Μίμη για να είσαι πατριώτης πρέπει να έχεις πατρίδα...

Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης

Αυτά που γράφω είναι κάτι σαν απάντηση σε όσα γράφει ο Μίμης Ανδρουλάκης (http://mimisandroulakis.blogspot.com/2011/06/blog-post_22.html). Στην πραγματικότητα είναι σκέψεις που έχω καιρό, και ο Μίμης με το άρθρο του, μου έδωσε την αφορμή να τις γράψω κιόλας. Ο Μίμης λοιπόν σε μια από τις πιο προωθημένες προτάσεις του (αταξικού τύπου θα την έλεγαν οι παλιοί σύντροφοι αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό) ζητά, να εκδηλωθεί ένας οικονομικός πατριωτισμός.

Από αυτούς που έχουν φαντάζομαι, γιατί οι υπόλοιποι, είτε είναι πατριώτες είτε όχι, αυτού του τύπου τον πατριωτισμό δεν μπορούν να τον επιδείξουν.

Με μια σχεδόν χριστιανοηθική αγωνία, καλεί βιομηχάνους, επαγγελματοβιοτέχνες, όσους...
έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, ακόμη και την εκκλησία να καταλάβουν πως ο νέου τύπου πατριωτισμός την εποχή που ζούμε, απαιτεί να βοηθήσουν την χώρα. Δηλαδή να επιστρέψουν τις καταθέσεις τους, να προσφέρουν τον οβολόν τους, με αντάλλαγμα ελαφρύνσεις από το κράτος, “κατανόηση” από τις φορολογικούς μηχανισμούς, και κυρίως από το έθνος που οφείλει να διακατέχεται από μια ηδονική εθνική διέγερση.

Ο λόγος που διαφωνώ με τον Μίμη, δεν είναι μόνο πως εμφανώς πρόκειται για έναν ουτοπικό ιδεαλισμό που αναζητά ευαισθησίες από τμήματα της κοινωνίας που δεν τις έχουν, αλλά τσουβαλιάζει ευθύνες, συμπεριφορές, αντιθέσεις, κάτω απ την αόριστη ομπρέλα του έθνους και του πατριωτισμού. Μπορεί να είναι μια εφεύρεση για να νοιώσει καλύτερα ο Μίμης αυτοτοποθετούμενος σε ένα Μέτωπο σωτηρίας, αλλά δεν είναι εφεύρεση σωτηρίας. Εν ολίγοις τα κίνητρά του μπορεί να είναι ψυχολογικά αλλά όχι απαραίτητα πολιτικά. Μου θυμίζει τους θρησκευόμενους που περιμένοντας την θεϊκή σωτηρία κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη με την πίστη, αλλά δεν την φέρνουν κιόλας.

Ακόμη, δεν διαφωνώ με τον Μίμη γιατί και οι δυο μας πιστεύαμε πως υπάρχουν κυρίαρχες και ταξικές αντιθέσεις στην κοινωνία , συμφέροντα,που ορίζουν και τις συμπεριφορές και τις πολιτικές. Τείνω άλλωστε να πιστέψω πως η κυρίαρχη αντίθεση σήμερα στις καπιταλιστικές κοινωνίες, δεν είναι με την παλιά έννοια Κεφάλαιο-Εργασία, αλλά από τη μια μεριά το χρηματοπιστωτικό μόρφωμα, αυτοί οι οπαδοί του εξτρεμιστικού καπιταλισμού και από την άλλη ολόκληρη η κοινωνία. Άρα κάτω από αυτή την θεώρηση, θα μπορούσα θεωρητικά να αποδεχθώ διαταξικές συμμαχίες και συστρατεύσεις. Όχι όμως στην Ελλάδα

Για να είσαι πατριώτης, πρέπει να έχεις πατρίδα. Και στη χώρα αυτή, οι έχοντες και κατέχοντες (με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν ήταν ποτέ πατριώτες. Το ελληνικό κεφάλαιο, αυτό που δεν κατάφερε να κάνει ούτε μια μεταρρύθμιση που του αναλογούσε, δεν είχε ποτέ πατριωτισμό. Τα σαλόνια είναι γεμάτα από εφοπλιστές που βγάζουν πατριωτικές κραυγές, ανεμίζουν σημαίες, αλλά στα καράβια τους έχουν σημαίες ευκαιρίας. Από βιομηχάνους που ανησυχούν μήπως την χώρα την πάρουν οι αλλοδαποί, αλλά ξεχνούν πως είναι αυτοί που την κλέβουν.

Το ελληνικό κεφάλαιο ήταν πάντα κομπραδόρικο. Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα (πετρέλαια, αλουμίνα, κλπ) ήταν αποτέλεσμα παραχωρήσεων από το ελληνικό κράτος (χούντα για να μην ξεχνιόμαστε) σε συγκεκριμένους ανθρώπους και όχι ο”αγώνας του έντιμου επιχειρηματία” όπως θέλουν να λένε. Οι περισσότερο εφοπλιστές έγιναν με τις παραχωρήσεις των Λίμπερτυ, των συμμαχικών αποζημιώσεων , με ψεύτικα στοιχεία που έδινε το κράτος. Οι κατασκευαστές ανδρώθηκαν με κρατικές δουλειές και ευνοϊκούς νόμους που γίνονταν γι αυτούς. Η βιομηχανία των νέων τεχνολογιών (αυτό ειδικά το ξέρει καλά ο Μίμης) άνθισαν στο καρπερό χωράφι της κρατικής προσφοράς και όχι στο άγονο του ανταγωνισμού.

Όλοι αυτοί μαζί φοροδιαφεύγουν, τους σβήνονται πρόστιμα, και βέβαια δεν οδηγούνται στη φυλακή αν χρωστάνε στο κράτος. Είναι ένα κακομαθημένο κεφάλαιο, αρπαχτικό πολλές φορές, που αντιλαμβάνεται το κράτος και τον πατριωτισμό ως την λειτουργία εκείνη που θα τους ευνοήσει.

Όσο για την εκκλησία τα τελευταία χρόνια, απέναντι σε ένα κράτος που αρνείται να κατανοήσει την ευθύνη του απέναντι σε πολίτες και να διαχωρίσει τους ρόλους Εκκλησίας κράτους,δρα εκβιαστικά με την απειλή του χριστεπώνυμου (εκλογικού βεβαίως) πλήθους

Είναι λάθος λοιπόν να ρωτάει ο Μίμης γιατί δεν βάζουμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Ή ακόμη χειρότερα γιατί ο λύκος δεν βοηθάει το βοσκό στο άρμεγμα. Γιατί αυτή είναι η φύση του.

Αυτό που έχει ανάγκη η χώρα, η πατρίδα αν θέλει ο Μίμης, είναι ακριβώς το αντίθετο. Δεν χρειάζεται εκκλήσεις αλλά αποφασιστικότητα. Το κράτος να παίξει το ρόλο του,και να απαιτήσει να εφαρμοστούν οι κανόνες. Οι ηθικοπλαστικές εξάρσεις μοιάζουν με μνημόσυνα. Έχουν ωραία λόγια αλλά ο άνθρωπος είναι νεκρός. Η μόνη ηθική απαίτηση και οικονομική μαζί, είναι να πληρώσουν αυτοί που φοροδιαφεύγουν, κλέβουν το κράτος, και βέβαια το ξεφτιλίζουν. Μετά πίνουν και ένα κοκτέιλ στην σύνοδο του ΣΕΒ κάνοντας δηλώσεις για “εθνικό” χρέος. Ναι υπάρχει Μίμη εθνικό χρέος. Να αλλάξουν οι ρόλοι. Να πληρώσουν Και μάλλον είναι αρκετά αυτά που ήδη χρωστάνε. Δεν χρειάζονται υποσχέσεις για νέες φοροαπαλλαγές, αλλά να λειτουργήσει το κράτος. Τώρα. Και μετά ίσως τους αγαπήσω κι εγώ.