Καλές και οι δύο...

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Μια παρεξήγηση ήταν. Πάει, πέρασε. Είπε μια κουβέντα ο Πάγκαλος, είπε μια κουβέντα κι ο Σαμαράς, νερό κι αλάτι. Αλλα είναι τα σπουδαία: Η σωτηρία της χώρας. Επ' αυτού πρέπει να δώσουν όλες τις δυνάμεις τους 
(ει δυνατόν: να τις ενώσουν) το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

Δεν είναι ώρα τώρα να τσακώνονται ποιος έφερε τη Δημοκρατία στην Ελλάδα.

Μα, και οι δύο την έφεραν.

*

Ο ένας, για παράδειγμα, την έφερε με νόμους όπως εκείνος ο απεργοκτόνος και αντεργατικός «330». Ε, ο άλλος την έφερε με «άρθρα 4». Και οι δυο μαζί την έφεραν, έχοντας στο ενεργητικό τους το 95% των απεργιών - βάσει των δικών τους νόμων - να κηρύσσονται «παράνoμες και καταχρηστικές».

*

Και ο ένας και ο άλλος έχουν επιστρατεύσεις, μαθητοδικεία, αγροτοδικεία, ΜΑΤ, ξύλο, προβοκάτορες, «γνωστούς - αγνώστους».

*

Η Δημοκρατία της τάξης που σώριασε την Βασιλακοπούλου, τον Κουμή, την Κανελοπούλου, τον Τεμπονέρα, τον Γρηγορόπουλο,δεν είναι μόνο του ενός ή μόνο του άλλου. Είναι και των δυο τους.

*

Ο ένας έχει να επιδείξει τα «0+0». Κι ο άλλος τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου για το «πάγωμα» μισθών και συντάξεων. Και οι δυο μαζί έχουν «λιτότητα», «στενωπό», «τούνελ», «μονόδρομους», «θυσίες».

*

Ο ένας έχει Τσουκάτους, Μαντέληδες, Χρηματιστήρια και «κότερα». Ο άλλος έχει «κουμπάρους», «αναψυκτήρια» και δομημένα ομόλογα. Και ο ένας και ο άλλος έχουν «Ζήμενς» και Βατοπέδια.

*

Ο ένας έχει από Οτσαλάν μέχρι μουλωχτές δανειακές συμβάσεις. Ο άλλος έχει μουλωχτά κλεισίματα της Βουλής. Και ο ένας και ο άλλος έχουν (μερικές χιλιάδες) ντροπολογίες της νύχτας.

*

Ο ένας έχει Ολυμπιακή λεηλασία, Καλατράβες, Ζέπελιν, ΝΑΤΟ, Σούδα, Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, ΕΕ, Μάαστριχτ και ευρω-φτώχεια. 

Κι ο άλλος τα ίδια.

*

Ο ένας έχει ΑΓΕΤ. Ο άλλος ναυπηγεία. Κι οι δυο μαζί έχουν ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΣΕ, λιμάνια, αεροδρόμια, «νταβατζήδες» και «εθνικούς εργολάβους».

*

Ο ένας κόβει το Ασφαλιστικό με τον «μπαλτά» του Σιούφα και του Σουφλιά. 

Ο άλλος το κόβει με τον «μπαλτά» του Ρέππα και του Λοβέρδου.

*

Ο ένας μειώνει τους φόρους των βιομηχάνων και αυξάνει τους φόρους των εργατών με τον Παπαντωνίου, τον Παπακωνσταντίνου και τον Βενιζέλο. 

Κι ο άλλος μειώνει τους φόρους των βιομηχάνων και αυξάνει τους φόρους των εργατών με τον Αλογοσκούφη και τον Παπαθανασίου.

*

Ανεργία, «απασχολήσιμοι», δουλεμπορικά, ο ένας. Συμβασιούχοι, τετραωρίτες, δουλεμπορικά κι ο άλλος.

*

Ελλείμματα, χρέη, δάνεια, τόκοι στις πλάτες του λαού, ο ένας. Ελλείμματα, χρέη, δάνεια, τόκοι στις πλάτες του λαού κι ο άλλος.

*

«Πακέτα» στους τραπεζίτες, ο ένας. «Πακέτα» στους τραπεζίτες κι ο άλλος.

*

Δημοκρατία, λοιπόν, αυτή της ΝΔ. Δημοκρατία και η άλλη του ΠΑΣΟΚ.

Καλές. Και οι δύο...

Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΟΥ 1843...

Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Δυστυχώς τα λεφτά δεν είχαν πάει σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα λούσα του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος. (Σας θυμίζει τίποτα;)

Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό τών συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Στην πραγματικότητα, με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. (Αυτό μήπως;)

Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο ώστε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά. (Βρε κάτι συμπτώσεις…)

Αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του.

Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο (!), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών, που θα δοθούν στους δανειστές της. (Πάμε πάλι απ’ την αρχή. Σας θυμίζει τίποτα;)

Για να είναι σίγουροι ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους, αλλά και των ποσών που εισπράττονται. (Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…)

Για να μην πολυλογώ, σας αναφέρω τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου. Κάθε ομοιότητα με την εποχή μας είναι εντελώς τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού:

1. Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν.

2. Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες.

3. Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ενστόλων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.

4. Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της “δεκάτης”, που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή.

5. Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.

6. Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα.

7. Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.

8. Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου.

9. Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.

10. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες “εθνικές γαίες” με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.

11. Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.

Δεν είναι ανατριχιαστικά όμοια με την εποχή μας;

Είδατε που οι οικονομικές συνταγές λιτότητας είναι σαν το παλιό καλό κρασί;

Ίδιες, αιώνιες, ανυπόφορες.

Κι επειδή ξέρω ότι θα ρωτήσετε “τι πέτυχαν με όλα αυτά;”, σας απαντώ:

Ο κόσμος εξαθλιώθηκε για μεγάλο διάστημα, οι ξένοι πήραν ένα μέρος των χρημάτων τους, η χώρα είδε κι έπαθε να συνέλθει, αλλά φαλίρισε ξανά μετά από πενήντα ακριβώς χρόνια, με το “Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν” του Χαριλάου Τρικούπη το 1893.

Πάντως, το συγκεκριμένο μνημόνιο του 1843, από πολλούς ιστορικούς θεωρείται μία από τις σοβαρότερες αφορμές για το ξέσπασμα της επανάστασης της 3ης Σεπτέμβρη 1843, που έφερε Σύνταγμα στη χώρα.

Μίμη για να είσαι πατριώτης πρέπει να έχεις πατρίδα...

Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης

Αυτά που γράφω είναι κάτι σαν απάντηση σε όσα γράφει ο Μίμης Ανδρουλάκης (http://mimisandroulakis.blogspot.com/2011/06/blog-post_22.html). Στην πραγματικότητα είναι σκέψεις που έχω καιρό, και ο Μίμης με το άρθρο του, μου έδωσε την αφορμή να τις γράψω κιόλας. Ο Μίμης λοιπόν σε μια από τις πιο προωθημένες προτάσεις του (αταξικού τύπου θα την έλεγαν οι παλιοί σύντροφοι αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό) ζητά, να εκδηλωθεί ένας οικονομικός πατριωτισμός.

Από αυτούς που έχουν φαντάζομαι, γιατί οι υπόλοιποι, είτε είναι πατριώτες είτε όχι, αυτού του τύπου τον πατριωτισμό δεν μπορούν να τον επιδείξουν.

Με μια σχεδόν χριστιανοηθική αγωνία, καλεί βιομηχάνους, επαγγελματοβιοτέχνες, όσους...
έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, ακόμη και την εκκλησία να καταλάβουν πως ο νέου τύπου πατριωτισμός την εποχή που ζούμε, απαιτεί να βοηθήσουν την χώρα. Δηλαδή να επιστρέψουν τις καταθέσεις τους, να προσφέρουν τον οβολόν τους, με αντάλλαγμα ελαφρύνσεις από το κράτος, “κατανόηση” από τις φορολογικούς μηχανισμούς, και κυρίως από το έθνος που οφείλει να διακατέχεται από μια ηδονική εθνική διέγερση.

Ο λόγος που διαφωνώ με τον Μίμη, δεν είναι μόνο πως εμφανώς πρόκειται για έναν ουτοπικό ιδεαλισμό που αναζητά ευαισθησίες από τμήματα της κοινωνίας που δεν τις έχουν, αλλά τσουβαλιάζει ευθύνες, συμπεριφορές, αντιθέσεις, κάτω απ την αόριστη ομπρέλα του έθνους και του πατριωτισμού. Μπορεί να είναι μια εφεύρεση για να νοιώσει καλύτερα ο Μίμης αυτοτοποθετούμενος σε ένα Μέτωπο σωτηρίας, αλλά δεν είναι εφεύρεση σωτηρίας. Εν ολίγοις τα κίνητρά του μπορεί να είναι ψυχολογικά αλλά όχι απαραίτητα πολιτικά. Μου θυμίζει τους θρησκευόμενους που περιμένοντας την θεϊκή σωτηρία κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη με την πίστη, αλλά δεν την φέρνουν κιόλας.

Ακόμη, δεν διαφωνώ με τον Μίμη γιατί και οι δυο μας πιστεύαμε πως υπάρχουν κυρίαρχες και ταξικές αντιθέσεις στην κοινωνία , συμφέροντα,που ορίζουν και τις συμπεριφορές και τις πολιτικές. Τείνω άλλωστε να πιστέψω πως η κυρίαρχη αντίθεση σήμερα στις καπιταλιστικές κοινωνίες, δεν είναι με την παλιά έννοια Κεφάλαιο-Εργασία, αλλά από τη μια μεριά το χρηματοπιστωτικό μόρφωμα, αυτοί οι οπαδοί του εξτρεμιστικού καπιταλισμού και από την άλλη ολόκληρη η κοινωνία. Άρα κάτω από αυτή την θεώρηση, θα μπορούσα θεωρητικά να αποδεχθώ διαταξικές συμμαχίες και συστρατεύσεις. Όχι όμως στην Ελλάδα

Για να είσαι πατριώτης, πρέπει να έχεις πατρίδα. Και στη χώρα αυτή, οι έχοντες και κατέχοντες (με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν ήταν ποτέ πατριώτες. Το ελληνικό κεφάλαιο, αυτό που δεν κατάφερε να κάνει ούτε μια μεταρρύθμιση που του αναλογούσε, δεν είχε ποτέ πατριωτισμό. Τα σαλόνια είναι γεμάτα από εφοπλιστές που βγάζουν πατριωτικές κραυγές, ανεμίζουν σημαίες, αλλά στα καράβια τους έχουν σημαίες ευκαιρίας. Από βιομηχάνους που ανησυχούν μήπως την χώρα την πάρουν οι αλλοδαποί, αλλά ξεχνούν πως είναι αυτοί που την κλέβουν.

Το ελληνικό κεφάλαιο ήταν πάντα κομπραδόρικο. Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα (πετρέλαια, αλουμίνα, κλπ) ήταν αποτέλεσμα παραχωρήσεων από το ελληνικό κράτος (χούντα για να μην ξεχνιόμαστε) σε συγκεκριμένους ανθρώπους και όχι ο”αγώνας του έντιμου επιχειρηματία” όπως θέλουν να λένε. Οι περισσότερο εφοπλιστές έγιναν με τις παραχωρήσεις των Λίμπερτυ, των συμμαχικών αποζημιώσεων , με ψεύτικα στοιχεία που έδινε το κράτος. Οι κατασκευαστές ανδρώθηκαν με κρατικές δουλειές και ευνοϊκούς νόμους που γίνονταν γι αυτούς. Η βιομηχανία των νέων τεχνολογιών (αυτό ειδικά το ξέρει καλά ο Μίμης) άνθισαν στο καρπερό χωράφι της κρατικής προσφοράς και όχι στο άγονο του ανταγωνισμού.

Όλοι αυτοί μαζί φοροδιαφεύγουν, τους σβήνονται πρόστιμα, και βέβαια δεν οδηγούνται στη φυλακή αν χρωστάνε στο κράτος. Είναι ένα κακομαθημένο κεφάλαιο, αρπαχτικό πολλές φορές, που αντιλαμβάνεται το κράτος και τον πατριωτισμό ως την λειτουργία εκείνη που θα τους ευνοήσει.

Όσο για την εκκλησία τα τελευταία χρόνια, απέναντι σε ένα κράτος που αρνείται να κατανοήσει την ευθύνη του απέναντι σε πολίτες και να διαχωρίσει τους ρόλους Εκκλησίας κράτους,δρα εκβιαστικά με την απειλή του χριστεπώνυμου (εκλογικού βεβαίως) πλήθους

Είναι λάθος λοιπόν να ρωτάει ο Μίμης γιατί δεν βάζουμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Ή ακόμη χειρότερα γιατί ο λύκος δεν βοηθάει το βοσκό στο άρμεγμα. Γιατί αυτή είναι η φύση του.

Αυτό που έχει ανάγκη η χώρα, η πατρίδα αν θέλει ο Μίμης, είναι ακριβώς το αντίθετο. Δεν χρειάζεται εκκλήσεις αλλά αποφασιστικότητα. Το κράτος να παίξει το ρόλο του,και να απαιτήσει να εφαρμοστούν οι κανόνες. Οι ηθικοπλαστικές εξάρσεις μοιάζουν με μνημόσυνα. Έχουν ωραία λόγια αλλά ο άνθρωπος είναι νεκρός. Η μόνη ηθική απαίτηση και οικονομική μαζί, είναι να πληρώσουν αυτοί που φοροδιαφεύγουν, κλέβουν το κράτος, και βέβαια το ξεφτιλίζουν. Μετά πίνουν και ένα κοκτέιλ στην σύνοδο του ΣΕΒ κάνοντας δηλώσεις για “εθνικό” χρέος. Ναι υπάρχει Μίμη εθνικό χρέος. Να αλλάξουν οι ρόλοι. Να πληρώσουν Και μάλλον είναι αρκετά αυτά που ήδη χρωστάνε. Δεν χρειάζονται υποσχέσεις για νέες φοροαπαλλαγές, αλλά να λειτουργήσει το κράτος. Τώρα. Και μετά ίσως τους αγαπήσω κι εγώ.

Σεισαχθεια: Αυτή η "βία" θα γκρεμίσει τη νεοφιλελεύθερη κυβέρν...

Σεισαχθεια: Αυτή η "βία" θα γκρεμίσει τη νεοφιλελεύθερη κυβέρν...: "Πείνα κι Ανεργία, η πιο μεγάλη ΒΙΑ..."

Σεισαχθεια: Ενωμένο σαν μια γροθιά το αστικό κοινοβουλευτικό π...

Σεισαχθεια: Ενωμένο σαν μια γροθιά το αστικό κοινοβουλευτικό π...: "Πολύ διδακτικό το κακοστημένο θέατρο που παίχτηκε στην βουλή κατά την ψηφοφορία ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Αναφερόμαστε στην προσ..."

Τι πουλάς, ρε Καραμήτρο;

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Προϋπόθεση για την καταβολή της πέμπτης δόσης του δανείου της τρόικας, όπως είπε ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ξημερώματα Δευτέρας, είναι να έχει πρώτα ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο πλαίσιο, ώστε τα 12 δισ. ευρώ να εκταμιευθούν στις αρχές Ιουλίου. Από δίπλα και τα διεθνή ΜΜΕ, οι οίκοι αξιολόγησης, ακόμη και ο Λευκός Οίκος.

«Τυχόν χρεοκοπία της Ελλάδας θα επιφέρει οικονομικό Αρμαγεδδώνα στον πλανήτη» είναι η μόνιμη επωδός. Η Lehman Brothers θα μοιάζει με παιδική κατασκήνωση. Τέτοια δόξα, τέτοια τιμή ούτε που την είχαν ονειρευτεί ποτέ οι κοπρίτες Έλληνες εργαζόμενοι.

Πού να φανταστούν ότι, όταν τα έτρωγαν παρέα με τον Πάγκαλο (όσα προλάβαιναν, εδώ που τα λέμε) και τα έξυναν παριστάνοντας, επί 2.119 ώρες ετησίως, πως δουλεύουν, ότι θα ενεργοποιούσαν τη θεωρία του χάους και θα έφερναν σε απόγνωση ολόκληρο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα;

Δυστυχώς η σκληρή και παραγωγική εργασία, επί 1.390 ώρες ετησίως, των Γερμανών συναδέλφων τους δεν ήταν αρκετή για να αποτρέψει το κακό. Άλλωστε, πράγματι, αν μια πεταλούδα πετάξει στο Πεκίνο, σύμφωνα με την εν λόγω θεωρία, ένας σεισμός θα γίνει στην Καλιφόρνια. Γιατί, λοιπόν, όταν τα ξύνει μέχρι αιμορραγίας ένας δημόσιος υπάλληλος στον Άνω Καρβασαρά, να μην καταρρεύσει το μισό τραπεζικό σύστημα της υφηλίου – της Goldman Sachs και της Deutsche Bank συμπεριλαμβανομένων; Είναι σαφείς οι αναλογίες.

Ο φερετζές του αξιόπιστου

Δικαιολογημένα λοιπόν τώρα όλος ο πλανήτης έχει πέσει πάνω σε μια χρεοκοπημένη χώρα, η οποία – ελέω της οικογένειας Παπανδρέου, της οικογένειας Καραμανλή, της οικογένειας Μητσοτάκη και του «Ευρωπαίου νοικοκύρη» Σημίτη – συνεχώς δανειζόταν πάνω από τις ανάγκες της και πλήρωνε πάνω από τις δυνάμεις της, χωρίς όμως ποτέ να ξεχρεώνει.

Τώρα η χρεοκοπημένη Ψωρογιώργαινα – διότι μαθηματικά θα χρεοκοπήσεις όταν δανείζεσαι για να πληρώνεις δάνεια, όπως δηλώνουν τόσο η παγκόσμια πείρα όσο και η απλή καθημερινότητα – καλείται να πληρώσει σε είδος καμιά ογδονταριά δισ., τα οποία θα αποτελέσουν μέρος της επόμενης «βοήθειας» που θα της δώσουν για να μην χρεοκοπήσει.

Κι όμως, το Μεσοπρόθεσμο δεν είναι παρά ένας φερετζές, που όλοι ξέρουν ότι θα πέσει. Ωστόσοεπιμένουν σ’ αυτόν. Προφανώς επειδή διαβάζουν με πολύ ειδικά γυαλιά τα τεκμήρια της καταστροφής.

Όπως μαρτυρούν τα στοιχεία της ανακοίνωσης του υπουργείου Οικονομικών, το έλλειμμα, τα έσοδα και οι δαπάνες του προϋπολογισμού το πρώτο πεντάμηνο του έτους συνεχίζουν να κινούνται εκτός στόχου καιεκτός ελέγχου. Παράλληλα επιχειρήσεις κλείνουν, κόσμος μένει άνεργος ή φτωχαίνει ραγδαία, η κερδοσκοπία οργιάζει πάνω στη «διάσωση», η οικονομία νεκρώνει, τα ελλείμματα διευρύνονται, το χρέος θεριεύει και η Ελλάδα ετοιμάζεται για νέα δάνεια, νέα «Μνημόνια» κ.λπ.

Σαν κανείς να μην διαισθάνεται ότι, όσο περισσότερο μια οικονομία βυθίζεται στα σκατά και το χρέος της αυξάνεται ανεξέλεγκτα, τόσο περισσότερο πλησιάζει προς μια κανονικότατη πτώχευση, η οποία όλο και περισσότερο τείνει να αποδειχθεί ανεξέλεγκτη – ακριβώς αυτό δηλαδή που θέλουν όλα αυτά τα ακριβοπληρωμένα κνώδαλα να αποφύγουν.

Είπαμε όμως: Όταν είσαι χώρα και όχι ιδιώτης, όσα και να χρωστάς, πάντα έχεις περιουσία μεγαλύτερηαπό το χρέος σου. Άρα αυτό που σου ζητείται είναι να πληρώσεις σε είδος – και μάλιστα με τονψευδέστατο εκβιασμό ότι έτσι θα γλιτώσεις τη δουλειά, τη σύνταξη και ίσως ένα μέρος του μισθού σου.

Πιπέρι στο στόμα...

Φυσικά αυτό το επιχείρημα είναι μια εξόφθαλμη και αυταπόδεικτη μπούρδα. Κι αυτό, τώρα πια, καταγράφεται ακόμη και απ’ όσους θεωρούν ότι η εκποίηση της εθνικής περιουσίας είναι... «μονόδρομος»! Το παρακάτω παράδειγμα είναι απολύτως ενδεικτικό:

Όπως σημειώνει η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ), «από την εμπειρία των χρηματιστηριακών συναλλαγών γνωρίζουμε ότι ένας πωλητής που βρίσκεται κάτω από συνθήκες έντονης πίεσης αναγκάζεται τις περισσότερες φορές να πουλήσει τις μετοχές σε πολύ χαμηλότερη τιμή από αυτήν που έχει διαμορφωθεί κατά το κλείσιμο της συνεδρίασης του Χρηματιστηρίου».

Τι σημαίνει αυτό; Ότι: «Δεδομένης της δύσκολης θέσης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, η τιμή στην οποία θα πουληθούν οι μετοχές των κρατικών εταιρειών θα αποφέρει κατώτερα του αναμενόμενου έσοδα, με αποτέλεσμα να ξεπουληθούν οργανισμοί, αρκετοί εξ αυτών κερδοφόροι, στην κυριολεξία πολύχαμηλότερα της πραγματικής τους αξίας».

Ύστερα η ΕΣΕΕ περνάει στο παρασύνθημα:

«Παρατηρώντας τις μεταβολές στη συνολική αξία των εισηγμένων εταιριών διαπιστώνουμε μια διαρκή και ευμεγέθη μείωσή τους, καθώς από τα 7,9 περίπου δισ. ευρώ στα οποία ανερχόταν η αξία τους το 2009 αυτή κατρακύλησε μέσα σε μία δεκαετία, δηλαδή κατά τη διάρκεια του 2011, στα 3,6 δισ. εμφανίζοντας μία κατακόρυφη πτώση της τάξεως του 53,81%.

Ειδικότερα θα πρέπει να επισημάνουμε την τεράστια πτώση της χρηματιστηριακής αξίας κολοσσιαίων εταιρειών (ΔΕΚΟ) που ανήκουν στο Δημόσιο, κερδοφόρων και μη, κατά την διάρκεια της διετίας 2009-2011, όπως του ΟΤΕ (-49%), του ΟΠΑΠ (-46%) αλλά και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων όπως η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας - ΑΤΕ (-86%) και η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας (-71%).

Το συμπέρασμα που συνάγεται είναι πως η πώληση μέρους των συγκεκριμένων εταιρειών την παρούσα χρονική στιγμή μόνο συμφέρουσα δεν πρόκειται να αποδειχθεί για την χώρα μας, ενώ η διατήρηση των πλειοψηφικών πακέτων σε ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ κ.λπ. που προβλέπεται στο Μεσοπρόθεσμο δεν σημαίνειτίποτε απολύτως».

Και πώς να σημαίνει κάτι όταν, ακόμη κι αν όλα αυτά υλοποιηθούν με τον τρόπο που τα υπολογίζει το ίδιο το Μεσοπρόθεσμο, με πώληση περιουσίας έναντι 50 δισ. τότε στην καλύτερη περίπτωση θα χρωστάμε όσα και το 2010, όταν άρχιζε η επιχείρηση... διάσωσης της χώρας από τους – «όπου Γιώργηδες και μάλαμα» – Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου;

Δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν, αυτός ο «ευρωμουνόδρομος» (όπως τον περιγράφει επί χρόνια μια ψυχή από Περισσό μεριά) έχει μάλλον καταρρακώσει για τα καλά την ικανότητά μας να διορθώσουμε τα λάθη μας «αξιόπουστα» (όπως επιθυμεί και εύχεται η πρωθυπουργάρα μας). Και είμαστε τώρα στα χέρια του κάθε Σόιμπλε.