποιός άλλος προηγούμενος αιώνας θα μπορούσε να υποπτευθεί πως στους κόλπους της κοινωνής εργασίας λαγοκοιμόνταν τέτοιες παραγωγικές δυνάμεις;
Είδαμε, λοιπόν: τα μέσα παραγωγής και συγκοινωνίας που πάνω στη βάση τους διαμορφώθηκε η αστική τάξη, δημιουργήθηκαν στη φεουδαρχική κοινωνία.
Σε μια ορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης αυτών των μέσων παραγωγής και συγκοινωνίας, οι συνθήκες μέσα στις οποίες παρήγε και αντάλλασσε η φεουδαρχική κοινωνία, η φεουδαρχική οργάνωση της γεωργίας και της μανιφακτούρας, με μια λέξη οι φεουδαρχικές σχέσεις ιδιοκτησίας, δεν ανταποκρίνονταν πια στις αναπτυγμένες κιόλας παραγωγικές δυνάμεις.
Εμπόδιζαν την παραγωγή αντί να την προωθούν. Μεταβλήθηκαν σε ισάριθμα δεσμά. Έπρεπε να σπάσουν, έσπασαν.
Στη θέση τους μπήκε ο ελεύθερος συναγωνισμός, με μια ανάλογη κοινωνική και πολιτική συγκρότηση, με την οικονομική και πολιτική κυριαρχία της αστικής τάξης.
Μπρος στα μάτια μας συντελείται μια παρόμοια κίνηση.
Οι αστικές σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσο ισχυρά μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με το μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που ο ίδιος κάλεσε.
Εδώ και δεκάδες χρόνια, η ιστορία της βιομηχανίας και του εμπορίου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιστορία της εξέγερσης των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις σύγχρονες σχέσεις παραγωγής, ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας, που αποτελούν τους όρους ύπαρξης της αστικής τάξης και της κυριαρχίας της.
Αρκεί ν’ αναφέρουμε τις εμπορικές κρίσεις που με την περιοδική τους επανάληψη όλο και πιο απειλητικά αμφισβητούν την υπόσταση ολόκληρης της αστικής κοινωνίας. Στις εμπορικές κρίσεις καταστρέφεται τακτικά ένα μεγάλο μέρος όχι μονάχα των έτοιμων προϊόντων, αλλά ακόμα και των παραγωγικών δυνάμεων που ήδη είχαν δημιουργηθεί.
Στις κρίσεις ξεσπά μια κοινωνική επιδημία που σε κάθε άλλη προηγούμενη εποχή θα φαινόταν σαν παραλογισμός, η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία ξαφνικά βρίσκεται πάλι πίσω σε κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας.
Θα ‘λεγε κανείς ότι ένας λιμός, ένας γενικός καταστροφικός πόλεμος της έκοψε όλα τα μέσα ύπαρξης. H βιομηχανία, το εμπόριο φαίνονται εκμηδενισμένα. Και γιατί; Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα ύπαρξης, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο.
Οι παραγωγικές δυνάμεις που διαθέτει δεν χρησιμεύουν πια για την προώθηση του αστικού πολιτισμού και των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας. Αντίθετα, έγιναν πάρα πολύ μεγάλες γι’ αυτές τις σχέσεις, εμποδίζονται από αυτές. Και κάθε φορά που οι παραγωγικές δυνάμεις ξεπερνούν το εμπόδιο αυτό, φέρνουν σε αναταραχή ολόκληρη την αστική κοινωνία, απειλούν την ύπαρξη της αστικής ιδιοκτησίας.
Οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές για να περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν απ’ αυτές. Πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές.
Πώς, λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις.
Τα όπλα που χρησιμοποίησε η αστική τάξη για ν’ ανατρέψει τη φεουδαρχία στρέφονται τώρα ενάντια στην ίδια την αστική τάξη.
Όμως η αστική τάξη δεν σφυρηλάτησε μονάχα τα όπλα που της φέρνουν το θάνατο. Δημιούργησε και τους ανθρώπους που θα χειριστούν αυτά τα όπλα, τους σύγχρονους εργάτες, τους προλετάριους.

Στο βαθμό που αναπτύσσεται η αστική τάξη, δηλαδή το κεφάλαιο, στον ίδιο βαθμό αναπτύσσεται και το προλεταριάτο, η τάξη των σύγχρονων εργατών που ζουν μονάχα τόσο, όσο βρίσκουν δουλειά, και που βρίσκουν τόσο δουλειά, όσο η δουλειά τους αυξάνει το κεφάλαιο.
Αυτοί οι εργάτες που είναι αναγκασμένοι να πουλιούνται κομματάκι-κομματάκι, είναι ένα εμπόρευμα όπως κάθε άλλο εμπορικό είδος, και γι’ αυτό είναι εκτεθειμένοι σ’ όλες τις εναλλαγές τον συναγωνισμού, σε όλες τις διακυμάνσεις της αγοράς.
…
-Κ. Μαρξ, Κομμουνιστικό Μανιφέστο

Hρθε και ο ογκόλιθος... της κρατικής αδιαφορίας να ολοκληρώσει το δράμα της

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

Δεν ήταν αρκετός ο τεράστιος βράχος που την καταπλάκωσε, με αποτέλεσμα να χάσει το δεξί της πόδι, ήρθε και ο ογκόλιθος... της κρατικής αδιαφορίας να ολοκληρώσει το δράμα της. Ενα απόγευμα του καλοκαιριού είδε τη ζωή της να κρέμεται από μια κλωστή και από τότε την αποτελειώνουν... καθημερινά η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, η Νομαρχία Ευβοίας και ο Δήμος Κύμης, πετώντας την ο ένας στον άλλο, αποποιούμενοι τις όποιες ευθύνες τους.

Ο βράχος που έπεσε από το βουνό στον δρόμο έλιωσε το αυτοκίνητο και το πόδι της Ελεάννας Οι βιοπαλαιστές γονείς της δανείστηκαν για να καλύψουν τα μέχρι σήμερα πάνω από 70.000 ευρώ για έξοδα νοσηλείας και θεραπείας. Ομως ο πραγματικός Γολγοθάς της τώρα ξεκινά. Η Ελεάννα χρειάζεται 10.000 ευρώ κάθε πέντε χρόνια για το νέο μέλος και πάνω από 4.000 ευρώ κάθε δύο χρόνια για την ειδική θήκη. Βλέπετε ο μισθός των 400 ευρώ και το ΙΚΑ δεν είναι αρκετά για να καλύψουν τα αυξημένα έξοδα θεραπείας της. Τα μεγαλόπνοα εθνικά σχέδια για την υγεία του πληθυσμού, που εξήγγειλε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, δεν περιλαμβάνουν περιπτώσεις σαν αυτή της Ελεάννας, η οποία για ένα πράγμα μελαγχολεί: «Η τοπική κοινωνία συγκλονίστηκε από αυτό το ατύχημα. Δεν βρέθηκε ούτε ένας φορέας να ρωτήσει τι έγινα, εάν ζω ή εάν πέθανα. Δεν πειράζει, εγώ κάτω δεν το βάζω».
Ηταν Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008. Η ώρα ήταν λίγο πριν τις 8.30 το βράδυ, όταν η 22χρονη Ελεάννα με την παρέα της κατευθυνόταν από την Πλατάνα για το Στόμιο στη θέση «Φάρος», λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κύμη της Ευβοίας. Ξαφνικά βλέπουν δεξιά τους, μπροστά από το αυτοκίνητό τους, έναν τεράστιο βράχο να κατρακυλά από την πλαγιά στο οδόστρωμα. Τα κομμάτια του χτυπούν ένα αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα και το ακινητοποιούν.
Το αυτοκίνητο που επιβαίνει ως συνοδηγός η Ελεάννα Τσώκου ακινητοποιείται και αυτό. Ενας δεύτερος βράχος αποκολλάται από το βουνό και χτυπά το αυτοκίνητό τους στη δεξιά πλευρά. Το όχημα ανατρέπεται, εκτρέπεται στο αντίθετο ρεύμα, λίγα μέτρα πάνω από τη θάλασσα.
«Δεν προλάβαμε να συνειδητοποιήσουμε τι γινόταν» μας λέει η Ελεάννα. «Θυμάμαι ότι παρέμεινα εγκλωβισμένη και σοβαρά τραυματισμένη στα συντρίμμια. Οδηγήθηκα αρχικά με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο Κύμης, όπου μου παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες. Το αποκομμένο μέλος μου είχε τοποθετηθεί σε ειδική συσκευασία και ύστερα από την αρχική σταθεροποίηση της εικόνας μου μεταφέρθηκα με ασθενοφόρο στην Αθήνα σε τρία νοσοκομεία».
Τις θυμάστε εκείνες τις ώρες;
«Γύρω στη 1.00 π.μ. έφτασα στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών "Γεώργιος Γεννηματάς", όπου εφημέρευε το τμήμα Πλαστικής Χειρουργικής. Επειτα από εκτίμηση της κατάστασής μου από τους γιατρούς στο "Γ. Γεννηματάς" χαρακτηρίστηκα πολυτραυματίας και λόγω των πολλαπλών καταγμάτων και της υπόνοιας αιματουρίας, αποφασίστηκε η μεταφορά μου στον "Ερυθρό Σταυρό" που εφημέρευε. Στον "Ερυθρό Σταυρό" ακολούθησε νέος γενικός ιατρικός έλεγχος και οι γιατροί ενημέρωσαν τους γονείς μου ότι όχι μόνον δεν γίνεται να συγκολληθεί το αποκομμένο μέλος μου, αλλά και ότι θα πρέπει να γίνει ακρωτηριασμός του ποδιού μου είκοσι εκατοστά κάτω από το γόνατο, ενώ το σχετικό χειρουργείο προγραμματίστηκε για τις 5.00 π.μ. λόγω υπάρξεως και άλλων εκκρεμών χειρουργείων. Τότε η οικογένειά μου αποφάσισε τη μεταφορά μου σε ιδιωτικό κέντρο, με την ελπίδα της επανασύνδεσης του αποκομμένου μέλους μου ή, έστω, της αποτροπής του περαιτέρω ακρωτηριασμού μου. Από τους γιατρούς δόθηκε ένας τιτάνιος αγώνας για την αποτροπή του περαιτέρω ακρωτηριασμού μου, δεδομένου ότι το αποκομμένο μέλος μου ήταν πλήρως συνθλιμμένο».
Τελικά τα κατάφερες...
«Επειτα από πολύωρες επεμβάσεις για πολλές ημέρες γλίτωσα τον υψηλότερο ακρωτηριασμό. Στις 2 Σεπτεμβρίου ξαναμπήκα στο χειρουργείο και υποβλήθηκα σε επτάωρη χειρουργική επέμβαση με τη χρήση μικροσκοπίου, κατά την οποία ελήφθη μόσχευμα από τον δεξιό μου μηρό για την κάλυψη του κολοβώματος στο αριστερό μου άκρο. Βγήκα στις 15 του μήνα με αναπηρικό αμαξίδιο και συνέχισα τη νοσηλεία στο σπίτι μου, ακίνητη στο κρεβάτι και απολύτως εξαρτώμενη από τη μητέρα μου και τα λοιπά μέλη της οικογένειάς μου».
Τώρα όμως στέκεσαι στα πόδια σου...
«Τον Νοέμβριο απευθύνθηκα σε Κέντρο Αποκατάστασης (Προσθετική και Ορθωτική) για την κατασκευή προθέσεως τεχνητού μέλους και άρχισα να βαδίζω με περπατήρα για μικρό χρονικό διάστημα. Η διαδικασία αποκατάστασης ξεκίνησε με την εφαρμογή μιας προσωρινής πρόθεσης για την ενδυνάμωση των μυών του κολοβώματος και τη βελτίωση της ισορροπιστικής και φυσικής μου κατάστασης. Την προσωρινή αυτή πρόθεση θα φέρω για διάστημα 4-6 μηνών, οπότε και θα κατασκευαστεί μία νέα πρόθεση αισθητικώς πιο αποδεκτή και με μειωμένο βάρος».
Φαντάζομαι θα χρειάζεται διαρκής παρακολούθηση...
«Ακόμα και μετά την κατασκευή της "οριστικής" πρόθεσης θα παρακολουθούμαι συνέχεια και για το υπόλοιπο του βίου μου λόγω αυξομειώσεων του κολοβώματος και θα χρειάζομαι αλλαγή θήκης της πρόθεσης ανά διετία. Κάθε πέντε χρόνια η πρόθεση θα πρέπει να ανακατασκευάζεται εξ ολοκλήρου. Αυτό σημαίνει ότι ουδέποτε θα επανέλθω στην προ του ατυχήματος κατάσταση».
«Από το Νοέμβριο ζητάμε από την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας να μας πουν εάν ο δρόμος Στομίου-Πλατάνας είναι δημοτικός ή νομαρχιακός» μας λέει η δικηγόρος Χριστίνα Τσαγκλή.
«Ακριβή απάντηση δεν έχουμε λάβει. Κατ' εφαρμογήν της εξουσιοδοτικής διάταξης του άρθρου 7 παρ. 3 ν. 3481/2006 εξεδόθη η υπ' αριθμ. 3563/2007 απόφαση του γενικού γραμματέα Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδος (ΦΕΚ Β' 1830/12.9.2007) και καθορίστηκαν οι οδοί που ανήκουν στην αρμοδιότητα συντήρησης των υπηρεσιών της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδος και των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων που υπάγονται σε αυτήν. Σύμφωνα με την ανωτέρω απόφαση (άρθρο Α3-6) η Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Εύβοιας ορίστηκε ως αρμόδια υπηρεσία για τη συντήρηση της οδού Λέπουρα-Κύμη-Παραλία Κύμης μέσω Βουζίου, Ωρολογίου και Κονιστρών. Αν είναι να σου τύχει το κακό, καλύτερα να σε βλάψει ιδιώτης, όχι το κράτος. Τουλάχιστον θα αποζημιωθείς με αξιοπρέπεια. Θυμηθείτε τι έγινε με τον Βασίλη Δοσούλα και τον ακρωτηριασμό του στον Πόρο από το ιπτάμενο δελφίνι».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος δρόμος και τα συχνά κατολισθητικά φαινόμενα που εμφανίζει είναι γνωστά από δεκαετίας τουλάχιστον στα αρμόδια όργανα των εναγομένων και έχουν επανειλημμένως απασχολήσει τόσο τους κατοίκους της περιοχής όσο και το Ινστιτούτο Γεωλογικών Μελετών, που με πλήθος εκθέσεών του έχει επισημάνει τόσο τους κινδύνους εκ των κατολισθήσεων όσο και τα μέτρα που έπρεπε να έχουν ληφθεί προς διασφάλιση της ζωής και της υγείας των διερχόμενων πολιτών.
Πρόκειται για ένα δρόμο δίπλα στη θάλασσα με μεγάλες μορφολογικές κλίσεις των πρανών και με ύψος πρανών που υπερβαίνει τα 15 μ.
«Παρά το γεγονός, λοιπόν, ότι επρόκειτο για ένα "δρόμο-καρμανιόλα", οι αρχές, κατά παράβαση όλων των νομοθετικών επιταγών που τους επιβάλλουν τη λήψη μέτρων για την οδική ασφάλεια των διερχομένων πολιτών, παρέλειψαν να λάβουν τα στοιχειωδέστερα μέτρα που θα είχαν μετ' ασφαλείας αποτρέψει τον ακρωτηριασμό της Ελεάννας. Πρέπει επιτέλους η υπόθεση να οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη και να ανοίξει ο δρόμος για να βρίσκουν το δίκιο τους οι πληγέντες από παρόμοια συμβάντα».
Ο δρόμος Στομίου-Πλατάνας παρέμεινε κλειστός για λόγους ασφαλείας τουλάχιστον επί ένα μήνα και αφού έλαβαν χώρα ορισμένα «αμυντικά» έργα, όπως η τοποθέτηση αμμόσακων στο οδόστρωμα και η δημιουργία αναβαθμών-παταριών στα πρανή, δόθηκε στην κυκλοφορία κατά το ένα μόνο ρεύμα κυκλοφορίας. Τόσο το Ινστιτούτο Γεωλογικών Μελετών, που έκανε αυτοψία στην περιοχή, όσο και η πολυεθνική εταιρεία Geobrook που διενήργησε ομοίως αυτοψία κατόπιν παρεμβάσεως του ΥΠΕΧΩΔΕ, επισημαίνουν την επικινδυνότητα του δρόμου και προτείνουν σειρά έργων προς αποτροπή και νέων ατυχημάτων, προϋπολογισμού 1.350.000 ευρώ . *

ΣΠΥΡΟΣ ΣΑΜΟΪΛΗΣ - ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ "βάστα καρδιά"

ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Τραγούδι τών Καρμπονάρων

ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Τραγούδι τών Καρμπονάρων

Μίκης Θεοδωράκης- Ο Εχθρός Λαός

Αι ευχαί - Μίκης Θεοδωράκης

Εις Σάμον - Μαρία Φαραντούρη, Μίκης Θεοδωράκης

Μαρία Φαραντουρη - Ποιός την ζωή μου

Μαθητές της Γορτυνίας απαντούν στον Γιάννη Πρετεντέρη!

 

 

Μαθητές του Γυμνασίου με Λυκειακές Τάξεις Βυτίνας αναφέρουν σε ανακοίνωσή τους ότι, αφού διάβασαν το άρθρο του κ. Ι. Κ. Πρετεντέρη στην εφημερίδα "Το Βήμα", θέλησαν να απαντήσουν, όπως λένε, "σε κάποιες ανακρίβειες, ελπίζουμε όχι ηθελημένες":

"1)    Τα τρία σχολεία στα χωριά μας δεν είναι απλώς Γυμνάσια, αλλά Γυμνάσια με Λυκειακές Τάξεις, στα οποία φοιτούμε όχι 59 μαθητές, όπως αναφέρεται, αλλά 124 εκ των οποίων οι 65 στις Λυκειακές Τάξεις.

2)    Επειδή κάποιοι καθηγητές συμπληρώνουν το ωράριό τους πηγαίνοντας σε περισσότερα από ένα σχολεία, ο πραγματικός αριθμός τους δεν είναι 46 αλλά 32.

3)    Επειδή έγινε σύγκριση των αποστάσεων στην περιοχή μας με παράδειγμα την απόσταση Αθήνας-Γλυφάδας, οφείλουμε να διευκρινίσουμε ορισμένα πράγματα:

Μπορεί να μην έχουμε κυκλοφοριακό και φανάρια, οι συνθήκες όμως κάνουν την μεταφορά μας επικίνδυνη και κουραστική. Καθημερινά βρισκόμαστε στο λεωφορείο από τις 7 π.μ. αντιμετωπίζοντας αντίξοες καιρικές συνθήκες (πάγος, χιόνι, θερμοκρασίες υπό του μηδενός). Επιπλέον, οι δρόμοι που διανύουμε καθημερινά για να φθάσουμε στο σχολείο μας είναι στενοί, γεμάτοι λακκούβες, στροφές και σε ορεινό μέρος που δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με το Λεκανοπέδιο. Μάλιστα κάποιοι από εμάς ζούμε σε ήδη μεγάλη απόσταση από τα υπάρχοντα σχολεία.

4)    Η συγχώνευση των σχολείων θα έχει ως αποτέλεσμα την ερήμωση των χωριών μας. Ήδη κάποιοι συμμαθητές μας έχουν προγραμματίσει να μετακομίσουν στην Τρίπολη με τις οικογένειές τους, ενώ κάποιοι άλλοι ενδεχομένως να εγκαταλείψουν το σχολείο. Έτσι, όπως πάμε, δε θα μείνει κανείς στην επαρχία.

5)     Όσον αφορά το ιστορικό κομμάτι, πρέπει να ξέρετε ότι τα συγκεκριμένα σχολεία δεν έχουν ιδρυθεί από βουλευτές που ήθελαν να βολέψουν τους δικούς τους. Αντιθέτως, έχουν μια ιστορία πολλών χρόνων (κάποια από αυτά υπάρχουν ήδη από τον 19^ο αιώνα, π.χ. ο Παπαφλέσσας φοίτησε στο σχολείο της Δημητσάνας).

6)    Είμαστε σίγουροι πως το ελληνικό Δημόσιο δεν έπεσε έξω εξαιτίας των τριών αυτών σχολείων της Αρκαδίας αλλά από ανθρώπους που με λάθος πολιτική κυβερνούσαν τόσα χρόνια την χώρα μας. Φοβούμαστε μήπως αυτή η μεταφορά ευθυνών πάνω μας («Ποιοι τα φάγαμε») γίνεται για να καλύψει τις ευθύνες των πολιτικών.

    Τέλος, προσκαλούμε τον κ. Ι. Κ. Πρετεντέρη να επισκεφτεί την ορεινή Αρκαδία για μια εβδομάδα μέσα στον χειμώνα και να διανύσει την διαδρομή Λαγκάδια-Βυτίνα ή Δημητσάνα-Βυτίνα στις 7 πμ με -5 βαθμούς θερμοκρασία, προτού παραλληλίσει την απόσταση που χωρίζει τα σχολεία μας με αυτή της Γλυφάδας από την Αθήνα."

"Ουκ, αν λάβεις παρά του μη έχοντος".

Το παρακάτω χρονογράφημα του Κ. Βάρναλη, γράφηκε με την ευκαιρία της υποχρέωσης που ανέλαβε η Κυβέρνηση Παπάγου το 1952, να πληρώσει και πάλι η Ελλάδα τα εξωτερικά δάνεια, που ως τώρα τα έχουμε πληρώσει πολλές φορές.

- Έλα δω, ραγιά, που σε διατάζω.
- Και ποιος είσαι του λόγου σου, που λες ραγιά. Έλα συ εδώ.

- Κύριός σου είμαι. Ομολογιούχος. Πέσε!

- Και για ποιόνε με πήρες; Για Ελληνικό Κράτος;

- Πού το βρήκες το Ελληνικό Κράτος; Εμείς οι ξένοι είμαστε κράτος.

Κράτη εν κράτει, ομολογιούχοι, Ούλεν, Πάουερ, διομολογήσεις, ετεροδικίες, "σύμβουλοι"...

- Κι από μένα τι ζητάς;

- Να πλερώσεις!

- Τι να πλερώσω; Δεν ξέρω τίποτα.

- Ξέραν οι πρόγονοί σου πριν από εκατόν τριάντα χρόνια... Εθνικοί άνδρες ήσαν, εθνικά δάνεια κάνανε χάρις σ' εμάς τους... φιλέλληνες!

- Ποια δάνεια; Τα πλερώσαμε δέκα φορές ως τώρα. Μας χρεώνατε χίλιες λίρες και μας δίνατε στο χέρι εκατό. Όχι μονάχα μια φορά. Πάντα! Τρεις το λάδι τρεις το ξύδι κι έξι το λαδόξυδο. Η προμήθεια, τ' ασφάλιστρα, τα χρεώλυτρα, οι μεσιτείες, οι προκαταβολές των τόκων τρώγανε τη μάννα. Μ' αυτά τα πρώτα δυό "εθνικά δάνεια" φέρατε την Ελλάδα στα "πρόθυρα της καταστροφής".

- Δε σηκώνω κουβέντες. Πλέρω και βιάζομαι...

- Να κάνεις τι;

- Αμ' το ξέρεις από άλλοτες και συ κι οι όμοιοί σου... Η τιμή είναι ανώτερη από κάθε αδυναμία... Μπορείς δε μπορείς, πρέπει να μείνεις τίμιος... Υπόγραψες, νεαρέ μου, και θα τα "κυλίσεις"!

- Και το αίμα που εμείς χύσαμε για σας; Είναι φτηνότερο από το δικό σας το χρυσάφι, που δε μας το δίνατε κιόλας; Για τη δικιά σας την αυτοκρατορία και τα δικά σας τα πετρέλαια και για τα δικά σας τα κεφάλαια χύσαμε το αίμα μας, στην Ουκρανία, στη Μικρά Ασία, στην Αφρική... Και στον τόπο μας! Τι ζητάτε τώρα από τους πεθαμένους;

- Πλέρω!

- Δεν έχω!

- Έχεις και παραέχεις. Όταν μπορείς να πετάς τα λεφτά σου από το παράθυρο, θα πει πως έχεις!

- Δε μούμεινε λάδι.

- Θα σφίξουμε λιγάκι το μάγγανο και θα βγάλεις. Θα βγάζεις, όσο και να σε στίβουμε. Κι όσο περισσότερο σε στίβουμε και βγάζεις, τόσο περισσότερο γίνεσαι άγγελος της ελευθερίας, διότι δεν σου μένει... κουκούτσι να νογάς τι σου γίνεται και τι σου μέλλεται...

- "Ουκ, αν λάβεις παρά του μη έχοντος".

- Θ' αγοράζεις ψωμί και θα το τρώω εγώ με τους εμμέσους φόρους. Πού θα μου πας; Και άκουσ' εδώ ένα πράγμα. Αν δεν βάζαμ' εμείς όλα μας τα δυνατά η δικιά σας η ολιγαρχία θα είχε εξαφανιστεί. Αυτή μας χρωστάει και την ύπαρξή σου!

- Τη δικιά μου;

- Και βέβαια! Από σένα θα πάρει για να δώσει σ' εμάς. Η μια ολιγαρχία στην άλλη... Έτσι γίνεται πάντα. Οι λαοί δίνουν και το αίμα και το χρήμα κι οι ολιγαρχίες παχαίνουν...

- Φεύγεις ή δε φεύγεις;

- Κουτέ. Όσο μακρύτερα φύγω, τόσο περισσότερο θα τρέχεις για να με πλερώσεις. Δούλε!...

Σεισαχθεια: Γιορτάζει η κυβέρνηση ΓΑΠ την επέτειο σωτηρίας απ...

Σεισαχθεια:
Γιορτάζει η κυβέρνηση ΓΑΠ την επέτειο σωτηρίας απ...: "Γιορτάζει η κυβέρνηση ΓΑΠ την επέτειο σωτηρίας από το ΔΝΤ... Εμείς;"

Η 21η Απριλίου 1967 και ο «Ήσυχος Αμερικάνος»

του Δ.Κ.

Μια ακόμη επέτειος του πραξικοπήματος της 21η Απρίλη του 1967 και, όπως πάντα, εκδόθηκαν ανακοινώσεις των πολιτειακών παραγόντων, των κομμάτων, των μαζικών οργανώσεων. Από τα πολλά που μπορεί να σχολιάσει κανείς, προτίμησα να μείνω σε ένα που μου φαίνεται πολύ επίκαιρο: ο ρόλος των ΗΠΑ.

Για όσους έζησαν τα γεγονότα και τον απόηχό τους τις επόμενες δεκαετίες δεν χωρεί καμιά αμφιβολία πως οι ΗΠΑ στην πραγματικότητα καθοδήγησαν τους πραξικοπηματίες. Ποιες ήταν οι επιδιώξεις ενός τέτοιου, τολμηρού σχεδιασμού;

1. Οι ΗΠΑ, σε συνεργασία με την ελληνική άρχουσα τάξη είχαν θορυβηθεί από την άνοδο της επιρροής της ΕΔΑ η οποία, παρά τις επιμέρους διαφορετικές αποχρώσεις και τις αδυναμίες της, στην πραγματικότητα καθοδηγούνταν από το παράνομο τότε ΚΚΕ. Η ΕΔΑ είχε αναδειχθεί αξιωματική αντιπολίτευση το 1958, ούτε δέκα χρόνια μετά τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου. Παρά το γεγονός ότι δεν κατάφερε να κρατήσει το υψηλό ποσοστό του 24,43%, ήταν βέβαιο ότι διέθετε μια αξιοπρόσεχτη δυναμική. Το 1964, η Ένωση Κέντρου η οποία πρωτύτερα είχε καρπωθεί ένα μέρος των ψήφων της ΕΔΑ, είχε καταγράψει σημάδια κάμψης. Στις δημοτικές εκλογές της χρονιάς εκείνης η ΕΔΑ έλαβε στην Αθήνα το 30%. Αυτό μόλις 15 έτη μετά την ήττα της Αριστεράς στον εμφύλιο.
2. Η κυρίαρχη τάξη και οι ΗΠΑ δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν από τη διαφαινόμενη άνοδο του Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου καθώς επρόκειτο για μια πολιτική δύναμη ελεγχόμενη από αυτές. Δεν φοβούνταν ούτε την πιο ριζοσπαστική της εκδοχή υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, παρά τα όσα δημοσίως διέδιδαν. Είναι πια γνωστό ότι ο τελευταίος συνέτρωγε μια φορά την εβδομάδα με τον αμερικανό πρέσβη και αντάλλασσαν απόψεις…
3. Ανησυχούσαν οι κρατούντες για τη ραγδαία άνοδο του απεργιακού κινήματος στην Ελλάδα το οποίο, μαζί με την άνοδο της ΕΔΑ ήταν ένδειξη κοινωνικού αναβρασμού. Το 1960 υπήρξαν 56 χιλιάδες απεργοί. To 1965, έτος της μεγάλης πολιτικής κρίσης, καταγράφηκαν 964 χιλιάδες απεργοί. Το 1966 οι απεργοί σχεδόν διπλασιάστηκαν φτάνοντας το 1 εκατομμύριο 600 χιλιάδες ενώ μόνο το πρώτο τρίμηνο του 1967 ο αριθμός των συμμετεχόντων σε απεργία είχε φτάσει κιόλας τις 700 χιλιάδες. Επιπλέον, τα πολιτικά αιτήματα των απεργιών είχαν αρχίσει να κυριαρχούν συμπληρώνοντας τα οικονομικά. Ο κοινωνικός αναβρασμός κινδύνευε να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
4. Ανησυχία υπήρχε και για την έκβαση του κυπριακού. Ο ελληνικός λαός είχε δείξει μια ιδιαίτερη ευαισθησία για το θέμα. Στη δεκαετία του 1950, με αιχμή το κυπριακό είχαν οργανωθεί θυελλώδεις διαδηλώσεις οι οποίες κατεστάλησαν από την αστυνομία με αποτέλεσμα νεκρούς διαδηλωτές. Ήταν προφανές πως καμιά κοινοβουλευτική κυβέρνηση στην Αθήνα δεν μπορούσε να επιβάλλει στην εγχώρια κοινή γνώμη μια ΝΑΤΟϊκή – φιλοτουρκική “λύση” του κυπριακού.
5. Οι ΗΠΑ απαιτούσαν σταθερότητα και βεβαιότητα στη χρήση των βάσεών τους στην Ελλάδα. Χρειάζονταν τέτοια σιγουριά που δεν μπορούσαν να ρισκάρουν τυχόν ελιγμούς κάποιας κοινοβουλευτικής κυβέρνησης η οποία, υπό τη λαϊκή πίεση, μπορεί να έθετε κάποια επιμέρους εμπόδια στη χρήση τους. Την περίοδο αυτή διεξήχθησαν δυο κρίσιμοι για την αμερικανική επικυριαρχία πόλεμοι στη Μ. Ανατολή: το 1967 και το 1973. Στους πολέμους αυτούς, όπως και σήμερα στη Λιβύη, χρησιμοποιήθηκε εντατικά η βάση της Σούδας και όχι μόνο.

Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, η ελληνική κυρίαρχη τάξη και οι ΗΠΑ ανησυχούσαν ότι θα «ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου». Έδρασαν έτσι προληπτικά. Κατάφεραν ένα ακόμη χτύπημα στο λαϊκό κίνημα, προχώρησαν τα σχέδιά τους στην περιοχή και, όταν το καζάνι της οργής του λαού άρχισε να βράζει μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την εισβολή στην Κύπρο, μεθόδευσαν την επιστροφή σε μια ελεγχόμενη δημοκρατία.

Άφεση αμαρτιών;

Έχει ενδιαφέρον πάντως να σημειωθεί ότι τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα από την περίοδο της προεδρίας Κλίντον, καταβάλλεται συστηματική προσπάθεια για να αποενοχοποιηθεί ο αμερικανικός παράγοντας και να προωθηθεί η εικόνα του «ήσυχου αμερικάνου»[1]. Δεν είναι μόνο η καθυστερημένη και ανειλικρινής μεταμέλεια που εξέφρασε με ένα τρόπο ο Μπιλ Κλίντον. Είναι ότι, παραδόξως, περί τα μέσα – τέλη της δεκαετίας του 1990 πλήθυναν οι μελέτες, τα βιβλία, οι δημοσιεύσεις που, με τον ένα ή άλλο τρόπο επιχειρούσαν να υποβαθμίσουν ή να εξαλείψουν το ρόλο των ΗΠΑ.

Αυτό έγινε, για παράδειγμα, από γνωστούς συντηρητικούς δημοσιογράφους όπως ο Αλ. Παπαχελάς με το θαυμάσιο και αποκαλυπτικό κατά τα άλλα βιβλίο του Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας (εκδ. Εστία, 1997). Στο έργο αυτό, προσεκτικά και μεθοδικά επιχειρείται να χτιστεί η άποψη ότι οι ΗΠΑ ήξεραν μεν για το πραξικόπημα αλλά η ευθύνη τους συνίσταται μόνο στο ότι δεν αντέδρασαν έγκαιρα!

Παρόμοιες προσπάθειες έγιναν και από τα «αριστερά»[2]. Επιχειρήθηκε να θεμελιωθεί η άποψη ότι για το πραξικόπημα και τη χούντα καμιά ευθύνη δεν έφερε ο ξένος παράγοντας αλλά μόνο η εγχώρια ολιγαρχία. Η θέση αυτή, στο όνομα της ανάδειξης της αντίθεσης των συμφερόντων της εργατικής τάξης έναντι του κεφαλαίου, υποβαθμίζει έως αγνοεί το ρόλο του ξένου παράγοντα και του ξένου κεφαλαίου στη χώρα μας[3]. Συμβάλλει έτσι αντικειμενικά στην αποενοχοποίηση των ΗΠΑ.

Η απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας

Η 21 Απριλίου προσφέρεται πράγματι για ιστορικά διδάγματα. Ειδικά σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης. Είναι γνωστό ότι το Μνημόνιο το οποίο δεν ψηφίστηκε από την απαιτούμενη από το Σύνταγμα πλειοψηφία των 3/5 της Βουλής, οι δανειακές συμβάσεις που υπέγραψε η κυβέρνηση και που ποτέ δεν ήρθαν για κύρωση στη Βουλή αλλά και η επιτήρηση της οικονομίας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ συνιστούν βάναυση, κατάφωρη παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας και αυτού ακόμη του συντηρητικού μας Συντάγματος. Από αυτή την παραβίαση της συνταγματικής νομιμότητας κάποιοι ωφελούνται τα μέγιστα: οι ξένες τράπεζες και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις (ιδίως των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Γαλλίας) μαζί με μια ισχνή εγχώρια μειοψηφία της κοινωνίας μας που απομυζούν τον πλούτο ενός ολόκληρου λαού ωθώντας τον βίαια προς τη φτώχεια. Σε ό,τι αφορά την εγχώρια αυτή μειοψηφία, πρόσφατη έρευνα έδειξε πως πρόκειται για το μόλις 1,5% του πληθυσμού που δηλώνει ότι το εισόδημά του έχει αυξηθεί από την εκδήλωση της κρίσης.

Και για να μην ξεχνάμε τις ιστορικές αναλογίες: από η χούντα του 1967-1974 κάποιοι αποκόμισαν τεράστια υπερκέρδη σε βάρος του λαού και του τόπου. Ενδεικτικά να θυμίσουμε ότι η δικτατορία διεύρυνε τα προνόμια και το πεδίο ασυδοσίας του ξένου κεφαλαίου και των εγχώριων εφοπλιστών που είχαν ήδη καθιερωθεί με το ν. 2687/1953, ενσωματώνοντάς τον στο ψευδοσύνταγμα που θέσπισε.

Ο «ήσυχος αμερικάνος» (γερμανός, γάλλος, ευρωπαίος κλπ) εργάζεται μεθοδικά. Ο ελληνικός λαός;

---

[1] Κατά το αριστουργηματικό βιβλίο του Γκράχαμ Γκρην, Ο ήσυχος αμερικάνος, εκδ. Πόλις

[2] Βλ. για παράδειγμα Σπ. Σακελλαρόπουλος, Τα αίτια του απριλιανού πραξικοπήματος,εκδ. Λιβάνη, 1998

[3] Αποτελεί στην ουσία την άλλη πλευρά της άποψης που θεωρεί ότι μόνο οι ΗΠΑ και το ξένο κεφάλαιο ευθύνονται για τη χούντα (κάτι που είχε υποστηριχθεί πολύ παλαιότερα από τον Ανδρέα Παπανδρέου) ενώ υποβαθμίζει ή εξαλείφει τις ευθύνες της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας.ΑΠΟ ΤΟ Inprecor

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Αποφάσεις για το καλό του λαού, δηλώνει ο κ. Καζάκ...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Αποφάσεις για το καλό του λαού, δηλώνει ο κ. Καζάκ...: "Τετάρτη, 20 Απριλίου 2011 ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ Τρικάλων Γράφει ο Χριστόφορος Παπαθανασίου Ο κ. Δημήτρης Καζάκης είναι ένας Οικονομολόγος που η θέση..."

Σου είπαν ψέματα πολλά - Πανδής - Αρχαία Μεσσήνη

ΣΠΥΡΟΣ ΣΑΜΟΪΛΗΣ - ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ "βάστα καρδιά"

Αγιώρ' Αγιώρ' αφέντη μου / St. George and the dragon / Greek Cappadocian...

Σεισαχθεια: Αναδιάρθρωση επί θύραις

Σεισαχθεια: Αναδιάρθρωση επί θύραις: "Μόλις πριν από 15 ημέρες η κυβέρνηση (ο πρωθυπουργός δηλαδή και ο αρμόδιος υπουργός των Οικονομικών) εξόρκιζε το ενδεχόμενο μιας αναδιάρθρ..."

Σεισαχθεια: Το «όχι» της επιβίωσης

Σεισαχθεια: Το «όχι» της επιβίωσης: "Του Δημήτρη Καζάκη Η χώρα έχει οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο . Ο λαός με κομμένη την ανάσα βιώνει καθημερινά την ολοκληρωτική ανατροπή ..."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗ TV (20/04/2011)

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗ TV (20/04/2011)

Amália Rodrigues - Grândola, Vila Morena

Shostakovich - Ballet Suite No. 1 - Polka - Part 4/6

Shostakovitch (6/11) Cheryomushki (duet and a spin round Moscow)

Shostakovich - The Fall of Berlin op. 82 - Prelude

Ο ΝΤΟΥΛΑΣ (Θ. Στίγκα)

Moonlight Sonata

Beethoven - Für Elise [Easy Piano Tutorial]

Σεισαχθεια: Ο πόλεμος κυβέρνησης-τρόικας και… διαπλοκής

Σεισαχθεια: Ο πόλεμος κυβέρνησης-τρόικας και… διαπλοκής: "Μια άκρως πολιτική σύγκρουση της κυβέρνησης με τους επίσημους πιστωτές της χώρας και τα ιδιωτικά συμφέροντα που στοιχίζονται πίσω τους βρίσ..."

Η μεθοδευμένη κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας και η «οικονομική διακυβέρνηση» της ΕΕ

Η σύνοδος τη 11^η του Μάρτη στην ευρωζώνη δεν κατέληξε σε ουσιαστικά αποτελέσματα. Τουλάχιστον ως προς τον φορέα που θα αναλάβει τη διαχείριση των υπό χρεωκοπία χωρών και των πτωχεύσεων που ξέρουν όλοι πια ότι έρχονται. Οι Γερμανοί αρνούνται πεισματικά να αναλάβουν το κόστος ενός πανευρωπαϊκού μηχανισμού διαχείρισης χρεοκοπιών, που γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να βελτιώσει τα πράγματα. Οι αγορές και οι ΗΠΑ πιέζουν ασφυκτικά να υπάρξει άμεσα, την επομένη αν είναι δυνατόν της 25^ης Μαρτίου, διαχείρισης των χρεωκοπιών στην ευρωζώνη, αλλιώς γνωρίζουν ότι το «μίασμα» θα εξαπλωθεί γρήγορα στην παγκόσμια οικονομία, που δεν φαίνεται σε θέση να αναρρώσει από την παγκόσμια κρίση. Τι θα γίνει με την Ελλάδα; Τι θα γίνει με την Ιρλανδία και τις άλλες χώρες που βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση; Πώς είναι δυνατόν να συνεχιστεί η ίδια τακτική με τη σημερινή;
Που θα βρεθούν τα κονδύλια για να παραταθεί κατάσταση χρεοκοπίας των χωρών αυτών, χωρίς όμως να κηρυχθεί πτώχευση; Που θα βρεθούν τα 1,6 τρις ευρώ, που υπολογίζεται ότι θα χρειαστεί η ΕΚΤ, ή έστω ο μηχανισμός ευρωπαϊκής στήριξης που θα αποφασιστεί για να στηρίξει τις υπό χρεοκοπία χώρες του Νότου; Κανείς δεν γνωρίζει.

Στο μόνο που κατόρθωσαν να συμφωνήσουν όλοι οι ηγέτες της ευρωζώνης είναι ότι χρειάζεται ένα πολύ αυστηρό και ανελαστικό πλαίσιο άσκησης πολιτικής. Αυτό το ονόμασαν «σύμφωνο ευρώ» και περιλαμβάνει αφενός τις προτάσεις της «οικονομικής διακυβέρνησης», όπως και το Γαλλογερμανικό «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας». Σ’ αυτό το πνεύμα οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ (Ecofin) συμφώνησαν στις 15 Μαρτίου σε ένα αυστηρότερο πλαίσιο για την οικονομική διακυβέρνηση, έστω κι αν ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ εξέφρασε τη διαφωνία του, λέγοντας ότι δεν είναι αρκετά αυστηρό ώστε να περιορίσει τις ανησυχίες για το μέλλον του ευρώ.

Το πακέτο της οικονομικής διακυβέρνησης προβλέπει «ημι-αυτόματες» κυρώσεις για τα δημοσιονομικά απείθαρχα κράτη και περιλαμβάνει κανόνες για τα ελλείμματα και τα κρατικά χρέη, καθώς και για τις επικίνδυνες μακροοικονομικές ανισορροπίες όπως τα υψηλά ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών και τα υπερβολικά επίπεδα ιδιωτικού δανεισμού. Η τελική μορφή των κανόνων ενδέχεται να αλλάξει, καθώς το Ευρωκοινοβούλιο μέχρι την περασμένη εβδομάδα είχε ήδη κάνει πάνω από 2.000 τροποποιήσεις στο αρχικό κείμενο των προτάσεων που είχε παρουσιάσει η Κομισιόν.

Οι τροποποιήσεις προβλέπουν αυστηρότερες και ταχύτερες ως προς την εφαρμογή τους κυρώσεις σε βάρος των χωρών με υψηλό έλλειμμα και χρέος. Κυρώσεις θα επιβάλλονται και στις χώρες εκείνες που δεν καταβάλλουν προσπάθειες για να μειώσουν τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Επίσης, εφεξής οι κυβερνήσεις θα καταθέτουν προς έγκριση τους προϋπολογισμούς τους στις Βρυξέλλες, που θα ελέγχουν και τους δημοσιονομικούς σχεδιασμούς ώστε υποτίθεται να αποφευχθεί στο μέλλον μία νέα κρίση χρέους

Το νομοθετικό πακέτο της Κομισιόν ενισχύει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης και στο σημείο που αφορά το μέγεθος του δημοσίου χρέους. Κυρώσεις θα επιβάλλονται ακόμη και όταν το κρατικό χρέος ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ. Τα πρόστιμα που θα επιβάλλονται θα διοχετεύονται στο ταμείο του μηχανισμού στήριξης EFSF και από το 2013 στον μόνιμο μηχανισμό ESM. Οι υπουργοί συμφώνησαν ότι μια χώρα που δεν μπορεί να κλείσει την ψαλίδα ανάμεσα στο επίπεδο του χρέους της και στο ανώτατο όριο που έχει τεθεί (60% του ΑΕΠ) κάθε χρόνο κατά 5% θα της επιβάλλεται πρόστιμο της τάξης του 0,2% επί του ΑΕΠ της.

Αν όλο αυτό το πλαίσιο δεν αποτελεί συλλογική τιμωρία λαών και χωρών, τότε τι είναι; Από πότε η οικονομία υπακούει σε εντολές, ντιρεκτίβες, ανελαστικά πλαίσια, σταθερά όρια και ρήτρες; Από πότε τα προβλήματα της οικονομίας είναι ζήτημα ποινών και προστίμων; Έτσι μπορεί να σκέφτεται μόνο εκείνος που φαντάζεται ότι τα προβλήματα της οικονομίας, αλλά και οι κρίσεις, είναι προϊόντα λανθασμένων επιλογών, ή κακής συμπεριφοράς. Η σημερινή οικονομία του ευρώ βρίσκεται σε τέτοια απόσταση από τις κοινωνικές ανάγκες, που οι θιασώτες και οι αρχιτέκτονές της αναγκάζονται να την αποστειρώσουν από κάθε έννοια κοινωνικής ευημερίας για τους πολλούς. Δεν φταίνε πια οι κυρίαρχες δυνάμεις της αγοράς και της οικονομίας, αλλά οι κοινωνικές ανάγκες και απαιτήσεις. Όποιος σκέφτεται έτσι δεν μπορεί παρά να οδηγείται στη λογική του ολοκληρωτισμού, δηλαδή στην επιβολή συλλογικής τιμωρίας με ποινές, πρόστιμα και μοχλούς ανεξέλεγκτης επιβολής.

Ταυτόχρονα συμφωνήθηκε στις βασικές αρχές και το προτεινόμενο «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» Μέρκελ-Σαρκοζί. Ας δούμε τους βασικούς άξονες αυτού του συμφώνου:

1.      Κατάργηση κάθε έννοιας τιμαριθμικής προσαρμογής των μισθών. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάψει να παίρνεται υπόψη στον καθορισμό των μισθών το κόστος ζωής. Κι αυτό με άλλα λόγια σημαίνει ότι οι μισθοί θα προσδιορίζονται κάθε φορά αποκλειστικά από τις ανάγκες ανταγωνιστικότητας της επιχείρησης.

2.      Κατάργηση κάθε εμποδίου στην ελεύθερη μετακίνηση των εργαζομένων εντός της Ε.Ε.. Αυτό σημαίνει, αφενός, κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακής προστασίας που εγγράφεται στο εργατικό δίκαιο κάθε χώρας και, αφετέρου, στην ελεύθερη μετακίνηση των εργατών-ευκαιρίας που φέρνουν οι πολυεθνικές από τρίτες χώρες.

3.      Ενιαία βάση φόρου εισοδήματος για τις επιχειρήσεις του χρηματιστηρίου. Με άλλα λόγια εξασφάλιση για τις πολυεθνικές που δρουν εντός της Ε.Ε. ενιαίου τρόπου φορολόγησης, ή καλύτερα νόμιμης φοροαποφυγής και απαλλαγής.

4.      Προσαρμογή των συνταξιοδοτικών συστημάτων στην δημογραφική εξέλιξη. Πράγμα που σημαίνει ότι ανάλογα με το πόσο αυξάνει ο μέσος όρος ζωής, θα αυξάνεται αντίστοιχα και η ηλικία συνταξιοδότησης.

5.      Υποχρέωση όλων των μελών να εντάξουν στο σύνταγμά τους όρους της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της οικονομικής διακυβέρνησης. Το σύνταγμα κάθε χώρας παύει και τυπικά να συνδέεται με την λαϊκή και εθνική κυριαρχία, για να μετατραπεί σε θεμελιώδη νόμο υποδούλωσης στα γεράκια της Ε.Ε..

6.      Εγκαθίδρυση ενός μηχανισμού σε εθνικό επίπεδο διαχείρισης των κρίσεων με σκοπό την στήριξη των τραπεζών. Με άλλα λόγια ολόκληρη η δημοσιονομική πολιτική πρέπει να προσανατολιστεί στην εξασφάλιση της αναγκαίας ρευστότητας και των κεφαλαίων που χρειάζονται οι τράπεζες. Το κράτος μετατρέπεται επίσημα σε υποχείριο των τραπεζών.

Ο Μπαρόζο επιχείρησε να μειώσει την εντύπωση που αφήνει αυτό το σύμφωνο. Έτσι οι ευρωκράτες είπαν ότι δεν χρειάζεται να ενταχθούν οι βασικοί όροι αυτού του συμφώνου στα συντάγματα των χωρών-μελών. Αρκεί η παραγωγή του απαραίτητου νομικού πλαισίου που θα κάνει αναγκαστική την επιβολή του σε όλες τις χώρες και τους λαούς. Αυτό που φοβήθηκαν οι ευρωκράτες είναι ότι τυχόν προσφυγή σε συνταγματικές διαδικασίες, θα ανάγκαζε τις κυβερνήσεις να θέσουν αυτό το σύμφωνο στην κρίση των εκλογικών σωμάτων. Κι αυτό ξέρουν πολύ καλά ότι θα ήταν καταστροφικό. Έτσι με μια κονδυλιά διέγραψαν τα συντάγματα και απαίτησαν από τις κυβερνήσεις να δεσμεύσουν τις χώρες τους, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν. Ούτε καν τα εθνικά κοινοβούλια. Φυσικά, δεν είναι ανάγκη να σας πούμε ποια κυβέρνηση πρωτοστάτησε στην υιοθέτηση αυτού του συμφώνου; Η Ελληνική, η οποία ήταν και η μόνη που δεν έφερε την παραμικρή αντίρρηση, ακόμη και δευτερεύουσας ή τριτεύουσας σημασίας, σε ένα σύμφωνο που κατεδαφίζει μόνιμα κράτη, λαούς και χώρες.

Πρόκειται για την επιβολή του πιο ολοκληρωτικού μοντέλου εξωοικονομικού και οικονομικού καταναγκασμού, απαλλοτρίωσης εθνών, κρατών και λαών που έχει προταθεί ποτέ σε ευρωπαϊκό επίπεδο από την εποχή της νέας τάξης του ναζισμού. Όμως, αυτός ακριβώς ο μηχανισμός ολοκληρωτικής απαλλοτρίωσης οικονομιών, χωρών, λαών και εθνών βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Ολόκληρη η αρχιτεκτονική του καταρρέει, ενώ η τακτική των ισχυρών εκατέρωθεν του Ατλαντικού είναι μία και μόνη: να σφίξουν ακόμη περισσότερο τα λουριά, να κάνουν ακόμη πιο ασφυκτικό τον έλεγχο και πιο ολοκληρωτική την απαλλοτρίωση. Μπορεί να επιβιώσει μια χώρα που της έχουν στερήσει τα μέσα και τον τρόπο επιβίωσης; Οι κυβερνώντες θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό που πρέπει να μας νοιάζει πρωτίστως είναι η επιβίωση του ευρώ και της Ε.Ε.. Έστω κι αν η επιβίωση αυτή μπορεί να στοιχίσει την ίδια την επιβίωση της χώρας και του λαού της.

Το πλαίσιο αυτό είναι τόσο αυστηρό, όπου η ίδια η έννοια του μισθού καταργείται και μετατρέπεται σε επίδομα εργασίας ελεύθερα διαμορφώσιμο από τον εργοδότη προς όφελος της ανταγωνιστικότητας της επιχείρησής του. Το ίδιο και η σύνταξη, που μετατρέπεται σε προνοιακό επίδομα για όποιον δεν έχει να πληρώσει την ιδιωτική ασφάλιση. Η ίδια η έννοια της εργασίας μετατρέπεται από βασικό συντελεστή της οικονομίας και της ανάπτυξης, σε έναν απλό συντελεστή κόστους για την επιχείρηση, όπως είναι οποιαδήποτε άλλη εισροή, ενδιάμεση ή πρώτη ύλη. Κι επομένως το ζητούμενο δεν είναι αν μπορεί η όχι να επιβιώσει ο εργαζόμενος από την εργασία του, αλλά πόσο φτηνός είναι για μια επιχείρηση που θέλει να ανταγωνιστεί στην παγκόσμια αγορά.

Γιατί όλα αυτά; Για να επιβιώσει ένα νόμισμα και μια οικονομική ένωση που έχει παράγει τη μεγαλύτερη και βαθύτερη κρίση που έχει βιώσει, τουλάχιστον μεταπολεμικά, η Ευρώπη. Αν αυτό δεν είναι αποθέωση του φετιχισμού, τότε τι είναι; Γιατί θα πρέπει οι χώρες και οι λαοί να το ανεχθούν; Γιατί θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στην αναβίωση ενός ιδιότυπου ουλτραμοντανισμού, όπου το αλάθητο του Πάπα και η Αγία Έδρα έχει μεταφερθεί από την Ρώμη στην έδρα της ΕΚΤ στην Φρανκφούρτη και στην έδρα της ΕΕ στις Βρυξέλλες; Γιατί από την θρησκοληψία με το θείο, θα πρέπει να πάμε στη θρησκοληψία με τις αγορές και το ευρώ; Ποια κοινή λογική και ποια επιστήμη, μας επιβάλει να θεωρήσουμε ότι οι ανοιχτές αγορές, η κυριαρχία των τραπεζών και το νόμισμα που φτιάχτηκε για να διευκολύνει την κερδοσκοπία τους, αποτελούν δεδομένα και θέσφατα;

Σε τι διαφέρουν όλοι αυτοί σήμερα που μιλούν για την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρώ και το άνοιγμα των συνόρων, λες και πρόκειται για το αποκορύφωμα της βιολογικής εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας, από όλους τους ομοίους τους που κατά εποχές θεωρούσαν ότι πιο αντιδραστικό και οπισθοδρομικό είχε γεννήσει η ιστορία, ως το άπαν; Σε τι διαφέρουν από τους λάτρεις της παραδοσιακής αποικιοκρατίας, που παρόλες τις ενστάσεις τους για τους βάρβαρους τρόπους των αποικιοκρατών, έλεγαν και ξαναέλεγαν ότι αυτή είναι ο μόνος τρόπος διάδοσης του πολιτισμού στον πλανήτη; Για τους απολογητές της αποικιοκρατίας της παλιάς εποχής ήταν πιο εύκολο να αλλάξεις την διαδρομή του ήλιου στον ορίζοντα, παρά να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από τις αποικίες. Όταν οι αγώνες των λαών και των καταπιεσμένων εθνών τσάκισαν και διέλυσαν την αποικιοκρατία, τότε οι ίδιοι απολογητές επινόησαν τις οικονομικές ενώσεις. Γιατί; Διότι η κατοχύρωση της εθνικής κυριαρχίας αποτελούσε ανέκαθεν casus beli για τον ιμπεριαλισμό, για τις δυνάμεις εκείνες της αγοράς που κερδίζουν τα μέγιστα μέσα από την λεηλασία λαών και χωρών.

Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ολοκλήρωσε μια πορεία αναίρεσης της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών της. Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο Τζουλιάνο Αμάτο, πρώην Ιταλός πρωθυπουργός και αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Συντακτικής Συνέλευσης, η οποία είχε αναλάβει την σύνταξη του ευρωσυντάγματος, σε συνέντευξή του στη La Stampa (13 Ιουλίου 2000) σχετικά με το χαρακτήρα της ΕΕ: «Το project του Ευρωπαϊκού συντάγματος είναι τολμηρό, αλλά για να υπερβούμε τα εμπόδια στην πολιτική είναι αναγκαίο να τα συγκαλύπτουμε. Στην Ευρώπη χρειάζεται κανείς να δρα με το «σαν να» – σαν να είναι αυτό που επιδιώκεται κάτι πολύ λίγο, ώστε να αποσπαστούν πολλά, σαν να πρόκειται τα κράτη να παραμείνουν κυρίαρχα, ώστε να πειστούν να εγκαταλείψουν την κυριαρχία τους. Η Επιτροπή στις Βρυξέλλες, για παράδειγμα, θα πρέπει να δρα σαν να είναι κάποιο τεχνικό εργαλείο, ώστε να είναι σε θέση να λειτουργεί ως κυβέρνηση. Και ούτω καθεξής, με μεταμφίεση και απόκρυψη... Η κυριαρχία που χάνεται στο εθνικό επίπεδο δεν περνά σε κάποια νέα οντότητα. Παραδίδεται σε οντότητες δίχως πρόσωπο: το ΝΑΤΟ, τον ΟΗΕ και τελικά στην ΕΕ, η οποία βρίσκεται στην πρωτοπορία ενός κόσμου που αλλάζει, στοχεύοντας σ’ ένα μέλλον με πρίγκιπες δίχως κυριαρχία… Η νέα οντότητα είναι απρόσωπη και εκείνοι που έχουν τα ηνία στα χέρια τους δεν φαίνονται, ούτε εκλέγονται... Οι φεντεραλιστές εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αφαιρώντας από τα έθνη κράτη την κυριαρχία τους, την μεταφέρουν σ’ ένα υψηλότερο επίπεδο. Αυτό είναι το λάθος τους. Η αλήθεια είναι ότι η μεταφορά της κυριαρχίας θα την κάνει να εξαερωθεί, να εξαφανιστεί. Στα πλαίσιά της δεν θα υπάρχουν πλέον εξατομικευμένες, ταυτοποιημένες κυριαρχίες. Στη θέση τους θα υπάρξουν ένα πλήθος από αρχές σε διάφορα επίπεδα συλλογικότητας, καθεμιά από τις οποίες θα βρίσκεται επικεφαλής διαφορετικών οργανωμένων συμφερόντων των ανθρώπων: επίπεδα που περιλαμβάνουν απροσδιόριστα πεδία εξουσίας τα οποία μοιράζονται με άλλες αρχές… Αυτός είναι και ο τρόπος που η Ευρώπη δημιουργήθηκε: μέσα από τη δημιουργία κοινοτικών οργανισμών δίχως να δίνεται η εντύπωση στους οργανισμούς όπου προέδρευαν οι εθνικές κυβερνήσεις ότι υποτάσσονται σε μια ανώτερη εξουσία. Έτσι γεννήθηκε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ως υπερεθνικός θεσμός: ήταν ένα είδος αθέατης ατομικής βόμβας, την οποία ο Σούμαν και ο Μονέ πέρασαν στις διαπραγματεύσεις για την Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα...»

Πολλοί σήμερα θεωρούν ότι η αναίρεση της εθνικής κυριαρχίας δεν είναι μεγάλο πρόβλημα, ή τέλος πάντων δεν πρέπει να απασχολεί τον εργαζόμενο. Το μόνο που πρέπει να τον απασχολεί είναι το μεροκάματο και η εργασία του. Δεν υπάρχει πιο αντιδραστικός, ιμπεριαλιστικός οικονομισμός από αυτόν, έστω κι αν προβάλλεται πολλές φορές και από την αριστερά. Κάποιοι άλλοι μιλούν για εθνική κυριαρχία μέσα από την σκοπιά ενός μεταφυσικού ελληνισμού και μιας ελληνικότητας που παραπέμπει σε αρχαίες καταγωγές και ανιστόρητες ταυτότητες. Η αλήθεια είναι ότι η αναίρεση της εθνικής κυριαρχίας δεν στερεί την εθνική ταυτότητα από έναν πληθυσμό. Ο ιμπεριαλισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα με πληθυσμούς που αναζητούν την εθνικής τους ταυτότητα στα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα, στην θρησκεία και την καταγωγή τους. Αυτό κάνουν όλοι οι καθυστερημένοι πληθυσμοί του πλανήτη που έχουν παραδοθεί στην μοίρα τους. Αντίθετα, ο ιμπεριαλισμός πριμοδοτεί και προμοτάρει μια τέτοια εθνική ταυτότητα. Έτσι άλλωστε αντιλαμβανόταν την εθνότητα και το έθνος ο μεσαίωνας. Με τα έθνη των γκέτο, των μειονοτήτων και των μεταναστών, των νομάδων της φτωχολογιάς και των κατεστραμμένων χωρών, οι ισχυροί δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Αρκεί το έθνος να μην συγκροτείται στην ιστορικοπολιτική ενότητα που λέγεται λαός και ο οποίος διεκδικεί την κυριαρχία στην χώρα του και επομένως την ισοτιμία με όλους τους άλλους λαούς και χώρες, ανεξαρτήτως μεγέθους και ισχύος.

Αυτός είναι ο λόγος που τον ιμπεριαλισμό εξυπηρετούν ταυτόχρονα τόσο ο κοσμοπολιτισμός των αγορών, όσο και ο οικουμενισμός των θρησκειών και των αρχαιολατρικών καταγωγών που διαστρέφουν το πραγματικό κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο των σύγχρονων εθνών. Ο λαός και κυρίως η εργατική τάξη, παλεύουν για την εθνική κυριαρχία, όχι για να διαφυλάξουν την εθνική τους ταυτότητα με όρους εθνικοφροσύνης, αλλά γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία με όρους λαϊκών συμφερόντων.

Το κεντρικό ζητούμενο της αληθινής εθνικής κυριαρχίας είναι ένα: το κατά πόσον κατοχυρώνει τον ρόλο του λαού στην άσκηση της εξουσίας, δηλαδή τη λαϊκή κυριαρχία. Η λαϊκή κυριαρχία δεν μια απλή νομική έννοια, όπως συνήθως αποδίδεται από τους συνταγματολόγους, αλλά μια κρίσιμη κοινωνικοπολιτική έννοια, που καθορίζει το περιεχόμενο και τα όρια της δημοκρατίας. Το θεμελιώδες πρόβλημα της δημοκρατίας ήταν ανέκαθεν το πρόβλημα της κυριαρχίας, δηλαδή από πού πηγάζει και ποιος ασκεί την εξουσία. Γι’ αυτό και η αστική τάξη από την εποχή του Μοντεσκιέ πασχίζει να πείσει τις εργαζόμενες τάξεις και συνολικά το λαό ότι η δημοκρατία δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα «πολίτευμα» νομιμοποίησης της άσκησης της κυριαρχίας, που πάντα εναποτίθεται στην άρχουσα τάξη και την εξουσία της. Έτσι το μόνο που μένει να κάνει ο λαός και οι διάφορες λαϊκές τάξεις δεν είναι παρά να διεκδικούν επιμέρους δικαιώματα και ελευθερίες, να πιέζουν και να αντιδρούν στην εξουσία, αλλά ως εκεί.

Η ιδέα και μόνο ότι όλες οι εξουσίες πρέπει να πηγάζουν από το λαό και να ασκούνται απ’ αυτόν, αρκούσε για να προκαλέσει αποπληξία ακόμη και στα πιο φιλελεύθερα πνεύματα της αστικής τάξης σε κάθε ιστορική εποχή. Το αίτημα της λαϊκής κυριαρχίας γεννήθηκε στους επαναστατικούς αγώνες του λαού και των εργατικών στρωμάτων και διατυπώθηκε με επάρκεια από τους πιο «αιρετικούς» επαναστάτες εκπροσώπους αυτών των κινημάτων. Η επίσημη αστική συνταγματική και πολιτική σκέψη εξαναγκάστηκε να το αποδεχτεί, έστω στα λόγια, ως θεμέλιο λίθο του δημοκρατικού πολιτεύματος, μόνο πολύ πρόσφατα και κυρίως μετά το τέλος του 2^ου παγκοσμίου πολέμου. Εγγυητής αυτού του αιτήματος υπήρξε πάντα η επαγρύπνηση και η οργανωμένη δράση του λαού και ειδικά της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό και στις μέρες μας που τα λαϊκά και εργατικά κινήματα βρίσκονται σε ύφεση, όχι μόνο η ουσία, αλλά και η ίδια η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας βρίσκεται υπό πρωτοφανή διωγμό από την επίσημη εξουσία.

Η λαϊκή κυριαρχία αποτυπώνεται στις εξής βασικές αρχές:

(α) Μοναδική πηγή κάθε εξουσίας, όπως και ανώτατο όργανο του πολιτεύματος είναι ο ίδιος ο λαός.

(β) Τα όργανα άσκησης της εξουσίας και οι επιλογές πολιτικής εξαρτώνται από την ελεύθερη έκφραση της λαϊκής θέλησης στην βάση του ελεύθερου, ισότιμου, καθολικού, αντιπροσωπευτικού εκλογικού δικαιώματος.

(γ) Θεμέλιος λίθος της άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας είναι η ελευθερία έκφρασης και οργάνωσης του ίδιου λαού, των στρωμάτων και των τάξεων που τον αποτελούν. Η αυθεντική ελευθερία της οργανωμένης συλλογικής δράσης, οι ίδιοι οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες των μαζών αποτελούν προνομιακό πεδίο εκδήλωσης της κυριαρχίας ενός λαού.

(δ) Δεν μπορεί να υπάρχει λαϊκή κυριαρχία χωρίς εθνική ανεξαρτησία. Στην προσπάθεια της αστικής τάξης και των πιο αντιδραστικών εκπροσώπων της να αποσπαστεί η έννοια έθνος από την έννοια λαός, ώστε να διαφοροποιηθεί η έννοια της εθνικής από τη λαϊκή κυριαρχία και έτσι η κυριαρχία ενός μεταφυσικού και ιδεατού έθνους να στραφεί ενάντια στην πραγματική κυριαρχία του λαού, τα λαϊκά και εργατικά κινήματα απαντούσαν ανέκαθεν με το να ταυτίζουν τη λαϊκή με την εθνική κυριαρχία. Για την αστική τάξη και τους πολιτικούς εκπροσώπους της η έννοια της εθνικής κυριαρχίας ταυτιζόταν ανέκαθεν με το σεβασμό της ιστορικής και πολιτισμικής «ιδιαιτερότητας» ενός έθνους, ενώ για τα λαϊκά και εργατικά κινήματα με την ανάδειξη του λαού σε αφέντη του τόπου του, με τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας του και με την ανεξαρτησία απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική επιβουλή και υποταγή.

(ε) Η λαϊκή κυριαρχία μπορεί να εκφράζεται αποκλειστικά και μόνο μέσα στα πλαίσια μιας ενιαίας και αδιαίρετης δημοκρατίας. Δηλαδή, μέσα από την ισότητα όλων ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκείας, κλπ. σε ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Μέσα στα πλαίσια μια ενιαίας και αδιαίρετης δημοκρατίας δεν μπορούν να υπάρχουν θεσμοθετημένες πλειονότητες και μειονότητες, δεν μπορεί να διασπάται το κράτος σε διοικητικές και πολιτικές οντότητες με «δική τους» κυριαρχία. Όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες υποχρεώσεις και την ίδια σχέση με την κεντρική εξουσία. Μόνο με αυτό τον τρόπο έχει δημοκρατικό περιεχόμενο ο εδαφικά ενιαίος και αδιαίρετος χαρακτήρας ενός κράτους.

Όταν η αστική τάξη βρέθηκε στην πολύ δύσκολη θέση να αποδεχτεί την λαϊκή κυριαρχία ως συνταγματική επιταγή για το καθεστώς της, μεθόδευσε τρόπους ώστε να την καταστήσει φράση κενή περιεχομένου. Οι μεθοδεύσεις περιορισμού ή και πρακτικής αποτροπής της λαϊκής κυριαρχίας συνθέτουν την ιστορία του σύγχρονου κοινοβουλευτισμού.  Οι πιο συνηθισμένοι περιορισμοί της τυπικής λαϊκής κυριαρχίας είναι οι παρακάτω:

(α) Μέσω της θεωρίας της «λευκής εντολής», με βάση την οποία ο κάθε βουλευτής που εκλέγεται και ως εκ τούτου η εκλεγμένη κυβέρνηση δεν υπόκειται στον έλεγχο των εκλογέων, αλλά έχει λάβει εν λευκώ την εντολή να κάνουν όπως τους αρέσει. Στην πραγματικότητα ο βουλευτής, η βουλή και η κυβέρνηση θα πρέπει να είναι εντολείς του λαού και άρα υπό διαρκή έλεγχο έως και ανακλητοί.

(β) Μέσω του περιορισμού της ελευθερίας έκφρασης, οργάνωσης και οργανωμένης δράσης του λαού. Είναι γνωστές οι θεωρίες ότι το «πεζοδρόμιο» δεν μπορεί να κυβερνά, ενώ έχει κατασκευαστεί ένα τεράστιο νομοθετικό και πολιτικό οπλοστάσιο για τον περιορισμό της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης του λαού, αλλά των κινητοποιήσεων για λόγους «παρακώλυσης συγκοινωνιών», έως «διατάραξη της δημόσιας τάξης», κοκ. Ο λαός δεν έχει κανένα πιο πρόσφορο τρόπο να ασκεί την κυριαρχία του πέρα από τις εκλογές, παρά μόνο μέσα από την οργανωμένη δράση και κινητοποίησή του. Κάθε περιορισμό τους αποτελεί πλήγμα στην καρδιά της λαϊκής κυριαρχίας.

(γ) Μέσω της θωράκισης της εκτελεστικής εξουσίας απέναντι στον λαό. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η θεωρία της ισχυρής κυβέρνησης με βάση την οποία οι εκλογές γίνονται όχι για να καταγραφούν οι πολιτικές διαθέσεις του λαού, αλλά για να υπάρξει ισχυρή διακυβέρνηση της χώρας. Η απαίτηση για ισχυρή κυβέρνηση που θα μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά της έως το τέλος, είναι ταυτόσημη με την απαίτηση για την εγκαθίδρυση μιας απολυταρχικής (αυτοδύναμης) κυβέρνησης που μπορεί να εφαρμόζει πολιτικές παρά και ενάντια στο λαό.

(δ) Μέσω του λεγόμενου προεδρικού συστήματος, το οποίο όπως το χαρακτήρισαν οι δημοκρατικοί συνταγματολόγοι του μεσοπολέμου δεν είναι παρά η μοναρχία με δημοκρατική αμφίεση. Με αυτό το σύστημα η εξουσία μεταφέρεται από τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς στον πρόεδρο, ο οποίος την ασκεί κατά το δοκούν. Ο πρόεδρος αντλεί την απόλυτη εξουσία του από την καθολική ψηφοφορία. Στις ΗΠΑ μάλιστα ο πρόεδρος δεν εκλέγεται καν απευθείας από το εκλογικό σώμα, αλλά από ένα σώμα εκλεκτόρων των πολιτειών που ο αριθμός και η σύνθεσή του υπήρξε ανέκαθεν προϊόν κάθε είδους «μαγειρεμάτων».

Όμως, ποτέ άλλοτε δεν απειλήθηκε η δημοκρατία όπως με την οικοδόμηση της ενιαίας αγοράς και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η απαλλαγή από το κοινό νόμισμα, την ΟΝΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι μόνο ένας από τους πιο βασικούς όρους επιβίωσης της χώρας και του εργαζόμενου λαού, αλλά και μια από τους θεμελιώδεις προϋποθέσεις κατάκτησης της δημοκρατίας στη βάση της λαϊκής κυριαρχίας. Οι οπαδοί της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με τη μια ή την άλλη μορφή, δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους οπαδούς της Νέας Τάξης στην Ευρώπη του Χίτλερ, εκτός ίσως από τις μεθόδους.