Τρίτη 24 Μαΐου 2011
Δευτέρα 23 Μαΐου 2011
ΤΕΤΑΡΤΗ, 22 ΜΑΗ 1963 Η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη
 |
Την Τετάρτη, 22 Μάη 1963, γύρω στις 10 το βράδυ, δέχτηκε δολοφονική επίθεση στη Θεσσαλονίκη, κοντά στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Ερμού, ο Γρ. Λαμπράκης, συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ βουλευτής, υφηγητής της Ιατρικής, παλιός βαλκανιονίκης και κορυφαίος ειρηνιστής (αντιπρόεδρος της ΕΕΔΥΕ και ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Επιτροπής για τη Βαλκανική Συνεννόηση). Ο θάνατος δεν ήταν ακαριαίος. Ηρθε τέσσερις ημέρες αργότερα, αλλά αυτό ήταν, μάλλον, το τυπικό μέρος της υπόθεσης, δεδομένου ότι δρόμος για την επιστροφή στη ζωή δεν υπήρχε για τον Γρ. Λαμπράκη, μετά από εκείνο το μοιραίο βράδυ.
Ο Λαμπράκης είχε ανέβει στη συμπρωτεύουσα για να μιλήσει σε συγκέντρωση της Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη. Και κατάφερε ν' ανταποκριθεί στο ιερό του καθήκον, περνώντας από πλήθος δυσκολιών και εμποδίων, τα οποία έθεσε στο δρόμο του, με τον πιο σαφή, τον πιο φανερό και τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το επίσημο κράτος, χρησιμοποιώντας γι' αυτόν το σκοπό τις παρακρατικές οργανώσεις που καθοδηγούσε και κατεύθυνε. Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος υπό το καθεστώς κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, αφού, κατά τη διάρκειά της, μερικές εκατοντάδες φασιστοειδή πραγματοποιούσαν, με την ανοχή των αρχών και υπό την καθοδήγησή τους, αντισυγκέντρωση. Ηταν, μάλιστα, τόσο φανερό ότι κάτι φοβερό θα γινόταν εκείνο το βράδυ σε βάρος του Γρ. Λαμπράκη, ήταν τόσο ξεκάθαρο ότι θα ακολουθούσε εφαρμογή σχεδίου δολοφονίας του, που και ο ίδιος ακόμα υποχρεώθηκε να μιλήσει γι' αυτό, από τα μικρόφωνα της συγκέντρωσης, λίγη ώρα πριν δεχτεί το δολοφονικό χτύπημα, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Προσοχή, προσοχή. Εδώ βουλευτής Λαμπράκης. Σαν εκπρόσωπος του Εθνους και του Λαού, καταγγέλλω ότι υπάρχει σχέδιο δολοφονίας μου και καλώ τον υπουργό Βορείου Ελλάδος, τον νομάρχη, τον εισαγγελέα, τον στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, τον διευθυντή της Αστυνομίας και τον διοικητή Ασφαλείας να προστατεύσουν τη συγκέντρωση και τη ζωή μου». Φυσικά, η δολοφονία δεν απετράπη, αλλά έγινε με τον πιο επίσημο τρόπο, παρουσία:- 180 ανδρών της Χωροφυλακής και αξιωματικών, που βρίσκονταν εκεί εν στολή (πόσοι άλλοι, άραγε, ήταν παρόντες με πολιτικά;).
- Του υποστρατήγου Κωνσταντίνου Μήτσου, επιθεωρητή Χωροφυλακής Βορείου Ελλάδας.
- Του συνταγματάρχη Ευθυμίου Καμουτσή, διευθυντή της Αστυνομίας Θεσσαλονίκης.
- Του αντισυνταγματάρχη Μιχαήλ Διαμαντόπουλου, υποδιευθυντή της Αστυνομίας.
- Του ταγματάρχη Κωνσταντίνου Δόλκα, διοικητή Εθνικής Ασφαλείας Θεσσαλονίκης.
- Των υπομοιράρχων Εμ. Καπελώνη και Δ. Κατσούλη.
- Εκατοντάδων παρακρατικών, που πραγματοποιούσαν αντισυγκέντρωση.
Δε χωράει, συνεπώς, αμφιβολία πως η δολοφονία ήταν προσχεδιασμένη με σαφή πολιτικά κίνητρα.
Τη δολοφονία πραγματοποίησαν δύο άνθρωποι του υποκόσμου - μέλη παρακρατικών οργανώσεων και συνεργάτες της Ασφάλειας - ο Σπ. Γκοτζαμάνης και ο Εμ. Εμμανουηλίδης, με τη βοήθεια ενός τρικύκλου κι ενός γκλομπ ή σιδερολοστού (το εργαλείο του φόνου εξαφανίστηκε). Πίσω τους, βρισκόταν ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός, τουλάχιστον, της συμπρωτεύουσας.
Το σπουδαιότερο, όμως, είναι τούτο: Οταν ο Λαμπράκης δέχτηκε το δολοφονικό χτύπημα, κανένα αστυνομικό όργανο δεν κινήθηκε να καταδιώξει τους δράστες. Και ασφαλώς, ίσως, να μην ξέραμε τίποτα γι' αυτούς, αν δε βρισκόταν ο Μ. Χατζηαποστόλου να πηδήσει πάνω στην καρότσα του τρικύκλου και να παλέψει μαζί τους, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή. Εξίσου χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους εμπλεκόμενους στη δολοφονία του Λαμπράκη, στο τέλος, βγήκαν ...λάδι. Η δίκη, που έγινε στο διάστημα Οκτώβρη - Δεκέμβρη 1966, κατέληξε στο ...συμπέρασμα ότι, ουσιαστικά, δεν υπήρχε δολοφονία!!! Και ο Γκοτζαμάνης με τον Εμμανουηλίδη που καταδικάστηκαν κατά συγχώνευση σε 11 και 8,5 χρόνια, αντίστοιχα, για πρόκληση «βαριών σωματικών κακώσεων» (Γκοτζαμάνης) και για «συνεργία» (Εμμανουηλίδης) αποφυλακίστηκαν επί χούντας.
Η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη αποτελεί κομβικό σημείο στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Καταδεικνύει τη φύση και το χαρακτήρα του μετεμφυλιακού καθεστώτος και υπογραμμίζει τις ευθύνες όλως εκείνων των κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων, που εκκόλαψαν το αυγό του φιδιού, μέσα από το οποίο ξεπρόβαλε η δικτατορία των συνταγματαρχών τέσσερα χρόνια αργότερα. Ο ίδιος ο Γρ. Λαμπράκης, με τους αγώνες του για την ειρήνη και τη βαλκανική συνεργασία, αλλά και με τον ηρωικό θάνατό του στο βωμό της υπεράσπισης πανανθρώπινων ιδανικών, αποτελεί φωτεινό παράδειγμα, οδηγητή και σύμβολο στους σημερινούς φιλειρηνικούς - αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες του λαού μας και της νεολαίας.
ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΙ ΑΠΛΗΡΩΤΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
Οι δυνάμεις του ΚΚΕ, στο δήμο Ηλιούπολης, στηρίζουμε τον αγώνα των πάνω από 200 εργαζομένων στα ΝΠΔΔ του δήμου μας (Παιδικοί σταθμοί, ΚΑΠΗ, Πολιτιστικό κέντρο, Αθλητικός οργανισμός, Βοήθεια στο σπίτι, ΚΕΔΗΛ, ΤΑΒΙΘΑ, καθαρίστριες στα σχολεία), που παραμένουν απλήρωτοι από 3 έως 7 μήνες.
Ο αγώνας των συμβασιούχων αφορά όλη την εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα της Ηλιούπολης. Η λαϊκή οικογένεια πονάει σε αυτούς τους τομείς, που αφορά το παιδί, τον παππού.
Αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα της πολιτικής επιλογής των κομμάτων του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πριν το μνημόνιο, με το μνημόνιο και μετά το μνημόνιο) ο εργάτης να κοστίζει φθηνά, να είναι προσωρινός, να πληρώνει ακριβά ανάγκες που θα έπρεπε να παρέχονταν δωρεάν, να δουλεύει όταν θα έχει δουλειά ως τα 70. Αυτή την πολιτική υπηρετεί και η Δημοτική Αρχή του ΠΑΣΟΚ στο δήμο.
Είναι η στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ, να γιγαντώνουν τις στρατιές των συμβασιούχων, να διαιωνίζουν το καθεστώς πολιτικής και εργασιακής ομηρίας και να πέφτει συνεχώς η τιμή της εργατικής δύναμης, την ίδια ώρα που όλα τα είδη πρώτης ανάγκης ακριβαίνουν. Επιτυχία, βάφτισαν οι δυνάμεις του Ευρωμονόδρομου την ακόμα παραπέρα όξυνση αυτής της κατάστασης στην σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες. Επιτυχία για τα μονοπώλια, ταφόπλακα στα δικαιώματα της εργατικής τάξης.
Ήδη η κυβέρνηση είναι έτοιμη να υλοποιήσει νέα προγράμματα που έχουν να κάνουν με την συνέχιση ευέλικτων μορφών εργασίας. Δήμαρχοι και κυβέρνηση προσπαθούν να τις κρύψουν κάτω από νέα ονόματα «κοινωνική εργασία, εθελοντική εργασία, τοπικά προγράμματα στήριξης απασχόλησης για κατάρτιση, επιμόρφωση και απόκτηση εργασιακής εμπειρίας (νέα μορφή stage) με συμμετοχή σε επιχειρηματικές αποστολές και νέα προγράμματα του ΟΑΕΔ μέσο Δημοτικών επιχειρήσεων». Διαμορφώνουν το νέο εργασιακό καθεστώς με χειρότερους όρους για τους εργαζόμενους.
Οι δήμαρχοι του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και του ΣΥΝ αξιοποιούν τον νόμο του Ραγκούση (28/12/2009) που έβαλε οριστική ταφόπλακα στην μονιμοποίηση των συμβασιούχων, που φέρνει σαν αποτέλεσμα και την οξυμένη κατάσταση των απλήρωτων εργαζόμενων, που καθημερινά ο σχετικός κατάλογος των δήμων σε όλη Ελλάδα μεγαλώνει.
Υποκρίνονται ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, για να κρύψουν την απόλυτη συμφωνία τους με τις πολιτικές των κομμάτων, που τους στήριξαν και τους στηρίζουν.
Όλες οι διαδικασίες, που προβλέπονται δεν δίνουν λύση στο ζήτημα των συμβασιούχων αλλά ανακυκλώνουν την ανεργία.
Δεν μπορεί άλλο να κρυφτούν…
Αυτή η κατάσταση δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους στο Δήμο, αφορά όλους τους εργαζόμενους, που πρέπει να γυρίσουν την πλάτη σε αυτούς που υπονομεύουν το μέλλον τους.
Φτάνει πια η κοροϊδία στους συμβασιούχους.
Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. είναι υπόλογες και συνένοχες για τη σημερινή κατάσταση που αντιμετωπίζουν.
Κανείς να μην παρασυρθεί από το υποκριτικό «κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών», που κόβεται και ράβεται με αντεργατικά και αντιλαϊκά κριτήρια.
Εμείς θεωρούμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες το να έχουν όλοι και όλες σταθερή δουλειά. Δουλειά που τους εξασφαλίζει και τα επόμενα χρόνια και τα μεθεπόμενα, να έχουν καλό μισθό, να έχουν κοινωνικές υπηρεσίες δωρεάν, να είναι εξασφαλισμένα τα παιδιά τους και να μην ζουν με το άγχος πως θα είναι μετά από μερικά χρόνια. Αυτές είναι για μας οι «πάγιες και διαρκείς ανάγκες».
Ο δρόμος του αγώνα είναι η μόνη λύση, το μέλλον δε μπορεί να είναι οι συμβάσεις έργου ή οι άλλες μορφές ελαστικής απασχόλησης και η απλήρωτη δουλειά που εφαρμόζουν ή έχουν σκοπό να εφαρμόσουν. Να μπει φρένο τώρα στα σχέδια τους από τους συμβασιούχους. Να πάρουν αποφασιστική απάντηση κλιμακώνοντας τον αγώνα για:
• Άμεση καταβολή όλων των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους
• Να μην απολυθεί κανένας εργαζόμενος συμβασιούχος.
• Να καταργηθούν όλες οι ελαστικές μορφές εργασίας.
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Κυριακή 22 Μαΐου 2011
Η Αργεντινή της Ευρώπης
Οι πολιτικές του μνημονίου πέτυχαν τον στόχο τους: Οδήγησαν την ελληνική οικονομία σε πλήρες αδιέξοδο και την εργαζόμενη κοινωνία σε απελπισία. Αυτό που δεν πέτυχαν ήταν να εξασφαλίσουν στους ευρωκράτες τον αναγκαίο χρόνο για να βρουν μια λύση για το ευρώ και την ευρωζώνη. Μια οποιαδήποτε λύση, έστω και προσωρινού χαρακτήρα. Η ίδια η ύπαρξη του ευρώ κάνει εξαιρετικά δύσκολη, έωςαδύνατη, κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης χρέους.
Οι αρχιτέκτονες του αρχικού μνημονίου πίστευαν ότι, με την αποικιοκρατική Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης που επέβαλαν στην Ελλάδα τον Μάιο του 2010, εξασφάλιζαν ένα περιθώριο χρόνου έως τις αρχές του 2013, ώστε να θέσουν σε κίνηση τον μόνιμο μηχανισμό ελεγχόμενων χρεοκοπιών της ευρωζώνης.
Δεν τα κατάφεραν. Η κρίση χρέους, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της ευρωζώνης, είναι εκτός ελέγχου. Το κοινό νόμισμα, αντί να «θωρακίσει» τα κράτη - μέλη της ευρωζώνης, έχει μετατρέψει ειδικά τις πιο ευάλωτες χώρες σε εύκολη λεία των κερδοσκόπων και των παιχνιδιών τους στις αγορές κεφαλαίου, όπου πρωταγωνιστούν οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες.
Ελεγχόμενες χρεοκοπίες
Στο διάστημα ενός χρόνου επιβολής του μνημονίου είδαμε την Ελλάδα να χάνει ουσιαστικά σχεδόν μια δεκαετία οικονομικής επέκτασης και να κερδίζει άλλα 42 δισ. ευρώ πρόσθετο δημόσιο χρέος. Οι πολιτικές της ελεγχόμενης χρεοκοπίας στοίχησαν στο μέσο νοικοκυριό στην Ελλάδα γύρω στα 20.000 ευρώ σε ετήσια βάση μέσα από τις μειώσεις εισοδημάτων, τις περικοπές, την εκτίναξη της ανεργίας και την καταβαράθρωση της αγοράς.
Τι κέρδισαν τα νοικοκυριά και η ελληνική οικονομία; Περισσότερα και μεγαλύτερα χρέη, καθώς και μια πρωτοφανή ύφεση.
Ταυτόχρονα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία τέθηκαν κι αυτές υπό καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Το σίγουρο είναι ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζααναγκάστηκε όχι μόνο να ανοίξει τις κάνουλες ρευστότητας προς τις τράπεζες, ιδίως των υπό χρεοκοπία χωρών, αλλά και να παρεμβαίνει στις αγορές για να αγοράζει κρατικά ομόλογα.
Το αποτέλεσμα είναι η ΕΚΤ να βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίαςκαι να αγωνιά για το τι θα συμβεί αν χρειαστεί να συνεχίσει αυτές τις παρεμβάσεις. Αυτή την αγωνία εκφράζει και η προσπάθειά της νααυξήσει το επιτόκιο χορηγήσεων προς τις τράπεζες.
Η κατάσταση αυτή ξαναφέρνει στην επιφάνεια τις έντονες συζητήσεις της δεκαετίας του '90, όταν πολλοί υποστήριζαν ότι η εγκατάλειψητων εθνικών νομισμάτων σήμαινε, εκτός όλων των άλλων, αδυναμίααντιμετώπισης μιας κρίσης χρέους.
Με το εθνικό νόμισμα, τη δική της κεντρική τράπεζα και το δικό της πιστωτικό σύστημα, μπορεί μια οικονομία να αποφύγει την πτώχευση όταν βρεθεί σε κατάσταση υπερχρέωσης. Αυτό έχει γίνει επανειλημμένα. Ακόμη και η Ελλάδα, αν το 1993 είχε το ευρώ, θα είχε αμετάκλητα πτωχεύσει, μια και το δημόσιο χρέος ήταν στο σημερινό επίπεδο επί του ΑΕΠ και η εξυπηρέτησή του επίσης.
Όμως το γεγονός ότι το 80% του δημόσιου χρέους και της εξυπηρέτησής του ήταν δραχμικό επέτρεψε στο ελληνικό κράτος νααποφύγει την πτώχευση.
Το ίδιο συμβαίνει και με την Ιαπωνία. Μπορεί το δημόσιο χρέος αυτής της χώρας να υπερβαίνει το 200% του ΑΕΠ της, αλλά το γεγονός ότι πάνω από το 90% είναι εσωτερικό δημόσιο χρέος σε εθνικό νόμισμα (γιεν) της επιτρέπει να το διαχειρίζεται χωρίς να κινδυνεύει από άμεση χρεοκοπία. Επιπλέον διαθέτει τεράστια εμπορικά πλεονάσματα, από τα οποία αντλεί την αναχρηματοδότηση του χρέους της.
Ωστόσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, οι τράπεζες και άλλα ευαγή ιδρύματα της αγοράς χρηματοδοτούσαν τότε αδρά «μελέτες» που υποτίθεται ότι αποδείκνυαν το εντελώς παράλογο: ότι, στον βαθμό που κρατούνται τα κρατικά ελλείμματα χαμηλά και οι αγορές κεφαλαίου είναι ελεύθερες, δεν θα υπήρχε πρόβλημα υπερχρέωσης.
Μόνο που, όπως γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει επαφή με την οικονομική πραγματικότητα, τα κρατικά ελλείμματα δεν είναι προϊόν ενός «σπάταλου κράτους» και λάθος χειρισμών, αλλά αναγκαία συνέπεια του χαρακτήρα της οικονομίας.
Δεν μπορεί σε μια οικονομία με διαρκώς αυξανόμενα εξωτερικά και εσωτερικά ελλείμματα, όπου η παραγωγή υποκαθίσταται απόπαρασιτικές υπηρεσίες, να έχεις ένα πλεονασματικό και παραγωγικό κράτος. Αυτό είναι εξ ορισμού αδύνατο.
Ακατάσχετος δανεισμός
Επίσης οι αγορές κεφαλαίου κάθε άλλο παρά ορθολογικά λειτουργούν. Κι αυτό γιατί κινούνται με βάση τα αγελαία ένστικτα του συσσωρευμένου διαθέσιμου κεφαλαίου, το οποίο αναζητά διαρκώς καλύτερες και πιο επικερδείς τοποθετήσεις. Όσοπερισσότερα κεφάλαια είναι διαθέσιμα για δανεισμό στις αγορές τόσο πιο αφόρητη γίνεται η πίεση σε κράτη και ιδιώτες να δανειστούν. Αυτό συνέβη όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Μάλιστα με το ευρώ άνοιξε για τις τράπεζες και τους επενδυτές κεφαλαίου μια τεράστια αγορά διαρκούς και ακατάσχετουδανεισμού, την οποία εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο. Γι' αυτό έχουμε οδηγηθεί στη σημερινή δεινή κατάσταση, κυρίως στην ευρωζώνη.
Η αντιπαράθεση αυτή έχει έρθει ξανά στην επικαιρότητα. Διεθνώς οι οικονομικοί αναλυτές έχουν χωριστεί ουσιαστικά σε δυο ομάδες. Από τη μια βρίσκονται όλοι εκείνοι που συνδέονται καταφανώς με ευρωπαϊκά τραπεζικά συμφέροντα και μηχανισμούς της Ε.Ε. ή απλώς είναι κολλημένοι, όπως κάθε θρησκόληπτος, με το ευρώ. Κι από την άλλη βρίσκονται όλοι οι άλλοι, ανεξάρτητα από πολιτική ή ιδεολογική τοποθέτηση.
● Οι μεν πρώτοι ισχυρίζονται ότι η έξοδος από το ευρώ σημαίνεικαταστροφή και σκαρφίζονται τα πιο ευφάνταστα σενάρια επί χάρτου για μια πιθανή λύση εντός της ευρωζώνης.
● Ενώ όλοι οι άλλοι λένε αυτό που η οικονομική πρακτική έχειαποδείξει εδώ και δυο αιώνες: μόνο η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα μπορεί να δώσει τη δυνατότητα σε μια οικονομία που ταλανίζεται από κρίση χρέους να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της.
Φυσικά οι δεύτεροι θεωρούν πλέον αναπόφευκτο και ένα γερό «κούρεμα» του χρέους, που στην περίπτωση της Ελλάδας ηBarclay's Capital ανέβασε πρόσφατα τουλάχιστον στο 67%.
Η παγίδα του ευρώ
Η διαγραφή του χρέους και η επαναφορά του εθνικού νομίσματοςδεν είναι πανάκεια ούτε θα φέρει αυτόματα την έξοδο από την κρίση. Όμως είναι η μόνη δυνατή αφετηρία για να υπάρξει έστω μια πιθανότητα να αντιμετωπιστεί η κρίση. Ιδίως από τη σκοπιά της μεγάλης πλειονότητας του λαού αυτής της χώρας. Κάτι που είναιτελείως αδύνατον εντός ευρώ. Χώρες υπό χρεοκοπία σαν την Ελλάδα είναι αδύνατον να ξεφύγουν από την κρίση και την απειλή της πτώχευσης όσο παραμένουν στην ευρωζώνη.
Το μόνο στο οποίο μπορούν να ελπίζουν είναι σε παρατάσεις του αναπόφευκτου, όπως αυτήν που συζητούν αυτές τις ημέρες στις Βρυξέλλες. Με το αζημίωτο βέβαια. Διότι κάθε παράταση κοστίζειτρομακτικά στην κοινωνία, ενώ οδηγεί τη χώρα με μαθηματική βεβαιότητα στην ολοκληρωτική καταστροφή. Δεν υπάρχει περίπτωση διαφυγής με το ευρώ.
Η αντιπαράθεση δεν αφορά απλώς και μόνο τις πολιτικές διεξόδου. Δηλαδή ποιος θα επωμιστεί τα βάρη και τα κόστη της κρίσης, ώστε η χώρα να βγει από την κρίση. Η αντιπαράθεση αφορά το αν είναι σε θέση η χώρα να βγει από την κρίση ή όχι. Τουλάχιστον όσο αυτή παραμένει αιχμάλωτη της ευρωζώνης.
Το ερώτημα δεν είναι με ποιον τρόπο θα αντιμετωπιστεί η κρίση, αλλά αν είναι δυνατόν ποτέ να αντιμετωπιστεί μια κρίση – ακόμη κι από τη σκοπιά της αγοράς – χωρίς τα αναγκαία μακροοικονομικά εργαλεία: νόμισμα, δημοσιονομική και πιστωτική πολιτική. Δηλαδή χωρίς τα εργαλεία που έχουμε παραδώσει στην Ε.Ε. και την ΕΚΤ. Υπάρχει κάποιο ανάλογο ιστορικό παράδειγμα; Ούτε κατά διάνοια.
Σ' αυτό έχει επικεντρωθεί η διαμάχη και όχι στους ταξικούς ή πολιτικούς τρόπους αντιμετώπισης της κρίσης. Χωρίς τα αναγκαία εργαλεία είναι αδύνατον για μια χώρα σαν την Ελλάδα να βγει από την κρίση και να αντιμετωπίσει το χρέος, ό,τι κι αν κάνει. Το μόνο αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι η πτώχευση. Κι αυτή είναι μάλλον σίγουρο ότι θα έρθει πολύ πιο γρήγορα από ό,τι υπολογίζουν τα επιτελεία της ολιγαρχίας.
Αγριότητα η «εθελοντική αναδιάρθρωση»
Πολλά «παπαγαλάκια» προτείνουν εθελοντική αναδιάρθρωση. Εντόςφυσικά της ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση, που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος της, ζητά εθελοντικά από τους κατόχους των ομολόγων της να συνεργαστούν στην αλλαγή των όρων πληρωμής τους. Αυτό στη θεωρία. Διότι στην πράξη μια εθελοντική αναδιάρθρωση ισοδυναμεί με άγριες καταστάσεις, όπου οι αγορές και οι κάτοχοι ομολόγων ανταγωνίζονται για το ποιος θα επιβάλει τους δικούς του όρους.
Υπάρχουν δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα εθελοντικής αναδιάρθρωσης. Και τα δυο από τη Λατινική Αμερική των αρχών της δεκαετίας του 2000. Το ένα θεωρείται «πετυχημένο» και το άλλο«αποτυχημένο». Με τα κριτήρια των αγορών.
1. Καταρχάς ως «πετυχημένο» θεωρείται το παράδειγμα της εθελοντικής αναδιάρθρωσης της Ουρουγουάης. Μέσα σε έναν μήνα (Μάιος 2003), υπό την άμεση εποπτεία του ΔΝΤ, η κυβέρνηση της Ουρουγουάης επιμήκυνε το ληξιπρόθεσμο όλων των ομολόγων της σε ξένο νόμισμα, που τότε αντιστοιχούσαν περίπου στο 50% του δημόσιου χρέους της χώρας, επιφέροντας ένα «κούρεμα» της τάξης του 8%. Η αποδοχή αυτής της προσφοράς έγινε δεκτή από το 90%των ομολογιούχων.
Ωστόσο οι πολιτικές λιτότητας και περικοπών που συνόδευσαν την εθελοντική αναδιάρθρωση εκτίναξαν την απόλυτη φτώχεια του πληθυσμού από το 6% το 2003 στο 23,7% το 2004. Μέσα σ' έναν χρόνο τετραπλασιάστηκε ο πληθυσμός που βρέθηκε κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας. Ενώ το 2009 το ποσοστό βρέθηκε στο27,4% του πληθυσμού, με την Ουρουγουάη να αντιμετωπίζει ξανάκρίση χρέους και να βαδίζει ξανά προς νέα αναδιάρθρωση.
Η Ουρουγουάη, που παλιά ονομαζόταν και «Ελβετία της Λατινικής Αμερικής», μπόρεσε να το κάνει αυτό γιατί οι τράπεζές της στηρίζονταν ως επί το πλείστον σε καταθέσεις από το εξωτερικό. Το γεγονός αυτό, αλλά και το σχετικά μικρό ύψος του δημόσιου χρέους, που δεν ξεπερνούσε το 90% του ΑΕΠ της χώρας, από το οποίο το 50% περίπου ήταν εσωτερικό εκφρασμένο σε εθνικόνόμισμα, επέτρεψε την «επιτυχία» αυτής της εθελοντικής αναδιάρθρωσης σε σύντομο χρονικό διάστημα.
2. Τι γίνεται όμως με την εθελοντική αναδιάρθρωση στην περίπτωση μιας οικονομίας σε βαθιά ύφεση, με σκληρό νόμισμα και τεράστιοδημόσιο χρέος; Τέτοια περίπτωση ήταν της Αργεντινής το 2001. Υπό την καθοδήγηση του ΔΝΤ η Αργεντινή προσπάθησε το 2001 να επιμηκύνει τις πληρωμές τόκων και χρεολυσίων χρέους της τάξης των30 δισ. δολαρίων.
Με δεδομένη την άθλια κατάσταση της οικονομίας της και την αδυναμία στήριξης στο εθνικό της νόμισμα, το οποίο είχε κλειδωθείμε το δολάριο, οι όροι που προσφέρθηκαν στους κατόχους των ομολόγων, προκειμένου να είναι ελκυστικοί, έπρεπε να γίνουν πολύγενναιόδωροι.
Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθεί η συνολική αξία εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους κατά 28%. Ενώ το μόνο αποτέλεσμα που είχε αυτή η επιχείρηση εθελοντικής αναδιάρθρωσης – εκτός από τις τεράστιες αμοιβές της τάξης των 300 εκατ. δολαρίων, που εισέπραξαν οι μεσολαβούσες επενδυτικές τράπεζες – ήταν η κυβέρνηση να βρεθεί με έναν ακόμη μεγαλύτερο όγκο χρέους.
Ως αποτέλεσμα τον Αύγουστο του 2001 η κυβέρνηση της Αργεντινής, αδυνατώντας να αναδιαρθρώσει το υπόλοιπο χρέος της, αναγκάστηκε να κηρύξει επίσημη πτώχευση, με όλες τις γνωστές επιπτώσεις.
Γιατί η υποτέλεια είναι «εθνικό πεπρωμένο»;
Η περίπτωση της Ελλάδας μοιάζει περισσότερο με την περίπτωση της Αργεντινής και καθόλου με την περίπτωση της Ουρουγουάης. Το ύψος του δημόσιου χρέους της Ελλάδας είναι πολύ μεγαλύτερο ακόμη κι από της Αργεντινής, ενώ η οικονομία της βρίσκεται σε χειρότερα χάλια.
Το γεγονός επίσης ότι δεν διαθέτει δικό της νόμισμα, η βαθιά ύφεση στην οικονομία της και το άνοιγμα των τραπεζών, που διαρκώς διευρύνεται, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για εθελοντική αναδιάρθρωση τύπου Ουρουγουάης. Δεν υπάρχει κανένα εχέγγυο για μια γρήγορη και σχετικά ανώδυνη αναδιάρθρωση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση και η τρόικα δεν θα επιλέξουν μια τέτοια λύση. Γνωρίζουν όλοι ότι μια τέτοια λύση και αναπόφευκτηείναι με την πορεία που ακολουθεί η χώρα και απολύτωςκαταστροφική.
Είναι σίγουρο ότι οποιαδήποτε αναδιάρθρωση κι αν επιχειρηθεί εντός ευρωζώνης θα λειτουργήσει καταλυτικά στην επίσημη πτώχευση της Ελλάδας, δίνοντάς της τα καταστροφικά χαρακτηριστικά μιας πτώχευσης τύπου Αργεντινής το 2001. Αυτό επιδιώκουν όσοι μιλούν για «ευρωπαϊκή λύση», έστω κι αν δεν ξέρουν τι λένε.
Θανατηφόρες δεσμεύσεις
Αυτό που προέχει τώρα για την «Ευρώπη» είναι να εξασφαλίσει δεσμεύσεις για αποκρατικοποιήσεις και διακομματική συναίνεσηστην Ελλάδα για την εφαρμογή του μνημονίου. Αυτά έθεσε ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων Όλι Ρεν ως προϋποθέσεις για την εκταμίευση της πέμπτης δόσης, αφήνοντας παράλληλα ανοικτό το ενδεχόμενο «αναδιάταξης» του ελληνικού χρέους.
Στις ανακοινώσεις του μετά το Εcofin την Τρίτη, ο Όλι Ρεν υπογράμμισε πως «είναι πράγματι κρίσιμο οι ελληνικές αρχές να ανακοινώσουν αποφασιστικά μέτρα για να διασφαλιστεί η πορεία δημοσιονομικής εξυγίανσης».
Όσον αφορά το ενδεχόμενο της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, ο επίτροπος ανέφερε πως «θα μπορούσε να εξεταστεί μία επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής σε εθελοντική βάση». Μαζί με αυτήν, σημείωσε ο Όλι Ρεν, θα μπορούσε επίσης να εξεταστεί το να ζητηθεί από τις τράπεζες και τους ιδιώτες επενδυτές ναδιατηρήσουν τις θέσεις που κατέχουν στα ελληνικά ομόλογα.
Όπως ήταν φυσικό, δήλωσε κάθετα αντίθετος σε μία ευρείααναδιάρθρωση (η οποία, εξήγησε, θα σήμαινε «κούρεμα» στα ομόλογα), τονίζοντας όμως πως «εάν η Ελλάδα καταβάλει όλες αυτές τις προσπάθειες, τότε θα πρέπει να κοιτάξουμε εάν είναι δυνατή μιαήπια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους». Ως ήπια, πρόσθεσε, νοείται η επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής.
Ο επίτροπος Όλι Ρεν σημείωσε, κατά το Reuters, πως χρειάζεται συναίνεση όλων των κομμάτων στην Ελλάδα για να προχωρήσει η δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας:
Τι ωραίο είναι να ακούς αυτούς που αδίστακτα ποδοπατούν έθνη και λαούς να μιλούν για «εθνικό πεπρωμένο». Και αναρωτιέται κανείςγιατί είναι «εθνικό πεπρωμένο» να πειθαρχούν όλοι στη φωνή του Κυρίου και δεν είναι πρώτιστο «εθνικό πεπρωμένο» για έναν λαό να γίνει αφέντης στον τόπο του;
Όμως, προκειμένου να εισπράξουμε την «ευρωπαϊκή λύση», πρέπει να δεχτούμε μόνο το «εθνικό πεπρωμένο» της υποτέλειας. «Εθνική συνεννόηση» για το ξεπούλημα της χώρας, προκειμένου οι τράπεζες και οι αγορές να μη χάσουν τα λεφτά τους, με μόνο σίγουροαποτέλεσμα την πτώχευση.
Οι αρχιτέκτονες του αρχικού μνημονίου πίστευαν ότι, με την αποικιοκρατική Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης που επέβαλαν στην Ελλάδα τον Μάιο του 2010, εξασφάλιζαν ένα περιθώριο χρόνου έως τις αρχές του 2013, ώστε να θέσουν σε κίνηση τον μόνιμο μηχανισμό ελεγχόμενων χρεοκοπιών της ευρωζώνης.
Δεν τα κατάφεραν. Η κρίση χρέους, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της ευρωζώνης, είναι εκτός ελέγχου. Το κοινό νόμισμα, αντί να «θωρακίσει» τα κράτη - μέλη της ευρωζώνης, έχει μετατρέψει ειδικά τις πιο ευάλωτες χώρες σε εύκολη λεία των κερδοσκόπων και των παιχνιδιών τους στις αγορές κεφαλαίου, όπου πρωταγωνιστούν οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες.
Ελεγχόμενες χρεοκοπίες
Στο διάστημα ενός χρόνου επιβολής του μνημονίου είδαμε την Ελλάδα να χάνει ουσιαστικά σχεδόν μια δεκαετία οικονομικής επέκτασης και να κερδίζει άλλα 42 δισ. ευρώ πρόσθετο δημόσιο χρέος. Οι πολιτικές της ελεγχόμενης χρεοκοπίας στοίχησαν στο μέσο νοικοκυριό στην Ελλάδα γύρω στα 20.000 ευρώ σε ετήσια βάση μέσα από τις μειώσεις εισοδημάτων, τις περικοπές, την εκτίναξη της ανεργίας και την καταβαράθρωση της αγοράς.
Τι κέρδισαν τα νοικοκυριά και η ελληνική οικονομία; Περισσότερα και μεγαλύτερα χρέη, καθώς και μια πρωτοφανή ύφεση.
Ταυτόχρονα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία τέθηκαν κι αυτές υπό καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Το σίγουρο είναι ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζααναγκάστηκε όχι μόνο να ανοίξει τις κάνουλες ρευστότητας προς τις τράπεζες, ιδίως των υπό χρεοκοπία χωρών, αλλά και να παρεμβαίνει στις αγορές για να αγοράζει κρατικά ομόλογα.
Το αποτέλεσμα είναι η ΕΚΤ να βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίαςκαι να αγωνιά για το τι θα συμβεί αν χρειαστεί να συνεχίσει αυτές τις παρεμβάσεις. Αυτή την αγωνία εκφράζει και η προσπάθειά της νααυξήσει το επιτόκιο χορηγήσεων προς τις τράπεζες.
Η κατάσταση αυτή ξαναφέρνει στην επιφάνεια τις έντονες συζητήσεις της δεκαετίας του '90, όταν πολλοί υποστήριζαν ότι η εγκατάλειψητων εθνικών νομισμάτων σήμαινε, εκτός όλων των άλλων, αδυναμίααντιμετώπισης μιας κρίσης χρέους.
Με το εθνικό νόμισμα, τη δική της κεντρική τράπεζα και το δικό της πιστωτικό σύστημα, μπορεί μια οικονομία να αποφύγει την πτώχευση όταν βρεθεί σε κατάσταση υπερχρέωσης. Αυτό έχει γίνει επανειλημμένα. Ακόμη και η Ελλάδα, αν το 1993 είχε το ευρώ, θα είχε αμετάκλητα πτωχεύσει, μια και το δημόσιο χρέος ήταν στο σημερινό επίπεδο επί του ΑΕΠ και η εξυπηρέτησή του επίσης.
Όμως το γεγονός ότι το 80% του δημόσιου χρέους και της εξυπηρέτησής του ήταν δραχμικό επέτρεψε στο ελληνικό κράτος νααποφύγει την πτώχευση.
Το ίδιο συμβαίνει και με την Ιαπωνία. Μπορεί το δημόσιο χρέος αυτής της χώρας να υπερβαίνει το 200% του ΑΕΠ της, αλλά το γεγονός ότι πάνω από το 90% είναι εσωτερικό δημόσιο χρέος σε εθνικό νόμισμα (γιεν) της επιτρέπει να το διαχειρίζεται χωρίς να κινδυνεύει από άμεση χρεοκοπία. Επιπλέον διαθέτει τεράστια εμπορικά πλεονάσματα, από τα οποία αντλεί την αναχρηματοδότηση του χρέους της.
Ωστόσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, οι τράπεζες και άλλα ευαγή ιδρύματα της αγοράς χρηματοδοτούσαν τότε αδρά «μελέτες» που υποτίθεται ότι αποδείκνυαν το εντελώς παράλογο: ότι, στον βαθμό που κρατούνται τα κρατικά ελλείμματα χαμηλά και οι αγορές κεφαλαίου είναι ελεύθερες, δεν θα υπήρχε πρόβλημα υπερχρέωσης.
Μόνο που, όπως γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει επαφή με την οικονομική πραγματικότητα, τα κρατικά ελλείμματα δεν είναι προϊόν ενός «σπάταλου κράτους» και λάθος χειρισμών, αλλά αναγκαία συνέπεια του χαρακτήρα της οικονομίας.
Δεν μπορεί σε μια οικονομία με διαρκώς αυξανόμενα εξωτερικά και εσωτερικά ελλείμματα, όπου η παραγωγή υποκαθίσταται απόπαρασιτικές υπηρεσίες, να έχεις ένα πλεονασματικό και παραγωγικό κράτος. Αυτό είναι εξ ορισμού αδύνατο.
Ακατάσχετος δανεισμός
Επίσης οι αγορές κεφαλαίου κάθε άλλο παρά ορθολογικά λειτουργούν. Κι αυτό γιατί κινούνται με βάση τα αγελαία ένστικτα του συσσωρευμένου διαθέσιμου κεφαλαίου, το οποίο αναζητά διαρκώς καλύτερες και πιο επικερδείς τοποθετήσεις. Όσοπερισσότερα κεφάλαια είναι διαθέσιμα για δανεισμό στις αγορές τόσο πιο αφόρητη γίνεται η πίεση σε κράτη και ιδιώτες να δανειστούν. Αυτό συνέβη όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Μάλιστα με το ευρώ άνοιξε για τις τράπεζες και τους επενδυτές κεφαλαίου μια τεράστια αγορά διαρκούς και ακατάσχετουδανεισμού, την οποία εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο. Γι' αυτό έχουμε οδηγηθεί στη σημερινή δεινή κατάσταση, κυρίως στην ευρωζώνη.
Η αντιπαράθεση αυτή έχει έρθει ξανά στην επικαιρότητα. Διεθνώς οι οικονομικοί αναλυτές έχουν χωριστεί ουσιαστικά σε δυο ομάδες. Από τη μια βρίσκονται όλοι εκείνοι που συνδέονται καταφανώς με ευρωπαϊκά τραπεζικά συμφέροντα και μηχανισμούς της Ε.Ε. ή απλώς είναι κολλημένοι, όπως κάθε θρησκόληπτος, με το ευρώ. Κι από την άλλη βρίσκονται όλοι οι άλλοι, ανεξάρτητα από πολιτική ή ιδεολογική τοποθέτηση.
● Οι μεν πρώτοι ισχυρίζονται ότι η έξοδος από το ευρώ σημαίνεικαταστροφή και σκαρφίζονται τα πιο ευφάνταστα σενάρια επί χάρτου για μια πιθανή λύση εντός της ευρωζώνης.
● Ενώ όλοι οι άλλοι λένε αυτό που η οικονομική πρακτική έχειαποδείξει εδώ και δυο αιώνες: μόνο η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα μπορεί να δώσει τη δυνατότητα σε μια οικονομία που ταλανίζεται από κρίση χρέους να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της.
Φυσικά οι δεύτεροι θεωρούν πλέον αναπόφευκτο και ένα γερό «κούρεμα» του χρέους, που στην περίπτωση της Ελλάδας ηBarclay's Capital ανέβασε πρόσφατα τουλάχιστον στο 67%.
Η παγίδα του ευρώ
Η διαγραφή του χρέους και η επαναφορά του εθνικού νομίσματοςδεν είναι πανάκεια ούτε θα φέρει αυτόματα την έξοδο από την κρίση. Όμως είναι η μόνη δυνατή αφετηρία για να υπάρξει έστω μια πιθανότητα να αντιμετωπιστεί η κρίση. Ιδίως από τη σκοπιά της μεγάλης πλειονότητας του λαού αυτής της χώρας. Κάτι που είναιτελείως αδύνατον εντός ευρώ. Χώρες υπό χρεοκοπία σαν την Ελλάδα είναι αδύνατον να ξεφύγουν από την κρίση και την απειλή της πτώχευσης όσο παραμένουν στην ευρωζώνη.
Το μόνο στο οποίο μπορούν να ελπίζουν είναι σε παρατάσεις του αναπόφευκτου, όπως αυτήν που συζητούν αυτές τις ημέρες στις Βρυξέλλες. Με το αζημίωτο βέβαια. Διότι κάθε παράταση κοστίζειτρομακτικά στην κοινωνία, ενώ οδηγεί τη χώρα με μαθηματική βεβαιότητα στην ολοκληρωτική καταστροφή. Δεν υπάρχει περίπτωση διαφυγής με το ευρώ.
Η αντιπαράθεση δεν αφορά απλώς και μόνο τις πολιτικές διεξόδου. Δηλαδή ποιος θα επωμιστεί τα βάρη και τα κόστη της κρίσης, ώστε η χώρα να βγει από την κρίση. Η αντιπαράθεση αφορά το αν είναι σε θέση η χώρα να βγει από την κρίση ή όχι. Τουλάχιστον όσο αυτή παραμένει αιχμάλωτη της ευρωζώνης.
Το ερώτημα δεν είναι με ποιον τρόπο θα αντιμετωπιστεί η κρίση, αλλά αν είναι δυνατόν ποτέ να αντιμετωπιστεί μια κρίση – ακόμη κι από τη σκοπιά της αγοράς – χωρίς τα αναγκαία μακροοικονομικά εργαλεία: νόμισμα, δημοσιονομική και πιστωτική πολιτική. Δηλαδή χωρίς τα εργαλεία που έχουμε παραδώσει στην Ε.Ε. και την ΕΚΤ. Υπάρχει κάποιο ανάλογο ιστορικό παράδειγμα; Ούτε κατά διάνοια.
Σ' αυτό έχει επικεντρωθεί η διαμάχη και όχι στους ταξικούς ή πολιτικούς τρόπους αντιμετώπισης της κρίσης. Χωρίς τα αναγκαία εργαλεία είναι αδύνατον για μια χώρα σαν την Ελλάδα να βγει από την κρίση και να αντιμετωπίσει το χρέος, ό,τι κι αν κάνει. Το μόνο αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι η πτώχευση. Κι αυτή είναι μάλλον σίγουρο ότι θα έρθει πολύ πιο γρήγορα από ό,τι υπολογίζουν τα επιτελεία της ολιγαρχίας.
Αγριότητα η «εθελοντική αναδιάρθρωση»
Πολλά «παπαγαλάκια» προτείνουν εθελοντική αναδιάρθρωση. Εντόςφυσικά της ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση, που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος της, ζητά εθελοντικά από τους κατόχους των ομολόγων της να συνεργαστούν στην αλλαγή των όρων πληρωμής τους. Αυτό στη θεωρία. Διότι στην πράξη μια εθελοντική αναδιάρθρωση ισοδυναμεί με άγριες καταστάσεις, όπου οι αγορές και οι κάτοχοι ομολόγων ανταγωνίζονται για το ποιος θα επιβάλει τους δικούς του όρους.
Υπάρχουν δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα εθελοντικής αναδιάρθρωσης. Και τα δυο από τη Λατινική Αμερική των αρχών της δεκαετίας του 2000. Το ένα θεωρείται «πετυχημένο» και το άλλο«αποτυχημένο». Με τα κριτήρια των αγορών.
1. Καταρχάς ως «πετυχημένο» θεωρείται το παράδειγμα της εθελοντικής αναδιάρθρωσης της Ουρουγουάης. Μέσα σε έναν μήνα (Μάιος 2003), υπό την άμεση εποπτεία του ΔΝΤ, η κυβέρνηση της Ουρουγουάης επιμήκυνε το ληξιπρόθεσμο όλων των ομολόγων της σε ξένο νόμισμα, που τότε αντιστοιχούσαν περίπου στο 50% του δημόσιου χρέους της χώρας, επιφέροντας ένα «κούρεμα» της τάξης του 8%. Η αποδοχή αυτής της προσφοράς έγινε δεκτή από το 90%των ομολογιούχων.
Ωστόσο οι πολιτικές λιτότητας και περικοπών που συνόδευσαν την εθελοντική αναδιάρθρωση εκτίναξαν την απόλυτη φτώχεια του πληθυσμού από το 6% το 2003 στο 23,7% το 2004. Μέσα σ' έναν χρόνο τετραπλασιάστηκε ο πληθυσμός που βρέθηκε κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας. Ενώ το 2009 το ποσοστό βρέθηκε στο27,4% του πληθυσμού, με την Ουρουγουάη να αντιμετωπίζει ξανάκρίση χρέους και να βαδίζει ξανά προς νέα αναδιάρθρωση.
Η Ουρουγουάη, που παλιά ονομαζόταν και «Ελβετία της Λατινικής Αμερικής», μπόρεσε να το κάνει αυτό γιατί οι τράπεζές της στηρίζονταν ως επί το πλείστον σε καταθέσεις από το εξωτερικό. Το γεγονός αυτό, αλλά και το σχετικά μικρό ύψος του δημόσιου χρέους, που δεν ξεπερνούσε το 90% του ΑΕΠ της χώρας, από το οποίο το 50% περίπου ήταν εσωτερικό εκφρασμένο σε εθνικόνόμισμα, επέτρεψε την «επιτυχία» αυτής της εθελοντικής αναδιάρθρωσης σε σύντομο χρονικό διάστημα.
2. Τι γίνεται όμως με την εθελοντική αναδιάρθρωση στην περίπτωση μιας οικονομίας σε βαθιά ύφεση, με σκληρό νόμισμα και τεράστιοδημόσιο χρέος; Τέτοια περίπτωση ήταν της Αργεντινής το 2001. Υπό την καθοδήγηση του ΔΝΤ η Αργεντινή προσπάθησε το 2001 να επιμηκύνει τις πληρωμές τόκων και χρεολυσίων χρέους της τάξης των30 δισ. δολαρίων.
Με δεδομένη την άθλια κατάσταση της οικονομίας της και την αδυναμία στήριξης στο εθνικό της νόμισμα, το οποίο είχε κλειδωθείμε το δολάριο, οι όροι που προσφέρθηκαν στους κατόχους των ομολόγων, προκειμένου να είναι ελκυστικοί, έπρεπε να γίνουν πολύγενναιόδωροι.
Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθεί η συνολική αξία εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους κατά 28%. Ενώ το μόνο αποτέλεσμα που είχε αυτή η επιχείρηση εθελοντικής αναδιάρθρωσης – εκτός από τις τεράστιες αμοιβές της τάξης των 300 εκατ. δολαρίων, που εισέπραξαν οι μεσολαβούσες επενδυτικές τράπεζες – ήταν η κυβέρνηση να βρεθεί με έναν ακόμη μεγαλύτερο όγκο χρέους.
Ως αποτέλεσμα τον Αύγουστο του 2001 η κυβέρνηση της Αργεντινής, αδυνατώντας να αναδιαρθρώσει το υπόλοιπο χρέος της, αναγκάστηκε να κηρύξει επίσημη πτώχευση, με όλες τις γνωστές επιπτώσεις.
Γιατί η υποτέλεια είναι «εθνικό πεπρωμένο»;
Η περίπτωση της Ελλάδας μοιάζει περισσότερο με την περίπτωση της Αργεντινής και καθόλου με την περίπτωση της Ουρουγουάης. Το ύψος του δημόσιου χρέους της Ελλάδας είναι πολύ μεγαλύτερο ακόμη κι από της Αργεντινής, ενώ η οικονομία της βρίσκεται σε χειρότερα χάλια.
Το γεγονός επίσης ότι δεν διαθέτει δικό της νόμισμα, η βαθιά ύφεση στην οικονομία της και το άνοιγμα των τραπεζών, που διαρκώς διευρύνεται, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για εθελοντική αναδιάρθρωση τύπου Ουρουγουάης. Δεν υπάρχει κανένα εχέγγυο για μια γρήγορη και σχετικά ανώδυνη αναδιάρθρωση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση και η τρόικα δεν θα επιλέξουν μια τέτοια λύση. Γνωρίζουν όλοι ότι μια τέτοια λύση και αναπόφευκτηείναι με την πορεία που ακολουθεί η χώρα και απολύτωςκαταστροφική.
Είναι σίγουρο ότι οποιαδήποτε αναδιάρθρωση κι αν επιχειρηθεί εντός ευρωζώνης θα λειτουργήσει καταλυτικά στην επίσημη πτώχευση της Ελλάδας, δίνοντάς της τα καταστροφικά χαρακτηριστικά μιας πτώχευσης τύπου Αργεντινής το 2001. Αυτό επιδιώκουν όσοι μιλούν για «ευρωπαϊκή λύση», έστω κι αν δεν ξέρουν τι λένε.
Θανατηφόρες δεσμεύσεις
Αυτό που προέχει τώρα για την «Ευρώπη» είναι να εξασφαλίσει δεσμεύσεις για αποκρατικοποιήσεις και διακομματική συναίνεσηστην Ελλάδα για την εφαρμογή του μνημονίου. Αυτά έθεσε ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων Όλι Ρεν ως προϋποθέσεις για την εκταμίευση της πέμπτης δόσης, αφήνοντας παράλληλα ανοικτό το ενδεχόμενο «αναδιάταξης» του ελληνικού χρέους.
Στις ανακοινώσεις του μετά το Εcofin την Τρίτη, ο Όλι Ρεν υπογράμμισε πως «είναι πράγματι κρίσιμο οι ελληνικές αρχές να ανακοινώσουν αποφασιστικά μέτρα για να διασφαλιστεί η πορεία δημοσιονομικής εξυγίανσης».
Όσον αφορά το ενδεχόμενο της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, ο επίτροπος ανέφερε πως «θα μπορούσε να εξεταστεί μία επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής σε εθελοντική βάση». Μαζί με αυτήν, σημείωσε ο Όλι Ρεν, θα μπορούσε επίσης να εξεταστεί το να ζητηθεί από τις τράπεζες και τους ιδιώτες επενδυτές ναδιατηρήσουν τις θέσεις που κατέχουν στα ελληνικά ομόλογα.
Πιο ξεκάθαρος είχε εμφανιστεί νωρίτερα ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ: «Η Ελλάδα πρέπειγρήγορα να ιδιωτικοποιήσει δημόσια περιουσία ύψους 50 δισ. ευρώ για να καταστήσει βιώσιμο το μεσοπρόθεσμο και βραχυπρόθεσμο χρέος της, γιατί επί του παρόντοςδεν είναι διατηρήσιμο» είπε σε σεμινάριο του Συμβουλίου της Λισσαβώνας.
Όπως ήταν φυσικό, δήλωσε κάθετα αντίθετος σε μία ευρείααναδιάρθρωση (η οποία, εξήγησε, θα σήμαινε «κούρεμα» στα ομόλογα), τονίζοντας όμως πως «εάν η Ελλάδα καταβάλει όλες αυτές τις προσπάθειες, τότε θα πρέπει να κοιτάξουμε εάν είναι δυνατή μιαήπια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους». Ως ήπια, πρόσθεσε, νοείται η επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής.
Ο επίτροπος Όλι Ρεν σημείωσε, κατά το Reuters, πως χρειάζεται συναίνεση όλων των κομμάτων στην Ελλάδα για να προχωρήσει η δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας:
«Η συναίνεση των κομμάτων και η έγκριση του προγράμματος της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, οι στόχοι και οι πολιτικές του, αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσει περαιτέρω το ελληνικό πρόγραμμα... Δεν πρόκειται για πολιτικό παιχνίδι, αλλά για εθνικό πεπρωμένο και για ένα ζήτημα θεμελιώδους εθνικής υπευθυνότητας όλων των πολιτικών δυνάμεων» ανέφερε χαρακτηριστικά ο επίτροπος.
Τι ωραίο είναι να ακούς αυτούς που αδίστακτα ποδοπατούν έθνη και λαούς να μιλούν για «εθνικό πεπρωμένο». Και αναρωτιέται κανείςγιατί είναι «εθνικό πεπρωμένο» να πειθαρχούν όλοι στη φωνή του Κυρίου και δεν είναι πρώτιστο «εθνικό πεπρωμένο» για έναν λαό να γίνει αφέντης στον τόπο του;
Όμως, προκειμένου να εισπράξουμε την «ευρωπαϊκή λύση», πρέπει να δεχτούμε μόνο το «εθνικό πεπρωμένο» της υποτέλειας. «Εθνική συνεννόηση» για το ξεπούλημα της χώρας, προκειμένου οι τράπεζες και οι αγορές να μη χάσουν τα λεφτά τους, με μόνο σίγουροαποτέλεσμα την πτώχευση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ
Σάββατο 21 Μαΐου 2011
Ντομινίκ Στρος Καν
Ντομινίκ Στρος Καν
Ο Πρόεδρος του Δου-Νου-Του άπλωσενε τη χέρα,
για να χαρεί τ ’απόκρυφα από μια καμαριέρα.
Στρώσ(ου) να Κάν(ω) τη δουλειά πριχού να ξεφωτίσει,
άλλοι θα το πλερώσουνε όσο κι ανέ κοστίσει.
Άλλοι θα τσι πλερώσουνε τσ ’ορμές και τσ ’επιδόσεις,
με τόκους, επιμήκυνση και με χοντρές τσι δόσεις.
Πράμα δεν είναι τα λεφτά κι η λαμπερή σουϊτα,
άδικο ’ναι κι ανέντιμο να τρως την ξένη πίτα.
Ομορφονιά, μελαχρινή, ετών Τριάντα δύο,
έβαλεν εις τ ’ασκέλια τζη το Διεθνές Ταμείο.
Δεν επερίμενε κιανείς έτσα μεγάλο βλάκα,
δίχως να φάει μια μπουκιά έπεσενε στη φάκα.
Σ’ ούλες τσι τρύπες ήθελε το «πράμα» ντου να βάνει,
μα τονε μπουζουριάσανε εδά οι γι Αμερκάνοι.
Ανάθεμά το για «πουλί» όντε κι α κελαηδήσει,
όποιο δεντρό παντίχνει του πηδά να καβαλήσει.
Η κάτω λένε κεφαλή πως τρώει την απάνω,
τέθοιο ρεζίλι δεν μπορώ καλλιά ’χω να ποθάνω.
Έτσα προστάτες έχομε σ’ ούλη την οικουμένη,
ψεύτες, φονιάδες των λαών, κλέφτες, διεφθαρμένοι.
Μάϊος 2011 Σταύρος Φωτάκης
ΧΡΕΟΣ Η "ΑΝΥΠΑΚΟΗ" ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΑΠΑΝΘΡΩΠΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ!
ΧΡ. ΚΟΡΤΖΙΔΗΣ: ΔΕΝ ΑΠΟΛΥΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΥΣ!
ΧΡΕΟΣ Η "ΑΝΥΠΑΚΟΗ" ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΑΠΑΝΘΡΩΠΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ!
ΜΗΝΥΜΑ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ ΠΡΟΣ ΔΕΚΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΥΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
Σε μια περίοδο που κυβέρνηση και τρόικα έχουν επιδοθεί σε πογκρόμ εναντίον των εργαζομένωνστο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, η δημοτική αρχή του δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης και ο δήμαρχος Χρ. Κορτζίδης, αποφάσισαν να αντιταχθούν στην πράξη στους αντεργατικούς σχεδιασμούς, αρνούμενοι να υπακούσουν στις επιταγές απόλυσης των συμβασιούχων του δήμου.
Σε συνεδρίαση του στις 11 Μαΐου, το Δημοτικό Συμβούλιο, με ευρύτατη πλειοψηφία, έκανε δεκτή την πρόταση της Δημοτικής Συνεργασίας Ελληνικού-Αργυρούπολης για την παραμονή στις θέσεις τους των 100 περίπου συμβασιούχων του δήμου, που...
καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, οι οποίοι θα πληρώνονται με τη διαδικασία του «εντέλλεσθε», δηλαδή με εντολή δημάρχου. Ο Χρήστος Κορτζίδης δήλωσε πως πρόκειται για «μία πολιτική απόφαση, που πρέπει όμως ναστηριχθεί αγωνιστικά και από τους εργαζομένους και να μην παραμείνει στα στενά όρια του Δήμου μας αλλά να εφαρμοστεί και σε άλλους Δήμους».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο δήμαρχος του Ελληνικού ακολουθεί το δρόμο της ρήξης με απαράδεκτες κυβερνητικές κατευθύνσεις, επιλέγοντας να σταθεί στο πλευρό των δημοτών του και των εργαζομένων. Με «προίκα» τη νικηφόρα έκβαση του αγώνα πολιτών και δήμου Ελληνικού για το άνοιγμα της παραλίας του Ελληνικού, αλλά και με την ίδια αγωνιστική διάθεση που επέδειξαν και επιδεικνύουν στις κινητοποιήσεις ενάντια στον Καλλικράτη, ενάντια στα σχέδια ξεπουλήματος τουπρώην αεροδρομίου του Ελληνικού και αλλού, ο Δήμος Ελληνικού-Αργυρούπολης δείχνει αποφασισμένος να δώσει και αυτή τη μάχη μέχρις εσχάτων, προκειμένου να διασφαλίσει τις θέσειςεργασίας των συμβασιούχων, έχοντας μάλιστα ως αίτημα την εξασφάλιση σταθερής εργασίας για αυτούς.
Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΝ για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τα νέα μέτρα
Κάθε μέρα που περνάει, η αποτυχία του μνημονίου γίνεται τόσο φανερή, που πλέον το μνημόνιο έχει ήδη ξεπεραστεί και έχει ήδη περάσει στην Ιστορία ως η απόλυτη αποτυχία από όποια πλευρά και αν το δει κανείς. Έχει αποτύχει σε όλους τους στόχους που έθεσαν η τρόικα με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και έχει «επιτύχει» να καταστρέφει μέρα με τη μέρα την πλειοψηφία της κοινωνίας, δημιουργώντας παράλληλα ανασφάλεια και φόβο.
Το χειρότερο, ωστόσο, είναι η επιμονή στην ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική που επιφυλάσσει τη διάλυση των πάντων σε κοινωνικό επίπεδο. Αφού πρώτα χρησιμοποίησαν το δημόσιο για τις πελατειακές τους επιδιώξεις, στη συνέχεια το διέλυσαν και τώρα φτάνουν στο σημείο να θέλουν να κάνουν απολύσεις. Τις δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, που θα έπρεπε να αποτελούν το βασικό πυλώνα για την ενίσχυση της απασχόλησης και της ανάπτυξης, τις απαξιώνουν, τις διαλύουν, τις «ξεφορτώνουν» από προσωπικό για να της πουλήσουν όσο-όσο σε ιδιώτες, αποκομίζοντας πρόσκαιρα ελάχιστα οφέλη ώστε να καλύψουν μερικές μαύρες τρύπες.
Σε αυτά τα μέτρα έρχεται να προστεθεί η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων παράλληλα με την επιβολή ειδικού φόρου κατανάλωσης στην γκαζόζα, δείχνοντας αδιέξοδο, αλλά και πόσο επικίνδυνη είναι για την κοινωνία και το περιβάλλον αυτή η νεοφιλελεύθερη πολιτική σε συνάρτηση με έναν ιδιόμορφο λαϊκισμό, που οδηγεί σε όλα αυτά τα άδικα και καταστροφικά αποτελέσματα.
Όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα, βαφτίζονται μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, που εκτός των άλλων είναι και αντιδημοκρατικά, μιας και ξεπερνάνε την κοινοβουλευτική θητεία της κυβέρνησης και υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενεών.
Υπάρχει άλλος δρόμος και αυτός περνάει μέσα από την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα ώστε να ανατραπεί το μνημόνιο και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια εναλλακτική πολιτική σε όφελος της κοινωνίας.
21/5/2011 ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
Πέμπτη 19 Μαΐου 2011
ΚΟΒΕΙ ΔΕΣΜΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ Η ΠΑΣΚΕ-ΟΤΑ
Π.Α.Σ.Κ.Ε. – Ο.Τ.Α.
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Η Π.Α.Σ.Κ.Ε. – Ο.Τ.Α. πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα, πρωτοπόρα σε κάθε κινητοποίηση μάχεται για να προασπίσει τα ανεξάρτητα συμφέροντα των δυνάμεων της εργασίας, για τη βελτίωση του επιπέδου και της ποιότητας της διαβίωσης, για μια κοινωνία αλληλεγγύης και δικαιοσύνης όπου οι δυνάμεις της μισθωτής εργασίας θα έχουν το ρόλο που τους ανήκει.
Ουδέποτε χειραγωγήθηκε και πάντα διατηρούσε την αυτονομία της σε σχέση με τον πολιτικό φορέα. Ουδέποτε λειτούργησε ως ιμάντας κομματικών εντολών, αποδεικνύοντας πολλές φορές στην πράξη την ανεξαρτησία της. Επαφές και επικοινωνία υπάρχει στο πλαίσιο του διαλόγου και της αμφίδρομης πληροφόρησης.
Εδώ και ένα χρόνο σεβόμενοι τους εαυτούς μας και εκφράζοντας τους εργαζόμενους που μας εμπιστεύτηκαν, κάναμε λόγο για την πιο βάρβαρη, την πιο αντιλαϊκή, την πιο αντεργατική πολιτική με την οποία ιστορικά βρέθηκε αντιμέτωπη η εργατική τάξη της χώρας μας.
Η κοινωνία οδηγείται στην φτώχια και την εξαθλίωση, ενώ η πολιτική «συνταγή» που η Κυβέρνηση, το Δ.Ν.Τ. και η Ευρωπαϊκή Ένωση εφαρμόζουν, ισοπεδώνει τα εργασιακά δικαιώματα. Αποδεδειγμένα πλέον, η πιο σκληρή και απάνθρωπη νεοφιλελεύθερη πολιτική που είδε ποτέ ο τόπος δεν οδηγεί στην επίλυση του δημοσιονομικού προβλήματος. Η κυβέρνηση σύρεται σε μια πολιτική που είναι «έξω από την πολιτική φυσιογνωμία του ΠΑ.ΣΟ.Κ.» και μάλιστα χωρίς να έχει αποτελέσματα.
Ειδικότερα στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης η κυβέρνηση συνεχίζει απτόητη την ολομέτωπη επίθεσή της στα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και την κατάργηση του Δημόσιου και Κοινωνικού χαρακτήρα της, ξεπουλώντας τις υπηρεσίες «φιλέτα» στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Απροειδοποίητα και με «τροπολογίες εξπρές» μπαίνει πλέον σε αμφισβήτηση η εργασιακή μας υπόσταση αλλά και ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Πολιτική επιλογή που μας βρίσκει αδιαπραγμάτευτα αντίθετους!
Πολιτική επιλογή στην οποία ουδέποτε συμφωνήσαμε και στηρίξαμε!
Πολιτική επιλογή την οποία, συνεπής στις αρχές και στις ιδέες μας συλλήβδην απορρίπτουμε!
Πολιτική επιλογή για την οποία ουδέποτε θα μπούμε στη θέση να αιτιολογήσουμε και να απολογηθούμε στα μέλη μας αλλά και στους εργαζόμενους που εκπροσωπούμε και μας έχουν εμπιστευτεί.
Χωρίς να κρύψουμε ποτέ τις κομματικές μας επιλογές έχουμε αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια ότι αυτές δεν μας δεσμεύουν και δεν μας καθοδηγούν όταν βρίσκονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Το αποδείξαμε στο παρελθόν, το αποδεικνύουμε σήμερα και θα συνεχίσουμε στο μέλλον.
Δεν είμαστε «κομματικό παράρτημα» κανενός μέσα στα συνδικάτα. Είμαστε το πιο δυναμικό, το πιο παραγωγικό, το πιο αγωνιστικό κομμάτι του κλάδου μας. Λειτουργούμε και καθορίζουμε τη στάση μας με όρους παράταξης που η δύναμη και οι δεσμεύσεις της πηγάζουν αποκλειστικά και μόνο από τη θέληση και τα συμφέροντα των εργαζομένων που εκπροσωπούμε και μας εμπιστεύονται.
Αυτή την ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ και ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ αυτονομία δεν την εκχωρούμε σε κανέναν. Είναι η ελπίδα και η δύναμή μας. Οφείλουμε να την προστατεύσουμε ως κόρη οφθαλμού.
Διαπιστώνοντας πλέον αγεφύρωτο χάσμα πολιτικής αντίληψης, ιδεών και ιδανικών για τα οποία παλέψαμε και αγωνιστήκαμε, δηλώνουμε πως πλέον καμιά πολιτική συνάφεια δεν έχουμε με τον πολιτικό χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όπως αυτός εκφράζεται. Παραμένουμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα προκειμένου να καταργηθεί το «βάρβαρο μνημόνιο» και να ανατραπούν οι πολιτικές που το εκφράζουν.
Με την απόφασή μας αυτή οριοθετούμε ξεκάθαρα τις θέσεις μας και την τακτική μας απέναντι σε όλους: κυβέρνηση, αντιπολίτευση, συνδικαλιστικές οργανώσεις και συνδικαλιστικές παρατάξεις. Κυρίως όμως απευθύνουμε κάλεσμα ενότητας και αγωνιστικότητας σε όλους του εργαζόμενους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση πως θα είμαστε με όλες τις συνθήκες στην πρώτη γραμμή του ΑΓΩΝΑ.
ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΜΑΣ ΠΡΩΤΗ ΠΡΩΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥΣ.
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
Αθήνα, Πέμπτη 19 Μαΐου 2011
Η Γραμματεία της Συντονιστικής Επιτροπής της Π.Α.Σ.Κ.Ε. – Ο.Τ.Α.
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Η Π.Α.Σ.Κ.Ε. – Ο.Τ.Α. πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα, πρωτοπόρα σε κάθε κινητοποίηση μάχεται για να προασπίσει τα ανεξάρτητα συμφέροντα των δυνάμεων της εργασίας, για τη βελτίωση του επιπέδου και της ποιότητας της διαβίωσης, για μια κοινωνία αλληλεγγύης και δικαιοσύνης όπου οι δυνάμεις της μισθωτής εργασίας θα έχουν το ρόλο που τους ανήκει.
Ουδέποτε χειραγωγήθηκε και πάντα διατηρούσε την αυτονομία της σε σχέση με τον πολιτικό φορέα. Ουδέποτε λειτούργησε ως ιμάντας κομματικών εντολών, αποδεικνύοντας πολλές φορές στην πράξη την ανεξαρτησία της. Επαφές και επικοινωνία υπάρχει στο πλαίσιο του διαλόγου και της αμφίδρομης πληροφόρησης.
Εδώ και ένα χρόνο σεβόμενοι τους εαυτούς μας και εκφράζοντας τους εργαζόμενους που μας εμπιστεύτηκαν, κάναμε λόγο για την πιο βάρβαρη, την πιο αντιλαϊκή, την πιο αντεργατική πολιτική με την οποία ιστορικά βρέθηκε αντιμέτωπη η εργατική τάξη της χώρας μας.
Η κοινωνία οδηγείται στην φτώχια και την εξαθλίωση, ενώ η πολιτική «συνταγή» που η Κυβέρνηση, το Δ.Ν.Τ. και η Ευρωπαϊκή Ένωση εφαρμόζουν, ισοπεδώνει τα εργασιακά δικαιώματα. Αποδεδειγμένα πλέον, η πιο σκληρή και απάνθρωπη νεοφιλελεύθερη πολιτική που είδε ποτέ ο τόπος δεν οδηγεί στην επίλυση του δημοσιονομικού προβλήματος. Η κυβέρνηση σύρεται σε μια πολιτική που είναι «έξω από την πολιτική φυσιογνωμία του ΠΑ.ΣΟ.Κ.» και μάλιστα χωρίς να έχει αποτελέσματα.
Ειδικότερα στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης η κυβέρνηση συνεχίζει απτόητη την ολομέτωπη επίθεσή της στα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και την κατάργηση του Δημόσιου και Κοινωνικού χαρακτήρα της, ξεπουλώντας τις υπηρεσίες «φιλέτα» στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Απροειδοποίητα και με «τροπολογίες εξπρές» μπαίνει πλέον σε αμφισβήτηση η εργασιακή μας υπόσταση αλλά και ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Πολιτική επιλογή που μας βρίσκει αδιαπραγμάτευτα αντίθετους!
Πολιτική επιλογή στην οποία ουδέποτε συμφωνήσαμε και στηρίξαμε!
Πολιτική επιλογή την οποία, συνεπής στις αρχές και στις ιδέες μας συλλήβδην απορρίπτουμε!
Πολιτική επιλογή για την οποία ουδέποτε θα μπούμε στη θέση να αιτιολογήσουμε και να απολογηθούμε στα μέλη μας αλλά και στους εργαζόμενους που εκπροσωπούμε και μας έχουν εμπιστευτεί.
Χωρίς να κρύψουμε ποτέ τις κομματικές μας επιλογές έχουμε αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια ότι αυτές δεν μας δεσμεύουν και δεν μας καθοδηγούν όταν βρίσκονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Το αποδείξαμε στο παρελθόν, το αποδεικνύουμε σήμερα και θα συνεχίσουμε στο μέλλον.
Δεν είμαστε «κομματικό παράρτημα» κανενός μέσα στα συνδικάτα. Είμαστε το πιο δυναμικό, το πιο παραγωγικό, το πιο αγωνιστικό κομμάτι του κλάδου μας. Λειτουργούμε και καθορίζουμε τη στάση μας με όρους παράταξης που η δύναμη και οι δεσμεύσεις της πηγάζουν αποκλειστικά και μόνο από τη θέληση και τα συμφέροντα των εργαζομένων που εκπροσωπούμε και μας εμπιστεύονται.
Αυτή την ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ και ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ αυτονομία δεν την εκχωρούμε σε κανέναν. Είναι η ελπίδα και η δύναμή μας. Οφείλουμε να την προστατεύσουμε ως κόρη οφθαλμού.
Διαπιστώνοντας πλέον αγεφύρωτο χάσμα πολιτικής αντίληψης, ιδεών και ιδανικών για τα οποία παλέψαμε και αγωνιστήκαμε, δηλώνουμε πως πλέον καμιά πολιτική συνάφεια δεν έχουμε με τον πολιτικό χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όπως αυτός εκφράζεται. Παραμένουμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα προκειμένου να καταργηθεί το «βάρβαρο μνημόνιο» και να ανατραπούν οι πολιτικές που το εκφράζουν.
Με την απόφασή μας αυτή οριοθετούμε ξεκάθαρα τις θέσεις μας και την τακτική μας απέναντι σε όλους: κυβέρνηση, αντιπολίτευση, συνδικαλιστικές οργανώσεις και συνδικαλιστικές παρατάξεις. Κυρίως όμως απευθύνουμε κάλεσμα ενότητας και αγωνιστικότητας σε όλους του εργαζόμενους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση πως θα είμαστε με όλες τις συνθήκες στην πρώτη γραμμή του ΑΓΩΝΑ.
ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΜΑΣ ΠΡΩΤΗ ΠΡΩΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥΣ.
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
Αθήνα, Πέμπτη 19 Μαΐου 2011
Η Γραμματεία της Συντονιστικής Επιτροπής της Π.Α.Σ.Κ.Ε. – Ο.Τ.Α.
Τετάρτη 18 Μαΐου 2011
Αφιερωμένο σε όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1943 -1985
Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία
περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής
θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν
παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί
έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και
παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν
έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε
ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και
μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες
την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Τρίτη 17 Μαΐου 2011
Συναίνεση: Ο ασφαλέστερος δρόμος για τον εμφύλιο...
της Σοφίας Βούλτεψη
Μήπως εννοούν ότι θα σβήσουν όσα συνέβησαν στο απώτερο και το πρόσφατο παρελθόν – λάθη, αστοχίες, ανικανότητες, αβελτηρίες, σκάνδαλα, κακές επιλογές προσώπων, σκοπιμότητες και άλλες προδοσίες, όπως το χρέος των 340 δις ευρώ που οι ίδιοι δημιούργησαν;
Μήπως εννοούν ότι θα τεθούν υπό τας διαταγάς του κ. Παπακωνσταντίνου;
Μήπως εννοούν ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου θα τεθεί υπό τας διαταγάς τους;
Μήπως εννοούν ότι θα δημιουργήσουν ένα διακομματικό διευθυντήριο που θα αποφασίζει (χωρίς, βέβαια, να γνωρίζει γρι από οικονομία) και μετά θα στέλνει τις ντιρεκτίβες του στον λαό – αυτό είναι, τόσα θα πληρώσετε, αυτά θα γίνουν και τα σκυλιά δεμένα;
Με λίγα λόγια, μήπως εννοούν ότι θα σχηματίσουν διακομματική χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα;
Αν δεν εννοούν τίποτε από τα παραπάνω και εννοούν κάτι άλλο, πρέπει να βγουν και να το πουν. Αυτά τα περί «μιας μίνιμουμ συμφωνίας επί ενός προγράμματος» θα μας κάλυπταν πριν από δύο χρόνια. Όταν και «λεφτά υπήρχαν» και δεν είχαμε προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης.
Δεύτερος κύκλος ερωτημάτων:
Έχουν αντιληφθεί πως η συναίνεση στην κορυφή, δηλαδή μεταξύ κομμάτων και προσώπων που έχουν δείξει πού μπορούν να μας οδηγήσουν (στην καταστροφή), μπορεί να αποδειχθεί κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο;
Έχουν αντιληφθεί πως η ομοφωνία αποτελεί το τέλειο υποκατάστατο της ενός ανδρός αρχή;
Συνειδητοποιούν πως οποιαδήποτε από κοινού απόπειρα αντιμετώπισης της κρίσης – και μάλιστα από πρόσωπα που απέδειξαν πως στην πολιτική μπορούν να σταθούν μόνο όταν έχουν στη διάθεσή τους άφθονο χρήμα για να το σκορπάνε – στον κόσμο θα φτάνει ως διάταγμα μιας δικτατορίας;
Πιστεύουν ότι αρκεί να συμφωνήσουν μεταξύ τους και ο κόσμος από κάτω θα ακολουθήσει ό,τι και να αποφασίσουν;
Αντιλαμβάνονται ότι η ομοφωνία δεν παράγει τίποτε άλλο εκτός από δικτατορία;
Αντιλαμβάνονται ότι χωρίς διαφωνίες και συγκρούσεις το αποτέλεσμα είναι πάντα ένας αποτυχημένος λαπάς;
Και επιτέλους συνειδητοποιούν ότι το είδος της συναίνεσης που προκρίνουν (δηλαδή συναίνεση επί νέων μέτρων που θα αντικαταστήσουν ή θα ενισχύσουν τα αποτυχημένα παλαιά) είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να οδηγηθούμε στον εμφύλιο;
Πού την βρήκαν την τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση, ώστε να πιστέψουν ότι ο λαός που δεν τους ακολουθεί σε μεμονωμένη βάση, θα τους ακολουθήσει αν ενώσουν τις αποτυχημένες πορείες τους και το ανίκανο και διεφθαρμένο παρελθόν τους;
Μήπως μέσα στον αχταρμά της συναίνεσης πιστεύουν ότι θα διασωθούν όσοι με κλειστά μάτια ψήφισαν το μνημόνιο, θέτοντας εαυτούς υπό τας διαταγάς του κ. Παπακωνσταντίνου;
Δηλαδή πώς φαντάζονται τη ζωή μετά την (μεταξύ τους και ερήμην του λαού) συναίνεση;
Θα λένε «πληρώστε επειδή τώρα σας το λέμε όλοι μαζί» και ο κόσμος θα τρέξει να πληρώσει αυτά που δεν έχει;
Και μάλιστα χωρίς προηγούμενη Κάθαρση, δηλαδή χωρίς να έχουν τιμωρηθεί όσοι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο έφταιξαν;
Πιστεύουν πως είναι ηλίθιος ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας που παραιτήθηκε του μισθού του για να εξιλεωθεί για την αδράνειά του στο θέμα της Φουκουσίμα;
Φαντάζονται πως είναι ηλίθιοι οι σημερινοί κυβερνώντες την Αίγυπτο, που έστειλαν ήδη στη φυλακή για σκάνδαλα τον υπουργό Τουρισμού και ετοιμάζουν άλλους τέσσερις; Που συνέλαβαν την σύζυγο του Μουμπάρακ;
Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το έκαναν επειδή η Αίγυπτος ζήτησε δάνειο από το ΔΝΤ και επομένως θα χρειαστεί να υποβληθεί σε θυσίες ο ήδη ταλαιπωρημένος λαός; Πώς θα απαιτούσαν τις θυσίες χωρίς να έχουν προηγηθεί τιμωρίες;
Ήσαν ηλίθιοι στην Ισλανδία που κατηγόρησαν τους πρώην πρωθυπουργούς τους;
Με λίγα λόγια, όλοι οι άλλοι είναι ηλίθιοι και μόνο οι δικοί μας πιστεύουν ότι θα την σκαπουλάρουν με το κόλπο της συναίνεσης; Επειδή είναι οι πιο έξυπνοι του πλανήτη;
Ό,τι κι’ αν πιστεύουν, όποιες κι’ αν είναι οι επιδιώξεις τους, ένα πρέπει να θυμούνται: Συναίνεση στην (απαξιωμένη) κορυφή, σημαίνει διάλυση στην (οργισμένη) βάση.
Αν θεωρούν ότι ο εμφύλιος είναι η τελευταία υπηρεσία που έχουν να προσφέρουν στη χώρα, ας το επιχειρήσουν
Επειδή η καραμέλα της συναίνεσης και της συνεννόησης παράγινε, μήπως μπορούν να μας πουν όλοι – από τον πρώτο, τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα ως τον τελευταίο μικρομέγαλο που ψήφισε το Μνημόνιο και νομίζει ότι κυβερνάει – τι ακριβώς εννοούν;
Μήπως εννοούν ότι το σύνολο του πολιτικού – κοινοβουλευτικού μας συστήματος θα συμφωνήσει επί ενός προγράμματος που θα έλθει ως αναγκαίο αποτέλεσμα ενός προηγούμενου αποτυχημένου προγράμματος, στην κατάρτιση του οποίου δεν έλαβαν μέρος;
Μήπως εννοούν ότι όλοι μαζί θα αποδεχθούν πως ό,τι έγινε έγινε και… του λοιπού τα λάθη θα τα κάνουμε όλοι μαζί;
Μήπως εννοούν ότι θα δώσουν άφεση αμαρτιών σε όσους μέχρι σήμερα έπαιρναν αποφάσεις και λογαριασμό δεν έδιναν;
Μήπως εννοούν ότι το σύνολο του πολιτικού – κοινοβουλευτικού μας συστήματος θα συμφωνήσει επί ενός προγράμματος που θα έλθει ως αναγκαίο αποτέλεσμα ενός προηγούμενου αποτυχημένου προγράμματος, στην κατάρτιση του οποίου δεν έλαβαν μέρος;
Μήπως εννοούν ότι όλοι μαζί θα αποδεχθούν πως ό,τι έγινε έγινε και… του λοιπού τα λάθη θα τα κάνουμε όλοι μαζί;
Μήπως εννοούν ότι θα δώσουν άφεση αμαρτιών σε όσους μέχρι σήμερα έπαιρναν αποφάσεις και λογαριασμό δεν έδιναν;
Μήπως εννοούν ότι θα σβήσουν όσα συνέβησαν στο απώτερο και το πρόσφατο παρελθόν – λάθη, αστοχίες, ανικανότητες, αβελτηρίες, σκάνδαλα, κακές επιλογές προσώπων, σκοπιμότητες και άλλες προδοσίες, όπως το χρέος των 340 δις ευρώ που οι ίδιοι δημιούργησαν;
Μήπως εννοούν ότι θα τεθούν υπό τας διαταγάς του κ. Παπακωνσταντίνου;
Μήπως εννοούν ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου θα τεθεί υπό τας διαταγάς τους;
Μήπως εννοούν ότι θα δημιουργήσουν ένα διακομματικό διευθυντήριο που θα αποφασίζει (χωρίς, βέβαια, να γνωρίζει γρι από οικονομία) και μετά θα στέλνει τις ντιρεκτίβες του στον λαό – αυτό είναι, τόσα θα πληρώσετε, αυτά θα γίνουν και τα σκυλιά δεμένα;
Με λίγα λόγια, μήπως εννοούν ότι θα σχηματίσουν διακομματική χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα;
Αν δεν εννοούν τίποτε από τα παραπάνω και εννοούν κάτι άλλο, πρέπει να βγουν και να το πουν. Αυτά τα περί «μιας μίνιμουμ συμφωνίας επί ενός προγράμματος» θα μας κάλυπταν πριν από δύο χρόνια. Όταν και «λεφτά υπήρχαν» και δεν είχαμε προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης.
Δεύτερος κύκλος ερωτημάτων:
Έχουν αντιληφθεί πως η συναίνεση στην κορυφή, δηλαδή μεταξύ κομμάτων και προσώπων που έχουν δείξει πού μπορούν να μας οδηγήσουν (στην καταστροφή), μπορεί να αποδειχθεί κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο;
Έχουν αντιληφθεί πως η ομοφωνία αποτελεί το τέλειο υποκατάστατο της ενός ανδρός αρχή;
Συνειδητοποιούν πως οποιαδήποτε από κοινού απόπειρα αντιμετώπισης της κρίσης – και μάλιστα από πρόσωπα που απέδειξαν πως στην πολιτική μπορούν να σταθούν μόνο όταν έχουν στη διάθεσή τους άφθονο χρήμα για να το σκορπάνε – στον κόσμο θα φτάνει ως διάταγμα μιας δικτατορίας;
Πιστεύουν ότι αρκεί να συμφωνήσουν μεταξύ τους και ο κόσμος από κάτω θα ακολουθήσει ό,τι και να αποφασίσουν;
Αντιλαμβάνονται ότι η ομοφωνία δεν παράγει τίποτε άλλο εκτός από δικτατορία;
Αντιλαμβάνονται ότι χωρίς διαφωνίες και συγκρούσεις το αποτέλεσμα είναι πάντα ένας αποτυχημένος λαπάς;
Και επιτέλους συνειδητοποιούν ότι το είδος της συναίνεσης που προκρίνουν (δηλαδή συναίνεση επί νέων μέτρων που θα αντικαταστήσουν ή θα ενισχύσουν τα αποτυχημένα παλαιά) είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να οδηγηθούμε στον εμφύλιο;
Πού την βρήκαν την τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση, ώστε να πιστέψουν ότι ο λαός που δεν τους ακολουθεί σε μεμονωμένη βάση, θα τους ακολουθήσει αν ενώσουν τις αποτυχημένες πορείες τους και το ανίκανο και διεφθαρμένο παρελθόν τους;
Μήπως μέσα στον αχταρμά της συναίνεσης πιστεύουν ότι θα διασωθούν όσοι με κλειστά μάτια ψήφισαν το μνημόνιο, θέτοντας εαυτούς υπό τας διαταγάς του κ. Παπακωνσταντίνου;
Δηλαδή πώς φαντάζονται τη ζωή μετά την (μεταξύ τους και ερήμην του λαού) συναίνεση;
Θα λένε «πληρώστε επειδή τώρα σας το λέμε όλοι μαζί» και ο κόσμος θα τρέξει να πληρώσει αυτά που δεν έχει;
Και μάλιστα χωρίς προηγούμενη Κάθαρση, δηλαδή χωρίς να έχουν τιμωρηθεί όσοι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο έφταιξαν;
Πιστεύουν πως είναι ηλίθιος ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας που παραιτήθηκε του μισθού του για να εξιλεωθεί για την αδράνειά του στο θέμα της Φουκουσίμα;
Φαντάζονται πως είναι ηλίθιοι οι σημερινοί κυβερνώντες την Αίγυπτο, που έστειλαν ήδη στη φυλακή για σκάνδαλα τον υπουργό Τουρισμού και ετοιμάζουν άλλους τέσσερις; Που συνέλαβαν την σύζυγο του Μουμπάρακ;
Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το έκαναν επειδή η Αίγυπτος ζήτησε δάνειο από το ΔΝΤ και επομένως θα χρειαστεί να υποβληθεί σε θυσίες ο ήδη ταλαιπωρημένος λαός; Πώς θα απαιτούσαν τις θυσίες χωρίς να έχουν προηγηθεί τιμωρίες;
Ήσαν ηλίθιοι στην Ισλανδία που κατηγόρησαν τους πρώην πρωθυπουργούς τους;
Με λίγα λόγια, όλοι οι άλλοι είναι ηλίθιοι και μόνο οι δικοί μας πιστεύουν ότι θα την σκαπουλάρουν με το κόλπο της συναίνεσης; Επειδή είναι οι πιο έξυπνοι του πλανήτη;
Ό,τι κι’ αν πιστεύουν, όποιες κι’ αν είναι οι επιδιώξεις τους, ένα πρέπει να θυμούνται: Συναίνεση στην (απαξιωμένη) κορυφή, σημαίνει διάλυση στην (οργισμένη) βάση.
Αν θεωρούν ότι ο εμφύλιος είναι η τελευταία υπηρεσία που έχουν να προσφέρουν στη χώρα, ας το επιχειρήσουν
Οι τρεις Δον Κορλεόνε” της παγκόσμιας διακυβέρνησης...
Ποιοι είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν ολόκληρους λαούς με τέτοια περιφρόνηση; Από πού κρατά η σκούφια του κ. Στρος Καν, ο οποίος, όταν τον ρώτησαν τι θα γίνει με την ελληνική νεολαία τώρα που αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα της, απάντησε με χαρακτηριστική αναλγησία: «Το ενδεχόμενο να φύγει η νεολαία είναι ένα ζήτημα που αναπτύσσεται σε πολλές χώρες. Είναι σημαντικό να τους δημιουργήσεις κίνητρα, γιατί, όταν επιστρέψουν στη χώρα τους, θα έχουν αποκτήσει εμπειρία. Κατανοώ την απελπισία τους που μπορεί να αποφασίσουν να φύγουν για το εξωτερικό. Καλώς, όταν αποκατασταθεί η ομαλότητα και υπάρξει ανάπτυξη, θα επανέλθουν»;
Ο σκανδαλιάρης Ντομινίκ
Ποιος είναι όμως αυτός ο κύριος που μιλά έτσι για τη νεολαία και τις αγωνίες της; Ο Ντομινίκ Στρος – Καν αναδείχθηκε πρώτη φορά όταν το 1981 τέθηκε επικεφαλής του Κέντρου Μελετών και Έρευνας Αποταμιεύσεων του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας, που ήταν ένα ίδρυμα κρατικά χρηματοδοτούμενο από την κυβέρνηση της Γαλλίας.
Εκεί συνδέθηκε με το μεγάλο αφεντικό της ιδιωτικής ασφάλισης στη Γαλλία, τον Ντενις Κεσλερ, ο οποίος τον εισήγαγε νια πρώτη φορά στον μυστικό κόσμο της γαλλικής ελίτ των μεγάλων επιχειρήσεων. Μαζί του οργάνωσε μια από τις πρώτες επιθέσεις στην κοινωνική ασφάλιση της Γαλλίας και ήταν από τους πρώτους που μίλησαν για την ανάγκη κατάργησης της.
Εκεί συνδέθηκε με το μεγάλο αφεντικό της ιδιωτικής ασφάλισης στη Γαλλία, τον Ντενις Κεσλερ, ο οποίος τον εισήγαγε νια πρώτη φορά στον μυστικό κόσμο της γαλλικής ελίτ των μεγάλων επιχειρήσεων. Μαζί του οργάνωσε μια από τις πρώτες επιθέσεις στην κοινωνική ασφάλιση της Γαλλίας και ήταν από τους πρώτους που μίλησαν για την ανάγκη κατάργησης της.
Η στάση του αυτή εκτιμήθηκε ιδιαίτερα στους κύκλους των ισχυρών επιχειρηματιών και πολιτικών της Γαλλίας και έτσι σύντομα αναρριχήθηκε στην πολιτική για να γίνει υφυπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου το 1991 επιλεγμένος από τον ίδιο τον Φρανσουά Μιτεράν. Τη θέση κράτησε έως το 1993 και έφυγε με καλά εδραιωμένη τη φήμη του στους βιομηχανικούς και άλλους επιχειρηματικούς κολοσσούς ως ο «δικός τους άνθρωπος» στο σοσιαλιστικό κόμμα και τις κυβερνήσεις του.
Προσπαθώντας να εξαργυρώσει τη φήμη του αλλά και τις πολύ στενές διασυνδέσεις του με τις κορυφές των επιχειρήσεων και της πολιτικής, στήνει το 1994 μαζί με τον Ρεϊμόντ Λεβί, αφεντικό της Renault, τον Κύκλο της Βιομηχανίας. Πρόκειται για μια εταιρεία λόμπι με έδρα τις Βρυξέλλες και βασικό αντικείμενο την προώθηση των συμφερόντων των γαλλικών πολυεθνικών στα όργανα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Πρακτορεύει τα συμφέροντα των μεγαλύτερων ονομάτων της βιομηχανίας και του εμπορίου στη Γαλλία.
Προσπαθώντας να εξαργυρώσει τη φήμη του αλλά και τις πολύ στενές διασυνδέσεις του με τις κορυφές των επιχειρήσεων και της πολιτικής, στήνει το 1994 μαζί με τον Ρεϊμόντ Λεβί, αφεντικό της Renault, τον Κύκλο της Βιομηχανίας. Πρόκειται για μια εταιρεία λόμπι με έδρα τις Βρυξέλλες και βασικό αντικείμενο την προώθηση των συμφερόντων των γαλλικών πολυεθνικών στα όργανα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Πρακτορεύει τα συμφέροντα των μεγαλύτερων ονομάτων της βιομηχανίας και του εμπορίου στη Γαλλία.
Όπως ήταν φυσικό, η υπηρεσία του αυτή δεν πήγε χαμένη, και το 1997, στην κυβέρνηση του Λιονέλ Ζοσπέν, ορίζεται υπουργός Οικονομικών. Το πρώτο πράγμα που απασχόλησε τον Στρος – Καν ήταν το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα της Γαλλίας. Εγκαινιάζει ένα από τα πιο φιλόδοξα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων στην ιστορία της Γαλλίας, ενισχύοντας ξεδιάντροπα τα πιο μεγάλα ιδιωτικά μονοπώλια της χώρας.
«Η μεγαλύτερη έρευνα απάτης»
Ήταν τόσο ανοιχτοχέρης προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες, ώστε ο Ερνστ-Αντουάν Σελιέρ, πρόεδρος τότε της μεγαλύτερης εργοδοτικής οργάνωσης στη Γαλλία, της MEDEF, είχε πει για τον Στρος – Καν τον Ιούλιο του 1998: «Μπορεί ο υπουργός των Οικονομικών μας να μην είναι ο ιδανικότερος του κόσμου, αλλά σίγουρα κάνει ό,τι του είναι δυνατόν για να μη δημιουργήσει προβλήματα στους επιχειρηματίες».
Όπως συμβαίνει πάντα με τέτοιους τύπους, το όνομα του συνδέεται με ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα στην ιστορία της Γαλλίας. Πρόκειται για το σκάνδαλο της γαλλικής πολυεθνικής Elf Aquitaine, η οποία χρηματοδοτούσε αδρά το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας, αλλά και πολιτικούς άλλων χωρών, όπως στη Γερμανία. Η έρευνα για το σκάνδαλο αυτό χαρακτηρίστηκε από την «Guardian» (12.11.2007) ως η «μεγαλύτερη έρευνα απάτης στην Ευρώπη από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου… Η EIF είχε μετατραπεί σε ιδιωτική τράπεζα για αξιωματούχους που ξόδευαν 200 εκατ. λίρες σε πολιτικές εκδουλεύσεις, ερωμένες, υψηλή τέχνη, βίλες και διαμερίσματα».
Στο σκάνδαλο αυτό φιγουράριζαν πολλά κυβερνητικά στελέχη, μαζί τους και ο κ. Στρος – Καν, ο οποίος είχε αφήσει όνομα για την ιδιαίτερη αδυναμία του στο γυναικείο φύλο και τις απολαύσεις της ζωής.
Όπως ήταν φυσικό, κανένας πολιτικός δεν βρέθηκε ένοχος, αν και η έρευνα αποκάλυψε μίζες εκατομμυρίων. Παρά την επίσημη αθώωση του, το σκάνδαλο αυτό θα συνεχίσει να κυνηγά τον Στρος – Καν μέχρι τη στιγμή που θα επιλεγεί να γίνει διευθύνων σύμβουλος του ΔΝΤ το 2007. Η υπηρεσία σε τέτοιους οργανισμούς επιτρέπει σε τύπους σαν τον Στρος -Καν αφενός να γλιτώνουν από τα δύσκολα και αφετέρου να μη δίνουν λογαριασμό για τα πάθη και τις εξαρτήσεις τους. Έτσι, μπορεί ελεύθερα να υπηρετεί τα συμφέροντα που υπηρετούσε πάντα και να ασκείται στα βίτσια του, κυρίως στο κυνήγι του πλούτου και του ωραίου φύλου, δίχως να νοιάζεται για το αν θα κληθεί κάποτε να δώσει λογαριασμό.
Οι οργανισμοί σαν το ΔΝΤ εξασφαλίζουν πλήρη ασυλία για τους ανώτατους αξιωματούχους τους.
Ο Μανουέλ των αγορών γκρέμισε την Πορτογαλία
Μήπως όμως είναι καλύτερος ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο; Αυτός ο κύριος εξασφάλισε την τωρινή του θέση οδηγώντας τη χώρα του στη μεγαλύτερη και βαθύτερη κρίση στην ιστορία της, η οποία σήμερα την οδηγεί στη χρεοκοπία. Ο Μπαρόζο έγινε πρωθυπουργός της Πορτογαλίας στις 6 Απριλίου 2002. Ως πρωθυπουργός δήλωσε ότι πάνω απ’ όλα προέχει η μείωση του κρατικού ελλείμματος, για το οποίο, όπως πάντα, ευθύνεται η διαφθορά όχι της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, αλλά των δημοσίων υπαλλήλων και της κοινωνίας. «Ποτέ άλλοτε από την εποχή της ίδρυσης της Πορτογαλίας τον 12ο αιώνα δεν είχε τεθεί στο κέντρο της προσοχής σε τέτοιο βαθμό το έλλειμμα και η ανάγκη περιορισμού της κρατικής σπατάλης. Επιτέλους απαλλασσόμαστε από την ιδέα ότι το κράτος είναι πιο σημαντικό από την ιδιωτική πρώτοβουλία» δήλωνε ο Μπαρόζο το 2004.
Τους χρεοκόπησε!
Και το «Economist» (25.5.2004), εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη των διεθνών αγορών, έγραφε διθυραμβικά: «Στα δυο χρόνια της διακυβέρνησης του, ο κ. Ντουράο Μπαρόζο έχει διακηρύξει δυο “μεγάλες νίκες” στην πάλη του για υγιή δημοσιονομικά. Το 2002 περιέκοψε το έλλειμμα του προϋπολογισμού που κληρονόμησε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις από το 4,4% στο 2,7% του ΑΕΠ, μόνο μέσα σε οκτώ μήνες. “Αμφιβάλλω αν κάποια άλλη χώρα στην Ευρώπη θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο” υπερηφανεύεται. Τον περασμένο χρόνο κράτησε το έλλειμμα μόλις στο 2,8%. Πιστεύει επίσης ότι έχει εισαγάγει περισσότερες μεταρρυθμίσεις από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης με πιο υγιείς οικονομίες».
Όλα αυτά φυσικά συνοδεύονταν από μια άγρια περικοπή μισθών και λαϊκών εισοδημάτων, δραστικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και ένα από τα πιο φιλόδοξα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων στην Ε.Ε. Κι όλα αυτά για να τηρηθεί αυστηρά το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης της ευρωζώνης. Σας θυμίζει τίποτε; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η πορτογαλική οικονομία να βυθιστεί σε μια ύφεση, από την οποία δεν έχει βγει ακόμη, ενώ σήμερα την οδηγεί στη χρεοκοπία και τον μηχανισμό στήριξης.
Η επίσημη ανεργία από το 4,1% το 2002 εκτινάχθηκε στο 6,4% το 2004, για να φτάσει σήμερα να είναι γύρω στο 10%. Η φτώχεια από το 13% του πληθυσμού έφτασε σε τρία χρόνια στο 18%, ενώ σήμερα υπερβαίνει το 20%.
Η επίσημη ανεργία από το 4,1% το 2002 εκτινάχθηκε στο 6,4% το 2004, για να φτάσει σήμερα να είναι γύρω στο 10%. Η φτώχεια από το 13% του πληθυσμού έφτασε σε τρία χρόνια στο 18%, ενώ σήμερα υπερβαίνει το 20%.
Ακόμα και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας από 78% της Ε.Ε. των 27 το 2000 βυθίστηκε στο 75% το 2004, επίπεδο στο οποίο παραμένει μέχρι και σήμερα. Αλλά και η μείωση των κρατικών ελλειμμάτων αποδείχτηκε ότι ήταν υπόθεση εντελώς προσωρινή, παρά την άγρια λιτότητα, και προϊόν μαγειρέματος στοιχείων. Όταν το 2005 ανατράπηκε η κυβέρνηση του κ. Μπαρόζο και αναδείχθηκε νέα, αποκαλύφθηκε ότι το κρατικό έλλειμμα, αντί να μειωθεί, είχε εκτιναχθεί σε πάνω από 6% του ΑΕΠ.
Η κοινωνικά ανάλγητη και καταστροφική πολιτική του Μπαρόζο για να στηριχθεί το «ισχυρό» ευρώ οδήγησε πολύ γρήγορα στην πολιτική κατάρρευση της κυβέρνησης του.
Τον έσωσε ο Μπους…
Όμως, πριν συμβεί αυτό, ο εν λόγω κύριος φρόντισε να εξασφαλίσει την υποστήριξη των ΗΠΑ και να εκλεγεί πρόεδρος της Κομισιόν το 2004 εγκαταλείποντας την πρωθυπουργία της χώρας του. Βλέπετε, είχε πρωτοστατήσει στη «συμμαχία των προθύμων» του Τζορτζ Μπους και, παρά την άγρια λιτότητα, βρήκε τα αναγκαία κονδύλια για να στείλει στρατό στο Ιράκ.
Φυσικά η κυβέρνηση του κ. Μπαρόζο, όπως συμβαίνει πάντα με τέτοιου είδους κυβερνήσεις, πνίγηκε στα σκάνδαλα. Το χειρότερο όμως απ’ όλα, που ακόμη και σήμερα κατατρέχει τον εν λόγω κύριο, είναι το σκάνδαλο παιδεραστίας το 2004 σε ένα κρατικό ίδρυμα της Λισσαβώνας. Την εποχή που δραπέτευσε ο Μπαρόζο στην προεδρία της Κομισιόν, ο πορτογαλικός Τύπος έβριθε από ιστορίες που συνέδεαν πολιτικά και κυβερνητικά στελέχη του κόμματος του, αλλά και τον ίδιο, με ένα τεράστιο κύκλωμα παιδεραστίας, που είχε μετατρέψει τα κρατικά ιδρύματα και γενικά την Πορτογαλία σε παράδεισο αυτού του είδους. Ο κύριος αυτός δεν λογοδότησε ποτέ για όλα αυτά.
Ο κύριος Τρισέ
Μήπως είναι καλύτερος ο Ζαν Κλοντ Τρισέ; Πρόεδρος της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας; Ο εν λόγω κύριος είναι γέννημα θρέμμα της γαλλικής δημόσιας διοίκησης, ανώτερος δημόσιος υπάλληλος από κούνια. Το 1987 έγινε μέλος – υπό συνθήκες περίεργες για ανώτερο στέλεχος της γαλλικής δημόσιας διοίκησης – μιας από τις πιο ισχυρές οργανώσεις στον κόσμο των διεθνών χρηματαγορών, της Ομάδας των Τριάντα (Group of Thirty) με έδρα την Ουάσιγκτον. Η οργάνωση αυτή εμφανίζεται ως ιδιωτικό ίδρυμα, «δεξαμενή σκέψης», που υποστηρίζεται από τα πιο ισχυρά ιδιωτικά και κρατικά πιστωτικά ιδρύματα του κόσμου. Σ’ αυτήν ανήκουν οι περισσότεροι από τους διατελέσαντες υπουργούς Οικονομικών των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου και του τωρινού, ακαδημαϊκοί και τραπεζίτες, θεωρείται στον χώρο των κεφαλαιαγορών πολύ πιο ισχυρή από την Τριμερή Επιτροπή και τη Μπίλντερμπεργκ.
Είναι αυτή που κατά κύριο λόγο προώθησε το άνοιγμα των χρηματοπιστωτικών αγορών που οδήγησε στη σημερινή παγκόσμια κρίση και στο κραχ του 2008. Όπως ήταν φυσικό, η συμμετοχή του κ. Τρισέ σ’ αυτήν την οργάνωση του άνοιξε τις πόρτες για να αναδειχθεί σε διοικητή της κεντρικής τράπεζας της Γαλλίας το 1993 και αργότερα το 2003 να διαδεχθεί τον Βιμ Ντούιζενμπεργκ στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Όμως το γεγονός που σφράγισε την καριέρα του κ. Τρισέ είναι η εμπλοκή του στο σκάνδαλο της γαλλικής κρατικής τράπεζας Credit Lyonnais, το οποίο δικαίως ονομάστηκε ως ένα από τα μεγαλύτερα τραπεζικά σκάνδαλα στη γαλλική ιστορία, αλλά και διεθνώς.
Ξέπλυμα χρήματος
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα ξεπλύματος χρήματος, αλλά και δοσοληψιών με ύποπτα επιχειρηματικά κυκλώματα, ακόμη και με το οργανωμένο έγκλημα. Το σκάνδαλο ξέσπασε ενόσω ο Τρισέ ήταν διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας και εν γνώσει του. Κατηγορήθηκε για συγκάλυψη και συμμετοχή, αλλά αθωώθηκε τον Ιούνιο του 2003 λόγω έλλειψης στοιχείων. Τα στοιχεία είχαν καεί σε πυρκαγιά που κατέκαψε το αρχηγείο της Credit Lyonnais το 1998 στο Παρίσι. Η γαλλική κυβέρνηση, προκειμένου να χαθούν μια για πάντα τα ίχνη του σκανδάλου που οδηγούσαν σε πολιτικούς και στελέχη της δημόσιας διοίκησης, σαν τον Τρισέ, διασώζουν την τράπεζα με 31 δισ. ευρώ και την ιδιωτικοποιούν. Έτσι κανείς δεν βρήκε ποτέ τίποτε για να ενοχοποιήσει κάποιον υψηλά ιστάμενο γι’ αυτό το σκάνδαλο, ενώ ο Τρισέ εξασφάλισε τη δική του ασυλία πηγαίνοντας στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του.
Αυτά είναι τα κεντρικά πρόσωπα του διεθνούς μηχανισμού που έχει στηθεί για να βοηθήσει, υποτίθεται, τη χώρα. Αυτοί είναι που τολμάνε να μιλούν για διαφθορά και αναξιοπιστία της Ελλάδας. Πρόκειται για τους Δον Κορλεόνε της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» των διεθνών αγορών, όπου διακαώς θέλει να ενταχθεί και ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας. Μπροστά τους οι αληθινοί Δον Κορλεόνε της μαφίας δεν είναι παρά ερασιτέχνες του είδους.
του Δημητρη Καζακη
Δευτέρα 16 Μαΐου 2011
Στη φυλακή ο Ντομινίκ Στρος Καν
Η δικαστής Μελίσα Τζάκσον αποφάσισε την προφυλάκιση του Ντομινίκ Στρος Καν, καθώς κρίθηκε ότι υπάρχει κίνδυνος να φύγει από τις ΗΠΑ. Του απαγγέλθηκαν κατηγορίες περί σεξουαλικής επίθεσης, απόπειρας βιασμού και κράτησης ανθρώπου παρά τη θέλησή του.
Θα μεταφερθεί σε φυλακή κοντά στο Μανχάταν και στις 20 Μαΐου θα γίνει νέα ακρόαση από το δικαστήριο και σύμφωνα με τη νομοθεσία της Νέας Υόρκης 18 με 23 ένορκοι θα αποφασίσουν για την τύχη του.
Σεισαχθεια: Δεμένοι χειροπόδαρα με νέα δανειακή σύμβαση!
Σεισαχθεια: Δεμένοι χειροπόδαρα με νέα δανειακή σύμβαση!: "kerkyraikiagora.blogspot.com Ένα τεράστιο πολιτικό και νομικό κενό που έχει αφήσει η εφαρμογή του προγράμματος για τη διάσωση της Ελλάδας α..."
Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΓΙΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ ΚΑΙ ΜΑΤ
Αγαπητοί φίλοι,
Έμαθα ότι τα «ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ» μου αναρτήθηκαν σε 200 περίπου blogs και σ' αυτά απευθύνομαι σήμερα. Φυσικά δεν περιμένω απάντηση-εκδήλωση ενδιαφέροντος από καμμιά άλλη πλευρά, όπως Κυβέρνηση, Αστυνομία, Βουλευτές κλπ.
Υποθέτω ότι εσείς αντιληφθήκατε τη σοβαρότητα της καταγγελίας μου και γι' αυτό θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό μου.
Στις αρχές του 1967 και λίγους μήνες πριν από τη Δικτατορία καταθέσαμε στη Βουλή ο Ηλίας Ηλιού, εγώ και δύο Βουλευτές της Λέσβου εκ μέρους της ΕΔΑ επερώτηση στην τότε Υπηρεσιακή Κυβέρνηση σχετικά με την εμπλοκή του Στρατού στην διάλυση μιας εκδήλωσης της ΕΔΑ στην Μυτιλήνη.
Υπογραμμίσαμε ότι αυτό το νέο στοιχείο, δηλαδή η για πρώτη φορά παρουσία στρατιωτών σε μια καθαρά αστυνομική επιχείρηση μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι προετοιμάζεται στρατιωτικό πραξικόπημα. Λοιπόν αυτό το νέο στοιχείο κι αυτή την πρώτη φορά είδα σ' αυτήν τη διαφοροποίηση μιας διμοιρίας ΜΑΤ με την εντολή να προκαλέσουν βαρύ τραυματισμό ατόμων και θάνατο.
Πιστεύετε μήπως εσείς ότι μια τέτοια βαρειά ευθύνη θα την έπαιρνε ξαφνικά πάνω της επιλεκτικά μόνο αυτή η συγκεκριμένη διμοιρία, της οποίας τα μέλη όλα μαζί αποφάσισαν μόνα τους να αναποδογυρίσουν τις ασπίδες και τα γκλομπς και να αρχίσουν να χτυπούν με πρωτοφανή αγριότητα, με κοινό στόχο τα κεφάλια των διαδηλωτών; Και γιατί μόνο αυτοί και όχι και κάποιοι άλλοι; Δηλαδή τα άγρια ένστικτα, όπως γράφουν πολλοί συντάκτες για να εξηγήσου9ν αυτή την αιφνίδια μεταβολή, έτυχε να εκδηλωθούν ομαδικά μόνο σ' αυτή τη συγκεκριμένη διμοιρία, ενώ όλοι οι άλλοι εξακολουθούσαν να συμπεριφέρονται όπως πριν;
Η άποψή μου είναι ότι για να τολμήσει σήμερα ένας αστυνομικός να αψηφήσει την κατηγορία ενός βαρύτατου τραυματισμού και ενδεχομένως ενός θανάτου, θα πρέπει να έχει κάλυψη από πάρα πολύ ψηλά. Είτε από τον ίδιο τον Υπουργό είτε από κάποιον ισότιμό του, πιθανώς εν αγνοία του Υπουργού. Γιατί στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να υποθέσουμε ότι η ομιλία του κ. Παπουτσή ευθύς αμέσως μπροστά σε εκατοντάδες βαθμοφόρους ήταν στημένη, ενώ στη δεύτερη περίπτωση ότι αποτελούσε μιαν έμμεση προειδοποίηση προς αυτούς που αποφάσισαν πίσω απ' την πλάτη του.
Όπως και να ΄χει όμως και στις δύο περιπτώσεις θα πρέπει να δούμε σε τι απέβλεπε αυτή η απόφαση. Ποιο είναι δηλαδή αυτό το νέο στοιχείο, που με κάνει να ανησυχώ. Στην περίπτωση που κάποιοι ήθελαν να υπάρξει ένας ή περισσότεροι νεκροί, τότε γνώριζαν ότι θα υπάρχει ριζική αλλαγή στην αντίδραση των πολιτών. Και από πλευράς όγκου και από πλευράς συμπεριφοράς. Γιατί κάθε φορά που πληγώθηκαν οι Έλληνες πολίτες, αντιδρούσανε μαζικά και δυναμικά.
Τοποθετώντας τότε μέσα στα μαζικά συλλαλητήρια μερικές εκατοντάδες προβοκάτορες με εντολή να καίνε, να σπάνε και να τραυματίζουν ακόμα και να σκοτώνουν αστυνομικούς, δημιουργούμε το απαραίτητο σκηνικό για να περάσουμε σε άλλη μορφή διακυβέρνησης.
Αυτό λοιπόν είναι που με κάνει να φοβάμαι γι' αυτή την καινούρια πρώτη φορά.
Και γι' αυτό χαίρομαι που δεν είμαι πια μόνος (όπως περίμενα να είμαι) στην προσπάθειά μου να αναλύσω λογικά, σωστά και υπεύθυνα αυτή την περίεργη συμπεριφορά των ΜΑΤ αλλά είστε κι εσείς και γι' αυτό σας ζητώ να σκύψετε βαθειά πάνω απ' αυτή την υπόθεση πριν την κουκουλώσουν ο φόβος των ενόχων, ο βαθύς ύπνος του πολιτικού κόσμου, η ένοχη συνείδηση των εκπροσώπων του Τύπου και η απελπιστική αδιαφορία της μεγάλης πλειοψηφίας των απλών ανθρώπων.
Όπως και στα 1967 που υπήρχε ακριβώς η ίδια κατάσταση, κανείς από όλους αυτούς -πλην των ενόχων- δεν υποψιαζόταν τι μας περιμένει. Αν και είναι γνωστό ότι κάθε εξουσία, όταν βρίσκεται σε αδιέξοδο, είναι ικανή να αντιδράσει με τους πιο απίθανους τρόπους. Βοηθείστε με λοιπόν να πιάσουμε αυτή την άκρη του κουβαριού που είναι η «ανάποδη διμοιρία» των ΜΑΤ και να αρχίσουμε να το ξετυλίγουμε για να φτάσουμε στην ΑΛΗΘΕΙΑ.
Πρέπει να ξεκινήσουμε από την ταυτότητα της διμοιρίας και να μάθουμε όλα τα ονόματα. Στη συνέχεια να προσπαθήσουμε να εξακριβώσουμε από πού ήρθε η διαταγή να γυρίσουν ανάποδα ασπίδες και γκλομπς και να χτυπούν χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες. Ποιος τους είπε «Κάντε αυτό κι αυτό και είστε απόλυτα καλυμμένοι από πολύ ψηλά». Αν φτάσουμε ως εδώ, θα έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα...
Σας χαιρετώ
Έμαθα ότι τα «ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ» μου αναρτήθηκαν σε 200 περίπου blogs και σ' αυτά απευθύνομαι σήμερα. Φυσικά δεν περιμένω απάντηση-εκδήλωση ενδιαφέροντος από καμμιά άλλη πλευρά, όπως Κυβέρνηση, Αστυνομία, Βουλευτές κλπ.
Υποθέτω ότι εσείς αντιληφθήκατε τη σοβαρότητα της καταγγελίας μου και γι' αυτό θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό μου.
Στις αρχές του 1967 και λίγους μήνες πριν από τη Δικτατορία καταθέσαμε στη Βουλή ο Ηλίας Ηλιού, εγώ και δύο Βουλευτές της Λέσβου εκ μέρους της ΕΔΑ επερώτηση στην τότε Υπηρεσιακή Κυβέρνηση σχετικά με την εμπλοκή του Στρατού στην διάλυση μιας εκδήλωσης της ΕΔΑ στην Μυτιλήνη.
Υπογραμμίσαμε ότι αυτό το νέο στοιχείο, δηλαδή η για πρώτη φορά παρουσία στρατιωτών σε μια καθαρά αστυνομική επιχείρηση μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι προετοιμάζεται στρατιωτικό πραξικόπημα. Λοιπόν αυτό το νέο στοιχείο κι αυτή την πρώτη φορά είδα σ' αυτήν τη διαφοροποίηση μιας διμοιρίας ΜΑΤ με την εντολή να προκαλέσουν βαρύ τραυματισμό ατόμων και θάνατο.
Πιστεύετε μήπως εσείς ότι μια τέτοια βαρειά ευθύνη θα την έπαιρνε ξαφνικά πάνω της επιλεκτικά μόνο αυτή η συγκεκριμένη διμοιρία, της οποίας τα μέλη όλα μαζί αποφάσισαν μόνα τους να αναποδογυρίσουν τις ασπίδες και τα γκλομπς και να αρχίσουν να χτυπούν με πρωτοφανή αγριότητα, με κοινό στόχο τα κεφάλια των διαδηλωτών; Και γιατί μόνο αυτοί και όχι και κάποιοι άλλοι; Δηλαδή τα άγρια ένστικτα, όπως γράφουν πολλοί συντάκτες για να εξηγήσου9ν αυτή την αιφνίδια μεταβολή, έτυχε να εκδηλωθούν ομαδικά μόνο σ' αυτή τη συγκεκριμένη διμοιρία, ενώ όλοι οι άλλοι εξακολουθούσαν να συμπεριφέρονται όπως πριν;
Η άποψή μου είναι ότι για να τολμήσει σήμερα ένας αστυνομικός να αψηφήσει την κατηγορία ενός βαρύτατου τραυματισμού και ενδεχομένως ενός θανάτου, θα πρέπει να έχει κάλυψη από πάρα πολύ ψηλά. Είτε από τον ίδιο τον Υπουργό είτε από κάποιον ισότιμό του, πιθανώς εν αγνοία του Υπουργού. Γιατί στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να υποθέσουμε ότι η ομιλία του κ. Παπουτσή ευθύς αμέσως μπροστά σε εκατοντάδες βαθμοφόρους ήταν στημένη, ενώ στη δεύτερη περίπτωση ότι αποτελούσε μιαν έμμεση προειδοποίηση προς αυτούς που αποφάσισαν πίσω απ' την πλάτη του.
Όπως και να ΄χει όμως και στις δύο περιπτώσεις θα πρέπει να δούμε σε τι απέβλεπε αυτή η απόφαση. Ποιο είναι δηλαδή αυτό το νέο στοιχείο, που με κάνει να ανησυχώ. Στην περίπτωση που κάποιοι ήθελαν να υπάρξει ένας ή περισσότεροι νεκροί, τότε γνώριζαν ότι θα υπάρχει ριζική αλλαγή στην αντίδραση των πολιτών. Και από πλευράς όγκου και από πλευράς συμπεριφοράς. Γιατί κάθε φορά που πληγώθηκαν οι Έλληνες πολίτες, αντιδρούσανε μαζικά και δυναμικά.
Τοποθετώντας τότε μέσα στα μαζικά συλλαλητήρια μερικές εκατοντάδες προβοκάτορες με εντολή να καίνε, να σπάνε και να τραυματίζουν ακόμα και να σκοτώνουν αστυνομικούς, δημιουργούμε το απαραίτητο σκηνικό για να περάσουμε σε άλλη μορφή διακυβέρνησης.
Αυτό λοιπόν είναι που με κάνει να φοβάμαι γι' αυτή την καινούρια πρώτη φορά.
Και γι' αυτό χαίρομαι που δεν είμαι πια μόνος (όπως περίμενα να είμαι) στην προσπάθειά μου να αναλύσω λογικά, σωστά και υπεύθυνα αυτή την περίεργη συμπεριφορά των ΜΑΤ αλλά είστε κι εσείς και γι' αυτό σας ζητώ να σκύψετε βαθειά πάνω απ' αυτή την υπόθεση πριν την κουκουλώσουν ο φόβος των ενόχων, ο βαθύς ύπνος του πολιτικού κόσμου, η ένοχη συνείδηση των εκπροσώπων του Τύπου και η απελπιστική αδιαφορία της μεγάλης πλειοψηφίας των απλών ανθρώπων.
Όπως και στα 1967 που υπήρχε ακριβώς η ίδια κατάσταση, κανείς από όλους αυτούς -πλην των ενόχων- δεν υποψιαζόταν τι μας περιμένει. Αν και είναι γνωστό ότι κάθε εξουσία, όταν βρίσκεται σε αδιέξοδο, είναι ικανή να αντιδράσει με τους πιο απίθανους τρόπους. Βοηθείστε με λοιπόν να πιάσουμε αυτή την άκρη του κουβαριού που είναι η «ανάποδη διμοιρία» των ΜΑΤ και να αρχίσουμε να το ξετυλίγουμε για να φτάσουμε στην ΑΛΗΘΕΙΑ.
Πρέπει να ξεκινήσουμε από την ταυτότητα της διμοιρίας και να μάθουμε όλα τα ονόματα. Στη συνέχεια να προσπαθήσουμε να εξακριβώσουμε από πού ήρθε η διαταγή να γυρίσουν ανάποδα ασπίδες και γκλομπς και να χτυπούν χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες. Ποιος τους είπε «Κάντε αυτό κι αυτό και είστε απόλυτα καλυμμένοι από πολύ ψηλά». Αν φτάσουμε ως εδώ, θα έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα...
Σας χαιρετώ
Στις 10:30 ώρα Νέας Υόρκης θα προσαχθεί στο δικαστήριο ο κ. Ντομινίκ Στρος Καν
Στις 10:30 ώρα Νέας Υόρκης θα προσαχθεί στο δικαστήριο ο κ. Ντομινίκ Στρος Καν, ο οποίος σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της αστυνομίας δεν απολαμβάνει διπλωματικής ασυλίας, απέναντι στις κατηγορίες για σεξουαλική επίθεση που τον βαραίνουν. Ο ίδιος πρόσθεσε πως "ο δικαστής θα αποφασίσει αν ο Στρος-Καν θα αποφυλακιστεί με εγγύηση και με ποιες προϋποθέσεις".
Ο Μπέντζαμιν Μπράφμαν, ένας από τους δικηγόρους του κ. Στρος-Καν δήλωσε νωρίτερα πως ο πελάτης του θα αρνηθεί κάθε κατηγορία.
Επίσης επισήμανε πως ο επικεφαλής του ΔΝΤ δέχτηκε να υποβληθεί και σε άλλες ιατροδικαστικές εξετάσεις.
Σύμφωνα με την αστυνομία της Νέας Υόρκης, θα εξεταστούν τα ρούχα του για δείγματα DNA, αλλά και ο ίδιος για το αν φέρει γρατσουνιές ή άλλα τραύματα.
Ο Μπέντζαμιν Μπράφμαν, ένας από τους δικηγόρους του κ. Στρος-Καν δήλωσε νωρίτερα πως ο πελάτης του θα αρνηθεί κάθε κατηγορία.
Επίσης επισήμανε πως ο επικεφαλής του ΔΝΤ δέχτηκε να υποβληθεί και σε άλλες ιατροδικαστικές εξετάσεις.
Σεισαχθεια: Δημήτρης Καζάκης: Μόνο ο λαός μπορεί να δώσει τη λ...
Σεισαχθεια: Δημήτρης Καζάκης: Μόνο ο λαός μπορεί να δώσει τη λ...: " Σε μια κατάμεστη αίθουσα, στον Πολιτιστικό Σύλλογο 'Μακρυγιάννης' στην Άρτα, ο καταξιωμένος και πασίγνωστος οικονομολόγος κ. Δη..."
Σεισαχθεια: Tα ρεμάλια της χρεοκοπημένης τηλεοπτικής χούντας κ...
Σεισαχθεια: Tα ρεμάλια της χρεοκοπημένης τηλεοπτικής χούντας κ...: "«Περί ποίας Ακροδεξιάς ομιλούν οι Σταλινοπρολεταριοδημοκράται; Είπεν ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα! Το απεδείξαμεν ότι δεν είμεθα ακροδεξ..."
Κυριακή 15 Μαΐου 2011
Άνοιξε η πόρτα του φρενοκομείου
Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα έχουμε – έτσι, χωρίς σειρά – έναν Έλληνα πολίτη νεκρό επειδή δεν παρέδωσε στους αλλοδαπούς ληστές μια κάμερα, έναν Μπαγκλαντεσιανό μαχαιρωμένο από νεοναζί και δεκάδες άλλους μετανάστες στα νοσοκομεία, έναν φοιτητή μεταξύ ζωής και θανάτου στο νοσοκομείο και πολλούς άλλους με ανοιγμένα κεφάλια, αλλά και τρεις ανυποψίαστους πελάτες της λαϊκής της Καλλιδρομίου νοσηλευόμενους και τον έναν απ’ αυτούς να χαροπαλεύει. Κάτι σοβαρό συμβαίνει στην Μπανανία της τρόικας.
Όχι, όλα τα παραπάνω περιστατικά δεν προσφέρονται για συμψηφισμό – άλλωστε δεν συγκεντρώνουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Απλώς, παρότι εν πολλοίς άσχετα μεταξύ τους, αναφέρονται όλα μαζί για να μας δείξουν ότι ένα νήμα τα συνδέει. Ποιο είναι αυτό; Μήπως ότι η ζωή «ξαφνικά» φθήνυνε;
Δεν είναι τυχαίο ότι, όταν φάνηκε η προοπτική πρόσκλησης του ΔΝΤ και των άλλων της τρόικας από τον Παπανδρέου για να «σώσουν» την Ελλάδα, πολλοί και διάφοροι – οικονομολόγοι, «σύμβουλοι», «δεξαμενές σκέψης», ινστιτούτα, παρατρεχάμενοι, τράπεζες, επενδυτές και κοινοί κερδοσκόποι – προέβλεπαν ότι η Ελλάδα, ύστερα από τις θεραπείες σοκ της συνταγής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των ευρωκρατών, θα κινδύνευε από τα εξής ενδεχόμενα:
● Από μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη.
● Από το κύλισμα σε ένα είδος εσωτερικής αλληλοσφαγής.
● Από περιορισμό της δημοκρατίας.
Αυτές ήταν εξ αρχής οι προβλέψεις και στηρίζονταν στη βίαιη εκπτώχευση μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας.
Εμείς πάλι εδώ στο «Π», πάνω από δύο χρόνια πριν, όταν ακόμη η κρίση έδειχνε απειλητικά τα δόντια της, πριν ακόμη ενσκήψει η λαίλαπα της τρόικας και της κυβέρνησης Παπανδρέου, προειδοποιούσε ότι το πρώτο μεγάλο εκρηκτικό πακέτο που θα βρεθεί στην πόρτα μας θα είναι το μεταναστευτικό.
Τότε, εν μέσω της κορύφωσης του πολέμου μεταξύ δύο αντίπαλων (αλλά εκ του αποτελέσματος παραπληρωματικών) κρετινισμών, λέγαμε ότι ο εκτροχιασμός του μεταναστευτικού θεωρείται βέβαιος και το επιχείρημα ήταν αυτονόητο: ότι το μεγάλο αυτό πρόβλημα δεν θα «λυθεί» στο πεδίο της ιδεολογικής διαμάχης, αλλά σ’ αυτό της οικονομίας. Και στην ικανότητα της χώρας να διευθετήσει τα του οίκου της.
Έκτοτε, με τη χώρα υποδουλωμένη στους δανειστές της, υπό πτώχευση, υπό οικονομικό και πολιτικό έλεγχο, με συρρικνωμένη κυριαρχία και με την κοινωνία υπό διάλυση, συσσωρεύθηκε πολλή εκρηκτική ύλη. Καθώς η πίεση είναι οριακή και οι βάναυσοι σχεδιασμοί των τοκογλύφων και επικυρίαρχων παίρνουν ήδη την τελική μορφή τους, το καπάκι είναι έτοιμο να πεταχτεί και οι μάντεις των χειρότερων κακών να επιβεβαιωθούν.
Όμως οι νεκροί και οι τραυματίες δεν χρεώνονται απευθείας στο... «Μνημόνιο».
1. Οι δολοφονημένοι στη Marfin και το άμοιρο Αφγανάκι, που δολοφονήθηκε από την «ορφανή» βόμβα στα Πατήσια, έρχονται να συναντήσουν τον διασωληνωμένο συμπολίτη μας και τα υπόλοιπα θύματα της λαϊκής της Καλλιδρομίου στο πλαίσιο μιας διακηρυγμένης στρατηγικής που ονειρεύεται την πρόκληση κοινωνικού χάους.
Η πλήρης αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή, την ώρα μιας... «επαναστατικής» ενέργειας, προκαλεί φρίκη. Όχι μόνο ανθρώπινη, αλλά και πολιτική, αφού παραπέμπει ευθέως σε τακτικές φασιστών του μεσοπολέμου, του ελληνικού μετεμφυλιακού κράτους και νεοφασιστών, αλλά και σε παραρτήματα δυτικών υπηρεσιών του τύπου «Κόκκινη Προβιά».
Η αυτοδικία, η οποία εξ ορισμού αφαιρεί κάθε αξία από την ανθρώπινη ζωή, γνωρίζει την αποθέωσή της παραβαίνοντας κάθε έννοια όχι απλώς «πολιτικής», αλλά και «επαναστατικής» ηθικής. Όπως ακριβώς στη Marfin και στα Πατήσια.
2. Ο δολοφονημένος στην οδό Ηπείρου – λίγο πριν έλθει στον κόσμο το παιδί του – είναι ένα από τα αμέτρητα θύματα μιας βάρβαρης εγκληματικότητας, με όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή αλλοδαπών, όχι κατ’ ανάγκην εξαθλιωμένων, που στερεί ζωές για πέντε ευρώ και συνεχώς εξαπλώνεται. Κι όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε όλη την Ελλάδα.
Όμως η συγκεκριμένη δολοφονία έγινε σε μια από τις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, εκεί ακριβώς όπου ο Άγιος Παντελεήμονας ξαφνιάζει τους ανυποψίαστους με τη βιαιότητα που συνοδεύει τις συγκρούσεις εκεί όπου αναδύεται το βασίλειο της αυτοδικίας.
Έτσι οι νεοναζί – επιχειρώντας να προκαταλάβουν και να υποκαταστήσουν το ξεχαρβαλωμένο κράτος – ανάγουν την αυτοδικία σε ένα είδος «πολιτικής» πρακτικής ακριβώς την ώρα που η χώρα βιώνει ένα πραγματικό μαρτύριο και αντιμετωπίζει κινδύνους πρωτόγνωρους.
Όμως για τους νεοναζί το ζήτημα δεν είναι η πατρίδα, αλλά η απόσπαση «πολιτικής» υπεραξίας από το κουφάρι της. Και από τα κουφάρια των ανυποψίαστων περαστικών, που δέρνονται ανηλεώς και μαχαιρώνονται με τη σιωπηρή ανοχή της αστυνομίας.
3. Τα ανοιγμένα κεφάλια στη διαδήλωση της περασμένης εβδομάδας δεν μαρτυρούν μόνο τη σκλήρυνση της κυβέρνησης έναντι κάθε είδους αντίρρησης και αντίδρασης προς τα πεπραγμένα της. Ούτε μόνο τη ρεβάνς για το εξευτελιστικό κάζο στην Κερατέα.
Η αγριότητα με την οποία οι πάνοπλοι αστυνομικοί επιτίθενται σε άοπλους διαδηλωτές υποδηλώνει επίσης λογική αυτοδικίας. Άλλωστε, όταν ο επιθετικός ξυλοδαρμός δεκάδων ανθρώπων απέχει μια ανάσα από την εν ψυχρώ δολοφονία, τότε δεν μιλάμε μόνον για μια κυβερνητική επιλογή. Αλλά και για προσωπικό ή συλλογικό μένος. Το οποίο εκδηλώνεται αβίαστα...
Κι όλα τούτα συμβαίνουν την ώρα που η λογική της αυτοδικίας καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις ως πλειοψηφική στο σύνολο της κοινωνίας.
Όσο όμως ο σεβασμός προς την ανθρώπινη ζωή τείνει να υποταχθεί πλήρως σε μικρές ή μεγαλύτερες «πολιτικές» σκοπιμότητες, όσο η αυτοδικία γίνεται τρόπος σκέψης και ζωής, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε στο ενδεχόμενο να επιβεβαιωθούν οι μαύρες προφητείες όσων εγκαίρως έχουν μιλήσει ακόμη και για κοινωνικό «εμφύλιο.
Εκτός αν τους εκπλήξουμε... δυσάρεστα ως κοινωνία και καταφέρουμε να δείξουμε στους εαυτούς μας και σ’ αυτούς ότι, εκτός από την αυτοκτονική αυτοδικία, υπάρχει και ο δρόμος της αξιοπρέπειας...Από Το Ποντίκι
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)