ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

ΑΥΡΙΟ, 9.30 Π.Μ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ ΦΕΥΓΟΥΝ ΠΟΥΛΜΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ.

Λεφτά υπάρχουν!

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

 

«Οι εκατομμυριούχοι σε ολόκληρο τον κόσμο είναι πλουσιότεροι από ό,τι ήταν πριν από τη διεθνή οικονομική κρίση, γεγονός που αποτελεί την πιο πρόσφατη ένδειξη ότι οι έχοντες αντεπεξήλθαν στην ύφεση πολύ καλύτερα από ό,τι άλλες κοινωνικές ομάδες».

Ετσι ξεκινούσε προ ημερών ρεπορτάζ της εφημερίδας «Financial Times», το οποίο παρουσίαζε τα συμπεράσματα έκθεσης της εταιρείας συμβούλων Merrill Lynch Cap Gemini για τον Παγκόσμιο Πλούτο (World Wealth Report).

Η έκθεση αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν σήμερα περί τους 11 εκατομμύρια ιδιώτες που διαθέτουν ρευστοποιήσιμη περιουσία (χωρίς δηλαδή να περιλαμβάνονται τα ακίνητα και οι συντάξεις) άνω των 1 εκατ. δολαρίων. Ο συνολικός τους πλούτος αυξήθηκε μάλιστα στα 42,7 τρισ. δολάρια πέρυσι, παρουσιάζοντας αύξηση 9,7%, υποσκελίζοντας το προηγούμενο ρεκόρ πλούτου των 40,7 τρισ. δολαρίων του 2007.

Μέσα δηλαδή στην κρίση οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι, όταν σχεδόν όλο το αναπτυγμένο τμήμα του πλανήτη (Ε.Ε., ΗΠΑ) δοκιμαζόταν από τις επιπτώσεις της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Στην έκθεση υπάρχει ακόμη μία υποκατηγορία, αυτή των «πάρα πολύ πλούσιων», στην οποία ανήκουν ιδιώτες με περιουσία σε ρευστό τουλάχιστον 30 εκατ. δολαρίων.

Το μεγαλύτερο μέρος των «πάρα πολύ πλούσιων» εξακολουθεί να ζει στις ΗΠΑ και ακολουθούν η Ιαπωνία και η Γερμανία. Στις τρεις αυτές χώρες ανήκει το 53% των πλουσίων ολόκληρου του κόσμου. Πιο συγκεκριμένα: στις ΗΠΑ υπάρχουν 3,1 εκατ. «πάρα πολύ πλούσιοι». Θυμίζω ότι μείζον θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ είναι το ασύλληπτο δημόσιο χρέος των 14,3 τρισ. δολαρίων, σχεδόν 100% του αμερικανικού ΑΕΠ, και η διαμάχη του ελεγχόμενου από τους Ρεπουμπλικανούς Κογκρέσου και της κυβέρνησης Ομπάμα για αύξηση του ορίου δανεισμού. Την ίδια στιγμή μάλιστα που μαίνεται ο πόλεμος του χρέους, διαβάζουμε ότι η Πολιτεία της Μινεσότα έχει κατεβάσει ρολά, 20.000 εργαζόμενοι έχουν απολυθεί και έχουν κλείσει ακόμη και τα πάρκα εν μέσω ζέστης, λόγω έλλειψης χρημάτων (!).

Στην Ιαπωνία υπάρχουν 1,7 εκατ. «πάρα πολύ πλούσιοι» -εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία η χώρα ζει σε χρόνια οικονομική στασιμότητα- και στη Γερμανία -τη χώρα που το πολιτικό της σύστημα έχει «δαιμονοποιήσει» σε μεγάλο βαθμό τους Ελληνες και ανησυχεί υποτίθεται για τους φορολογουμένους της, οι οποίοι χρηματοδοτούν την ελληνική «ασωτία» - 920.000. Γενικά οι Ευρωπαίοι εκατομμυριούχοι ελέγχουν περισσότερο από το 26% των πλουτοπαραγωγικών πηγών του κόσμου. (!)

Ακόμη ένα ενδιαφέρον στοιχείο τής εν λόγω έκθεσης είναι το γεγονός ότι η αύξηση του πλούτου δεν προήλθε από παραγωγικές επενδύσεις, αλλά κυρίως από χρηματιστηριακές, με τη Merrill Lynch να μας υπενθυμίζει ότι οι μετοχές διεθνώς ανέβηκαν κατά μέσο όρο 18%. Την ώρα δηλαδή που κατά εκατομμύρια χάνονται θέσεις εργασίας υπό το πρόσχημα της «εξυγίανσης», όπως γίνεται για παράδειγμα στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, κάποιοι αβγατίζουν τα χαρτοφυλάκιά τους...

Λεφτά λοιπόν υπάρχουν. Εκεί που υπήρχαν πάντοτε. Στην τεράστια συσσώρευση πλούτου στα χέρια όλο και λιγότερων. Είναι η σύγχρονη αριστοκρατία. Τα προνόμιά της δεν αποκτώνται πλέον ελέω Θεού... αλλά ελέω αγορών. Τον σύγχρονο «Θεό» που κρατά «σκλάβους τους πολιτικούς», όπως εύστοχα έγραφε λίγο καιρό πριν ο συντηρητικός οικονομικός σχολιαστής των «Financial Times»(9/6/2011) Σάμουελ Μπρίταν. Ενας «Θεός» που συνθλίβει τη λεγόμενη «μεσαία τάξη», η οποία αποτελούσε την κινητήρια δύναμη της καταναλωτικής κοινωνίας και του ψευδοευδαιμονισμού που αυτή έχει επιβάλει.

Σεισαχθεια: ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ αστυνομίας-παρακρατικών [φωτο]

Σεισαχθεια: ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ αστυνομίας-παρακρατικών [φωτο]: "Ο άνδρας με το άσπρο μπλουζάκι, τη μάσκα και την τραγιάσκα, περνάει τρέχοντας δίπλα από τις φωτιές και στην συνέχεια στρέφεται προς προς ά..."

Φλερτάροντας με τον θάνατο

του Γιώργου Αυγερόπουλου

Έχω καλύψει συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάφορα μέρη του κόσμου εκτός της Ελλάδας, όπως στην Αργεντινή, την Ιταλία, τη Βολιβία και το Μεξικό. Ειδικά στο Μεξικό, οι αστυνομικοί όπως γνωρίζουν πολλοί, θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι  και διεφθαρμένοι.  Όμως αυτό που έζησα και κατέγραψα τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου χθες Τετάρτη 29/6 στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο. Η Ελληνική αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά το βραβείο βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή αλλά ήταν ένα συνεχές φλερτ με τον θάνατο.

Από θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Και ο κ. Παπουτσής θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Θεό που πιστεύει, καθώς μόνο στην καλή του τύχη θα πρέπει να αποδοθεί το γεγονός ότι δεν απολογείται σήμερα για θύματα.

Το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας Συντάγματος τις δύο τελευταίες μέρες, ήταν ένα “γιουρούσι” όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αϊμάν, Ισπανός δημοσιογράφος που εργάζεται για το Al Jazeera. Ένα γιουρούσι, εναντίον όλων και όποιον πάρει ο χάρος. “Μα καλά τι αστυνομία είναι αυτή που έχετε;” με ρώτησε αγανακτισμένος. “Είστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον ακόμα”  μου είπε με νόημα χαμογελώντας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Περίπου στη 13.30 υπάρχει πολύς κόσμος συγκεντρωμένος μπροστά από την Βουλή. Δεν είναι κουκουλοφόροι. Δεν πετάνε πέτρες. Είναι γέροι, νέοι, γυναίκες, άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι που φωνάζουν συνθήματα, ρίχνουν την γνωστή μούντζα προς το κοινοβούλιο, και οι πιο θερμόαιμοι μπροστά – μπροστά άντε να εκτοξεύουν καμιά βρισιά εναντίον των αστυνομικών και να κουνάνε τα κιγκλιδώματα που έχουν στηθεί μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τίποτα το σημαντικό δηλαδή που να δικαιολογεί αυτό που θα ακολουθήσει. Ξαφνικά από παντού, από δεξιά, από αριστερά και από το κέντρο, αρχίζει μια γενική επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων που απωθούν τους διαδηλωτές προς τα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος.  Φανταστείτε δηλαδή χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν αλλόφρονες  προς ένα στενό άνοιγμα το πλάτος του οποίου δεν ξεπερνά τα δέκα μέτρα. Από πίσω τους τα ΜΑΤ, ρίχνουν μέσα στο πλήθος χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα, προκαλώντας πανικό. Άνθρωποι καίγονται από τις φλόγες, πνίγονται από τα δακρυγόνα δεν βλέπουν μπροστά τους και αρχίζουν να ποδοπατούν ο ένας τον άλλον και να κουτρουβαλούν στα σκαλιά. Υπάρχουν άνθρωποι λιπόθυμοι, άλλοι ποδοπατημένοι μέσ’ τα αίματα. Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί δεν αποχωρούν. Χτυπάνε με τα γκλομπς όποιον βρουν μπροστά τους, ανθρώπους δηλαδή που τρέχουν να σωθούν πατώντας ο ένας πάνω στον  άλλον.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Πέρα από την δράση των προβοκατόρων η οποία έχει καταγραφεί σε βίντεο και φωτογραφίες που βγήκαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν τις επόμενες μέρες, πέρα από τους μπαχαλάκηδες την δράση των οποίων απεχθάνομαι και διαφωνώ κάθετα, η πέτρα είναι πλέον εύκολο να φύγει από το χέρι οποιουδήποτε, που τον χτύπησαν, τον ψέκασαν, και είναι άνεργος, άστεγος – ναι, υπάρχουν πλέον νεοάστεγοι – και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερος χωρίς να βλέπει διέξοδο από πουθενά.

Δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα βλέποντας μια άνευ προηγουμένου αγριότητα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Ένιωσα τον ίδιο φόβο που έχω νιώσει σε ζόρικες περιοχές του πλανήτη. Ένιωσα τον φόβο του θανάτου. Καθώς νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου και πως είχα ξεσυνηθίσει να δουλεύω στην Ελλάδα – έχω να δουλέψω στη χώρα μου από το έτος 2000- ρώτησα παλιούς μου συναδέλφους αν είχαν ξαναζήσει κάτι τέτοιο εδώ. Μου απάντησαν πως δεν είχαν ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.

Θα ήθελα λοιπόν ένας λογικός άνθρωπος από το υπουργείο “Προστασίας του Πολίτη” (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πλέον ο τίτλος του μου θυμίζει το Υπουργείο Αγάπης του Όργουελ στο 1984) να μου απαντήσει στις εξής ερωτήσεις:

1. Ποιος έδωσε την εντολή για την γενική επίθεση στις 13.30 και γιατί; Ποιανού ιδέα ήταν να διατάξει τις αστυνομικές δυνάμεις να κυνηγήσουν ένα πανικόβλητο πλήθος που ποδοπατιέται στα σκαλιά  πετώντας κρότου – λάμψης και δακρυγόνα χτυπώντας αδιακρίτως, παίζοντας κορώνα γράμματα την πιθανότητα, κάποιος ανάμεσα στους χιλιάδες, να αφήσει την τελευταία του πνοή στην πλατεία.
2. Για ποιο λόγο οι αστυνομικοί δεν σεβάστηκαν το ιατρείο της πλατείας Συντάγματος; Επαγγελματίες γιατροί πνευμονολόγοι και άλλοι, όλοι εθελοντές, φρόντιζαν  τραυματίες καθ’ όλη την διάρκεια των συγκρούσεων. Δεν ήταν “κουκουλοφόροι”, γιατροί ήταν. Φώναζαν στους αστυνομικούς “εδώ είναι ιατρείο” αλλά καμία σημασία δεν έδιναν εκείνοι. Αφιονισμένοι, τους έριχναν δακρυγόνα και τους χτυπούσαν.  Όπως μας είπε ένας γιατρός “Αυτά δεν γίνονται ούτε στον πόλεμο. Ακόμα και στον πόλεμο υπάρχει ανακωχή για να μαζέψεις και να φροντίσεις τους τραυματίες.” Τα μάζεψαν άρον – άρον οι άνθρωποι και έστησαν το ιατρείο κάτω στο μετρό αλλά ούτε και αυτό γλίτωσε από τις ρίψεις χημικών.
3.  
4. Για ποιο λόγο χτυπήθηκαν δάσκαλοι στην Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος; Και αυτοί κουκουλοφόροι; Δεν νομίζω. Τα ΜΑΤ αφού πέταξαν δακρυγόνα στην είσοδο του κτιρίου στην οδό Ξενοφώντος 15, άρχισαν να τους πετούν πέτρες (!) και να ανοίγουν κεφάλια με την ανάποδη του γκλομπ, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων.   Τρεις τραυματίες, ένας με σπασμένα πλευρά, ένας με ανοιγμένο κεφάλι και ένας με ελαφρά τραύματα στο  χέρι. Έλεγαν οι δάσκαλοι: “Όταν μια κοινωνία κακοποιεί τους δασκάλους της βρίσκεται στο κατώτερο σκαλοπάτι που μπορεί να φτάσει”
5. Με ποια λογική οι αστυνομικοί έριξαν χημικά και χτύπησαν ανθρώπους μέσα σε μανάβικα και σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, προκαλώντας τρόμο σε πελάτες και τουρίστες;
6. Και τέλος κάτι προσωπικό για τον κ. Παπουτσή: Γιατί με χτυπήσατε; Όχι εσείς δηλαδή, ένας από τους άνδρες της αστυνομίας σας. Επειδή όμως εγώ  δεν γνωρίζω τον “ανώνυμο” ΜΑΤατζή και γνωρίζω εσάς, θα ήθελα πραγματικά μια απάντηση. Η κατάσταση ήταν σχετικά ήρεμη εκείνη την ώρα και γω τραβούσα με την κάμερα μια διμοιρία των ΜΑΤ που ανέβαινε προς την Βουλή, όταν ένας ξέκοψε από την διμοιρία του, ήρθε προς το μέρος μου και στάθηκε μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής. Σταμάτησα να τραβάω και κατέβασα την κάμερα. Με κοιτούσε μες στα μάτια. Του είπα τι θέλει και ως απάντηση εισέπραξα μια, για να θυμάμαι τη μέρα. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει: “Τον Αυγερόπουλο χτυπάς ρε”. Δεν αντέδρασα καθόλου και εκείνος απομακρύνθηκε. Αν είχα αντιδράσει ίσως να τα λέγαμε στο τμήμα όπου θα μου ζητάγατε συγνώμη για την… “παρεξήγηση”. Παρεπιπτόντως: Στην Οαχάκα, όταν με είχαν στριμώξει μαζί με τον κάμεραμάν μου οι Μεξικανοί αστυνομικοί,  που όπως είπαμε θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι, τους φώναξα “Δημοσιογράφος” και δεν με πείραξαν. Στη χώρα μου τις έφαγα για πρώτη φορά.

Κάλεσμα για την άμεση συγκρότηση Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.Πα.Μ.) .

Κάτω από το βάρος των δραματικών εξελίξεων, με την επιβίωση της ίδιας της χώρας και του λαού της να έχει τεθεί πλέον ολοφάνερα στην ημερήσια διάταξη, αλλά και με μεγάλο μέρος της εργαζόμενης κοινωνίας να κινητοποιείται μαζικά ενάντια στο καθεστώς, πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα ψέματα τελείωσαν. Ήρθε η ώρα η αγανάκτηση των πολιτών να μετατραπεί σε πολιτική απόφαση. Ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιωματικά μας ανήκουν. Στην αδιαλλαξία και την αποκτήνωση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, πρέπει να αντιτάξουμε την οργανωμένη πάλη του ίδιου του λαού. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο: με την συγκρότηση ενός μετώπου της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού ικανό να κερδίσει τον αγώνα που ήδη έχει ξεκινήσει με τις μαζικές κινητοποιήσεις στην πλατεία συντάγματος και αλλού μέσα στην χώρα.

Εμείς που υπογράφουμε το παρών κάλεσμα αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία συγκρότησης ενός Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ) . Στόχος του Μετώπου είναι η πολιτική οργάνωση της αποφασιστικότητας που αποδεικνύει στην πράξη σήμερα ότι έχει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού.

Βασικές άμεσες επιδιώξεις του Μετώπου είναι:

• Η ανατροπή του καθεστώτος κατοχής της χώρας από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ.

• Η τιμωρία όλων των ενόχων και των δωσιλόγων που οδήγησαν την χώρα σ’ αυτήν την κατάσταση.
• Η μη αναγνώριση και η άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα.
• Η έξοδος από το ευρώ με την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος,
• Η εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδας και με σκοπό τον έλεγχο της οικονομίας και της κίνησης των κεφαλαίων,
• Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με βασικό μοχλό ένα άλλο παραγωγικό και αναγεννημένο κράτος, που θα υποστηρίζει και θα στηρίζεται στις ανάγκες των εργαζομένων και στην πρωτοβουλία των ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων του τόπου,
• Η αλλαγή του μονομερούς προσανατολισμού της χώρας και την απαλλαγή της από τα ασφυκτικά δεσμά που της έχουν επιβληθεί.
Βασική προϋπόθεση όλων αυτών είναι η πάλη για την κατάκτηση της δημοκρατίας. Η διάσωση της χώρας και του λαού δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον λαό στον «γύψο» ούτε με «εθνικές» ή «υπερκομματικές» κυβερνήσεις εκφασισμού της πολιτικής ζωής. Η διέξοδος από την κρίση απαιτεί περισσότερη και όχι λιγότερη δημοκρατία.
Απαιτεί τον λαό στο προσκήνιο, όχι θεατή και θύμα των εξελίξεων.
Απαιτεί μια νέα εξουσία με τον λαό στα κέντρα των αποφάσεων και όχι ένα διεφθαρμένο σύστημα κυβερνητικής απολυταρχίας, όπως είναι σήμερα.
Απαιτεί την κατάκτηση της δημοκρατίας μέσα από την αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.
Εμείς που υπογράφουμε το παρόν κάλεσμα πιστεύουμε πώς τώρα είναι η ώρα για να οικοδομηθεί ένα τέτοιο Μέτωπο του ίδιου του λαού, που θα απαντήσει αποτελεσματικά σε όλους τους αιφνιδιασμούς και τους σχεδιασμούς του επίσημου πολιτικού συστήματος και των επικυρίαρχων.

Μόνο με τη δημιουργία αυτού του μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου ολόκληρου του λαού για τη διάσωση και την αναγέννηση της χώρας μπορούμε να ξεφύγουμε από τον καταθλιπτικό μονόδρομο της καταστροφής, της λεηλασίας και της υπερχρέωσης. Αυτό είναι σήμερα το κυρίαρχο εθνικό, πατριωτικό και συνάμα ταξικό καθήκον για τον εργάτη, τον αγρότη, τον μικρομεσαίο.
Ένα τέτοιο μέτωπο δεν μπορεί να είναι υπόθεση οργανώσεων, ή κομμάτων, αλλά αφορά το σύνολο του λαού πέρα και πάνω από κομματικές τοποθετήσεις και εντάξεις. Ούτε μπορεί να συγκροτηθεί ως άθροισμα οργανώσεων, ή ως μέσος όρος πολιτικών ιδεολογιών.

Το Μέτωπο είναι ανοιχτό σε όλους με μοναδική προϋπόθεση την συνειδητή στράτευση στους βασικούς στόχους του. Συγκροτείται στη βάση της αυτοκέφαλης οργάνωσης κατά τόπους δουλειάς και γειτονιές.

Καλούμε όλες τις πρωτοβουλίες και κινήσεις που υπάρχουν ανά την Ελλάδα να στρατευθούν στην συγκρότηση του Μετώπου. Καλούμε κάθε έντιμο αγωνιστή που κινητοποιείται στο κίνημα των πλατειών, κάθε πολίτη που ανησυχεί για την τύχη της χώρας του, κάθε εργαζόμενο που δοκιμάζεται από την κατάσταση να αγκαλιάσει και να κάνει δική του υπόθεση τη συγκρότηση του Μετώπου.

Στο πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου, σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί συγκεκριμένα τις επόμενες ημέρες, θα συγκληθεί Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με σκοπό την επίσημη ίδρυση και την έκδοση ιδρυτικής διακήρυξης του Μετώπου.

18/6/2011

ΤΟΠΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΝΙΑΙΟΥ ΠΑΛΛΑΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ-ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ-ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ.

Σεισαχθεια: ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΓΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ...

Σεισαχθεια: ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΓΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ...: "Οι Επόμενες ημέρες θα είναι δύσκολες. Η κοινωνική αγανάκτηση έχει φτάσει στο zenith και το.... κοινό συναίσθημα όλου του Ελληνικού λαού θ..."

Πρόταση...

Πρόταση προς τον υπουργό Δικαιοσύνης 

 και τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Αυτούς που συλλαμβάνετε για το σκάνδαλο του ποδοσφαίρου,  

για λόγους οικονομίας

  να τους βάλετε στα κελιά 

των  Ρουσόπουλου, 

Εφραίμ
 Βουλγαράκη, 

Χριστοφοράκου, 

  Μαντέλη,   

Τσουκάτου, 

 Τσοχατζόπουλου

και των λοιπών φιντανιών της πιάτσας.

Αι σιχτίρ

http://gregordergrieche.blogspot.com/

Καλές και οι δύο...

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Μια παρεξήγηση ήταν. Πάει, πέρασε. Είπε μια κουβέντα ο Πάγκαλος, είπε μια κουβέντα κι ο Σαμαράς, νερό κι αλάτι. Αλλα είναι τα σπουδαία: Η σωτηρία της χώρας. Επ' αυτού πρέπει να δώσουν όλες τις δυνάμεις τους 
(ει δυνατόν: να τις ενώσουν) το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

Δεν είναι ώρα τώρα να τσακώνονται ποιος έφερε τη Δημοκρατία στην Ελλάδα.

Μα, και οι δύο την έφεραν.

*

Ο ένας, για παράδειγμα, την έφερε με νόμους όπως εκείνος ο απεργοκτόνος και αντεργατικός «330». Ε, ο άλλος την έφερε με «άρθρα 4». Και οι δυο μαζί την έφεραν, έχοντας στο ενεργητικό τους το 95% των απεργιών - βάσει των δικών τους νόμων - να κηρύσσονται «παράνoμες και καταχρηστικές».

*

Και ο ένας και ο άλλος έχουν επιστρατεύσεις, μαθητοδικεία, αγροτοδικεία, ΜΑΤ, ξύλο, προβοκάτορες, «γνωστούς - αγνώστους».

*

Η Δημοκρατία της τάξης που σώριασε την Βασιλακοπούλου, τον Κουμή, την Κανελοπούλου, τον Τεμπονέρα, τον Γρηγορόπουλο,δεν είναι μόνο του ενός ή μόνο του άλλου. Είναι και των δυο τους.

*

Ο ένας έχει να επιδείξει τα «0+0». Κι ο άλλος τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου για το «πάγωμα» μισθών και συντάξεων. Και οι δυο μαζί έχουν «λιτότητα», «στενωπό», «τούνελ», «μονόδρομους», «θυσίες».

*

Ο ένας έχει Τσουκάτους, Μαντέληδες, Χρηματιστήρια και «κότερα». Ο άλλος έχει «κουμπάρους», «αναψυκτήρια» και δομημένα ομόλογα. Και ο ένας και ο άλλος έχουν «Ζήμενς» και Βατοπέδια.

*

Ο ένας έχει από Οτσαλάν μέχρι μουλωχτές δανειακές συμβάσεις. Ο άλλος έχει μουλωχτά κλεισίματα της Βουλής. Και ο ένας και ο άλλος έχουν (μερικές χιλιάδες) ντροπολογίες της νύχτας.

*

Ο ένας έχει Ολυμπιακή λεηλασία, Καλατράβες, Ζέπελιν, ΝΑΤΟ, Σούδα, Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, ΕΕ, Μάαστριχτ και ευρω-φτώχεια. 

Κι ο άλλος τα ίδια.

*

Ο ένας έχει ΑΓΕΤ. Ο άλλος ναυπηγεία. Κι οι δυο μαζί έχουν ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΣΕ, λιμάνια, αεροδρόμια, «νταβατζήδες» και «εθνικούς εργολάβους».

*

Ο ένας κόβει το Ασφαλιστικό με τον «μπαλτά» του Σιούφα και του Σουφλιά. 

Ο άλλος το κόβει με τον «μπαλτά» του Ρέππα και του Λοβέρδου.

*

Ο ένας μειώνει τους φόρους των βιομηχάνων και αυξάνει τους φόρους των εργατών με τον Παπαντωνίου, τον Παπακωνσταντίνου και τον Βενιζέλο. 

Κι ο άλλος μειώνει τους φόρους των βιομηχάνων και αυξάνει τους φόρους των εργατών με τον Αλογοσκούφη και τον Παπαθανασίου.

*

Ανεργία, «απασχολήσιμοι», δουλεμπορικά, ο ένας. Συμβασιούχοι, τετραωρίτες, δουλεμπορικά κι ο άλλος.

*

Ελλείμματα, χρέη, δάνεια, τόκοι στις πλάτες του λαού, ο ένας. Ελλείμματα, χρέη, δάνεια, τόκοι στις πλάτες του λαού κι ο άλλος.

*

«Πακέτα» στους τραπεζίτες, ο ένας. «Πακέτα» στους τραπεζίτες κι ο άλλος.

*

Δημοκρατία, λοιπόν, αυτή της ΝΔ. Δημοκρατία και η άλλη του ΠΑΣΟΚ.

Καλές. Και οι δύο...

Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΟΥ 1843...

Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Δυστυχώς τα λεφτά δεν είχαν πάει σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα λούσα του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος. (Σας θυμίζει τίποτα;)

Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό τών συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Στην πραγματικότητα, με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. (Αυτό μήπως;)

Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο ώστε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά. (Βρε κάτι συμπτώσεις…)

Αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του.

Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο (!), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών, που θα δοθούν στους δανειστές της. (Πάμε πάλι απ’ την αρχή. Σας θυμίζει τίποτα;)

Για να είναι σίγουροι ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους, αλλά και των ποσών που εισπράττονται. (Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…)

Για να μην πολυλογώ, σας αναφέρω τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου. Κάθε ομοιότητα με την εποχή μας είναι εντελώς τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού:

1. Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν.

2. Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες.

3. Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ενστόλων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.

4. Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της “δεκάτης”, που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή.

5. Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.

6. Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα.

7. Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.

8. Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου.

9. Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.

10. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες “εθνικές γαίες” με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.

11. Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.

Δεν είναι ανατριχιαστικά όμοια με την εποχή μας;

Είδατε που οι οικονομικές συνταγές λιτότητας είναι σαν το παλιό καλό κρασί;

Ίδιες, αιώνιες, ανυπόφορες.

Κι επειδή ξέρω ότι θα ρωτήσετε “τι πέτυχαν με όλα αυτά;”, σας απαντώ:

Ο κόσμος εξαθλιώθηκε για μεγάλο διάστημα, οι ξένοι πήραν ένα μέρος των χρημάτων τους, η χώρα είδε κι έπαθε να συνέλθει, αλλά φαλίρισε ξανά μετά από πενήντα ακριβώς χρόνια, με το “Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν” του Χαριλάου Τρικούπη το 1893.

Πάντως, το συγκεκριμένο μνημόνιο του 1843, από πολλούς ιστορικούς θεωρείται μία από τις σοβαρότερες αφορμές για το ξέσπασμα της επανάστασης της 3ης Σεπτέμβρη 1843, που έφερε Σύνταγμα στη χώρα.

Μίμη για να είσαι πατριώτης πρέπει να έχεις πατρίδα...

Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης

Αυτά που γράφω είναι κάτι σαν απάντηση σε όσα γράφει ο Μίμης Ανδρουλάκης (http://mimisandroulakis.blogspot.com/2011/06/blog-post_22.html). Στην πραγματικότητα είναι σκέψεις που έχω καιρό, και ο Μίμης με το άρθρο του, μου έδωσε την αφορμή να τις γράψω κιόλας. Ο Μίμης λοιπόν σε μια από τις πιο προωθημένες προτάσεις του (αταξικού τύπου θα την έλεγαν οι παλιοί σύντροφοι αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό) ζητά, να εκδηλωθεί ένας οικονομικός πατριωτισμός.

Από αυτούς που έχουν φαντάζομαι, γιατί οι υπόλοιποι, είτε είναι πατριώτες είτε όχι, αυτού του τύπου τον πατριωτισμό δεν μπορούν να τον επιδείξουν.

Με μια σχεδόν χριστιανοηθική αγωνία, καλεί βιομηχάνους, επαγγελματοβιοτέχνες, όσους...
έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, ακόμη και την εκκλησία να καταλάβουν πως ο νέου τύπου πατριωτισμός την εποχή που ζούμε, απαιτεί να βοηθήσουν την χώρα. Δηλαδή να επιστρέψουν τις καταθέσεις τους, να προσφέρουν τον οβολόν τους, με αντάλλαγμα ελαφρύνσεις από το κράτος, “κατανόηση” από τις φορολογικούς μηχανισμούς, και κυρίως από το έθνος που οφείλει να διακατέχεται από μια ηδονική εθνική διέγερση.

Ο λόγος που διαφωνώ με τον Μίμη, δεν είναι μόνο πως εμφανώς πρόκειται για έναν ουτοπικό ιδεαλισμό που αναζητά ευαισθησίες από τμήματα της κοινωνίας που δεν τις έχουν, αλλά τσουβαλιάζει ευθύνες, συμπεριφορές, αντιθέσεις, κάτω απ την αόριστη ομπρέλα του έθνους και του πατριωτισμού. Μπορεί να είναι μια εφεύρεση για να νοιώσει καλύτερα ο Μίμης αυτοτοποθετούμενος σε ένα Μέτωπο σωτηρίας, αλλά δεν είναι εφεύρεση σωτηρίας. Εν ολίγοις τα κίνητρά του μπορεί να είναι ψυχολογικά αλλά όχι απαραίτητα πολιτικά. Μου θυμίζει τους θρησκευόμενους που περιμένοντας την θεϊκή σωτηρία κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη με την πίστη, αλλά δεν την φέρνουν κιόλας.

Ακόμη, δεν διαφωνώ με τον Μίμη γιατί και οι δυο μας πιστεύαμε πως υπάρχουν κυρίαρχες και ταξικές αντιθέσεις στην κοινωνία , συμφέροντα,που ορίζουν και τις συμπεριφορές και τις πολιτικές. Τείνω άλλωστε να πιστέψω πως η κυρίαρχη αντίθεση σήμερα στις καπιταλιστικές κοινωνίες, δεν είναι με την παλιά έννοια Κεφάλαιο-Εργασία, αλλά από τη μια μεριά το χρηματοπιστωτικό μόρφωμα, αυτοί οι οπαδοί του εξτρεμιστικού καπιταλισμού και από την άλλη ολόκληρη η κοινωνία. Άρα κάτω από αυτή την θεώρηση, θα μπορούσα θεωρητικά να αποδεχθώ διαταξικές συμμαχίες και συστρατεύσεις. Όχι όμως στην Ελλάδα

Για να είσαι πατριώτης, πρέπει να έχεις πατρίδα. Και στη χώρα αυτή, οι έχοντες και κατέχοντες (με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν ήταν ποτέ πατριώτες. Το ελληνικό κεφάλαιο, αυτό που δεν κατάφερε να κάνει ούτε μια μεταρρύθμιση που του αναλογούσε, δεν είχε ποτέ πατριωτισμό. Τα σαλόνια είναι γεμάτα από εφοπλιστές που βγάζουν πατριωτικές κραυγές, ανεμίζουν σημαίες, αλλά στα καράβια τους έχουν σημαίες ευκαιρίας. Από βιομηχάνους που ανησυχούν μήπως την χώρα την πάρουν οι αλλοδαποί, αλλά ξεχνούν πως είναι αυτοί που την κλέβουν.

Το ελληνικό κεφάλαιο ήταν πάντα κομπραδόρικο. Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα (πετρέλαια, αλουμίνα, κλπ) ήταν αποτέλεσμα παραχωρήσεων από το ελληνικό κράτος (χούντα για να μην ξεχνιόμαστε) σε συγκεκριμένους ανθρώπους και όχι ο”αγώνας του έντιμου επιχειρηματία” όπως θέλουν να λένε. Οι περισσότερο εφοπλιστές έγιναν με τις παραχωρήσεις των Λίμπερτυ, των συμμαχικών αποζημιώσεων , με ψεύτικα στοιχεία που έδινε το κράτος. Οι κατασκευαστές ανδρώθηκαν με κρατικές δουλειές και ευνοϊκούς νόμους που γίνονταν γι αυτούς. Η βιομηχανία των νέων τεχνολογιών (αυτό ειδικά το ξέρει καλά ο Μίμης) άνθισαν στο καρπερό χωράφι της κρατικής προσφοράς και όχι στο άγονο του ανταγωνισμού.

Όλοι αυτοί μαζί φοροδιαφεύγουν, τους σβήνονται πρόστιμα, και βέβαια δεν οδηγούνται στη φυλακή αν χρωστάνε στο κράτος. Είναι ένα κακομαθημένο κεφάλαιο, αρπαχτικό πολλές φορές, που αντιλαμβάνεται το κράτος και τον πατριωτισμό ως την λειτουργία εκείνη που θα τους ευνοήσει.

Όσο για την εκκλησία τα τελευταία χρόνια, απέναντι σε ένα κράτος που αρνείται να κατανοήσει την ευθύνη του απέναντι σε πολίτες και να διαχωρίσει τους ρόλους Εκκλησίας κράτους,δρα εκβιαστικά με την απειλή του χριστεπώνυμου (εκλογικού βεβαίως) πλήθους

Είναι λάθος λοιπόν να ρωτάει ο Μίμης γιατί δεν βάζουμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Ή ακόμη χειρότερα γιατί ο λύκος δεν βοηθάει το βοσκό στο άρμεγμα. Γιατί αυτή είναι η φύση του.

Αυτό που έχει ανάγκη η χώρα, η πατρίδα αν θέλει ο Μίμης, είναι ακριβώς το αντίθετο. Δεν χρειάζεται εκκλήσεις αλλά αποφασιστικότητα. Το κράτος να παίξει το ρόλο του,και να απαιτήσει να εφαρμοστούν οι κανόνες. Οι ηθικοπλαστικές εξάρσεις μοιάζουν με μνημόσυνα. Έχουν ωραία λόγια αλλά ο άνθρωπος είναι νεκρός. Η μόνη ηθική απαίτηση και οικονομική μαζί, είναι να πληρώσουν αυτοί που φοροδιαφεύγουν, κλέβουν το κράτος, και βέβαια το ξεφτιλίζουν. Μετά πίνουν και ένα κοκτέιλ στην σύνοδο του ΣΕΒ κάνοντας δηλώσεις για “εθνικό” χρέος. Ναι υπάρχει Μίμη εθνικό χρέος. Να αλλάξουν οι ρόλοι. Να πληρώσουν Και μάλλον είναι αρκετά αυτά που ήδη χρωστάνε. Δεν χρειάζονται υποσχέσεις για νέες φοροαπαλλαγές, αλλά να λειτουργήσει το κράτος. Τώρα. Και μετά ίσως τους αγαπήσω κι εγώ.

Σεισαχθεια: Αυτή η "βία" θα γκρεμίσει τη νεοφιλελεύθερη κυβέρν...

Σεισαχθεια: Αυτή η "βία" θα γκρεμίσει τη νεοφιλελεύθερη κυβέρν...: "Πείνα κι Ανεργία, η πιο μεγάλη ΒΙΑ..."

Σεισαχθεια: Ενωμένο σαν μια γροθιά το αστικό κοινοβουλευτικό π...

Σεισαχθεια: Ενωμένο σαν μια γροθιά το αστικό κοινοβουλευτικό π...: "Πολύ διδακτικό το κακοστημένο θέατρο που παίχτηκε στην βουλή κατά την ψηφοφορία ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Αναφερόμαστε στην προσ..."

Τι πουλάς, ρε Καραμήτρο;

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Προϋπόθεση για την καταβολή της πέμπτης δόσης του δανείου της τρόικας, όπως είπε ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ξημερώματα Δευτέρας, είναι να έχει πρώτα ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο πλαίσιο, ώστε τα 12 δισ. ευρώ να εκταμιευθούν στις αρχές Ιουλίου. Από δίπλα και τα διεθνή ΜΜΕ, οι οίκοι αξιολόγησης, ακόμη και ο Λευκός Οίκος.

«Τυχόν χρεοκοπία της Ελλάδας θα επιφέρει οικονομικό Αρμαγεδδώνα στον πλανήτη» είναι η μόνιμη επωδός. Η Lehman Brothers θα μοιάζει με παιδική κατασκήνωση. Τέτοια δόξα, τέτοια τιμή ούτε που την είχαν ονειρευτεί ποτέ οι κοπρίτες Έλληνες εργαζόμενοι.

Πού να φανταστούν ότι, όταν τα έτρωγαν παρέα με τον Πάγκαλο (όσα προλάβαιναν, εδώ που τα λέμε) και τα έξυναν παριστάνοντας, επί 2.119 ώρες ετησίως, πως δουλεύουν, ότι θα ενεργοποιούσαν τη θεωρία του χάους και θα έφερναν σε απόγνωση ολόκληρο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα;

Δυστυχώς η σκληρή και παραγωγική εργασία, επί 1.390 ώρες ετησίως, των Γερμανών συναδέλφων τους δεν ήταν αρκετή για να αποτρέψει το κακό. Άλλωστε, πράγματι, αν μια πεταλούδα πετάξει στο Πεκίνο, σύμφωνα με την εν λόγω θεωρία, ένας σεισμός θα γίνει στην Καλιφόρνια. Γιατί, λοιπόν, όταν τα ξύνει μέχρι αιμορραγίας ένας δημόσιος υπάλληλος στον Άνω Καρβασαρά, να μην καταρρεύσει το μισό τραπεζικό σύστημα της υφηλίου – της Goldman Sachs και της Deutsche Bank συμπεριλαμβανομένων; Είναι σαφείς οι αναλογίες.

Ο φερετζές του αξιόπιστου

Δικαιολογημένα λοιπόν τώρα όλος ο πλανήτης έχει πέσει πάνω σε μια χρεοκοπημένη χώρα, η οποία – ελέω της οικογένειας Παπανδρέου, της οικογένειας Καραμανλή, της οικογένειας Μητσοτάκη και του «Ευρωπαίου νοικοκύρη» Σημίτη – συνεχώς δανειζόταν πάνω από τις ανάγκες της και πλήρωνε πάνω από τις δυνάμεις της, χωρίς όμως ποτέ να ξεχρεώνει.

Τώρα η χρεοκοπημένη Ψωρογιώργαινα – διότι μαθηματικά θα χρεοκοπήσεις όταν δανείζεσαι για να πληρώνεις δάνεια, όπως δηλώνουν τόσο η παγκόσμια πείρα όσο και η απλή καθημερινότητα – καλείται να πληρώσει σε είδος καμιά ογδονταριά δισ., τα οποία θα αποτελέσουν μέρος της επόμενης «βοήθειας» που θα της δώσουν για να μην χρεοκοπήσει.

Κι όμως, το Μεσοπρόθεσμο δεν είναι παρά ένας φερετζές, που όλοι ξέρουν ότι θα πέσει. Ωστόσοεπιμένουν σ’ αυτόν. Προφανώς επειδή διαβάζουν με πολύ ειδικά γυαλιά τα τεκμήρια της καταστροφής.

Όπως μαρτυρούν τα στοιχεία της ανακοίνωσης του υπουργείου Οικονομικών, το έλλειμμα, τα έσοδα και οι δαπάνες του προϋπολογισμού το πρώτο πεντάμηνο του έτους συνεχίζουν να κινούνται εκτός στόχου καιεκτός ελέγχου. Παράλληλα επιχειρήσεις κλείνουν, κόσμος μένει άνεργος ή φτωχαίνει ραγδαία, η κερδοσκοπία οργιάζει πάνω στη «διάσωση», η οικονομία νεκρώνει, τα ελλείμματα διευρύνονται, το χρέος θεριεύει και η Ελλάδα ετοιμάζεται για νέα δάνεια, νέα «Μνημόνια» κ.λπ.

Σαν κανείς να μην διαισθάνεται ότι, όσο περισσότερο μια οικονομία βυθίζεται στα σκατά και το χρέος της αυξάνεται ανεξέλεγκτα, τόσο περισσότερο πλησιάζει προς μια κανονικότατη πτώχευση, η οποία όλο και περισσότερο τείνει να αποδειχθεί ανεξέλεγκτη – ακριβώς αυτό δηλαδή που θέλουν όλα αυτά τα ακριβοπληρωμένα κνώδαλα να αποφύγουν.

Είπαμε όμως: Όταν είσαι χώρα και όχι ιδιώτης, όσα και να χρωστάς, πάντα έχεις περιουσία μεγαλύτερηαπό το χρέος σου. Άρα αυτό που σου ζητείται είναι να πληρώσεις σε είδος – και μάλιστα με τονψευδέστατο εκβιασμό ότι έτσι θα γλιτώσεις τη δουλειά, τη σύνταξη και ίσως ένα μέρος του μισθού σου.

Πιπέρι στο στόμα...

Φυσικά αυτό το επιχείρημα είναι μια εξόφθαλμη και αυταπόδεικτη μπούρδα. Κι αυτό, τώρα πια, καταγράφεται ακόμη και απ’ όσους θεωρούν ότι η εκποίηση της εθνικής περιουσίας είναι... «μονόδρομος»! Το παρακάτω παράδειγμα είναι απολύτως ενδεικτικό:

Όπως σημειώνει η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ), «από την εμπειρία των χρηματιστηριακών συναλλαγών γνωρίζουμε ότι ένας πωλητής που βρίσκεται κάτω από συνθήκες έντονης πίεσης αναγκάζεται τις περισσότερες φορές να πουλήσει τις μετοχές σε πολύ χαμηλότερη τιμή από αυτήν που έχει διαμορφωθεί κατά το κλείσιμο της συνεδρίασης του Χρηματιστηρίου».

Τι σημαίνει αυτό; Ότι: «Δεδομένης της δύσκολης θέσης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, η τιμή στην οποία θα πουληθούν οι μετοχές των κρατικών εταιρειών θα αποφέρει κατώτερα του αναμενόμενου έσοδα, με αποτέλεσμα να ξεπουληθούν οργανισμοί, αρκετοί εξ αυτών κερδοφόροι, στην κυριολεξία πολύχαμηλότερα της πραγματικής τους αξίας».

Ύστερα η ΕΣΕΕ περνάει στο παρασύνθημα:

«Παρατηρώντας τις μεταβολές στη συνολική αξία των εισηγμένων εταιριών διαπιστώνουμε μια διαρκή και ευμεγέθη μείωσή τους, καθώς από τα 7,9 περίπου δισ. ευρώ στα οποία ανερχόταν η αξία τους το 2009 αυτή κατρακύλησε μέσα σε μία δεκαετία, δηλαδή κατά τη διάρκεια του 2011, στα 3,6 δισ. εμφανίζοντας μία κατακόρυφη πτώση της τάξεως του 53,81%.

Ειδικότερα θα πρέπει να επισημάνουμε την τεράστια πτώση της χρηματιστηριακής αξίας κολοσσιαίων εταιρειών (ΔΕΚΟ) που ανήκουν στο Δημόσιο, κερδοφόρων και μη, κατά την διάρκεια της διετίας 2009-2011, όπως του ΟΤΕ (-49%), του ΟΠΑΠ (-46%) αλλά και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων όπως η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας - ΑΤΕ (-86%) και η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας (-71%).

Το συμπέρασμα που συνάγεται είναι πως η πώληση μέρους των συγκεκριμένων εταιρειών την παρούσα χρονική στιγμή μόνο συμφέρουσα δεν πρόκειται να αποδειχθεί για την χώρα μας, ενώ η διατήρηση των πλειοψηφικών πακέτων σε ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ κ.λπ. που προβλέπεται στο Μεσοπρόθεσμο δεν σημαίνειτίποτε απολύτως».

Και πώς να σημαίνει κάτι όταν, ακόμη κι αν όλα αυτά υλοποιηθούν με τον τρόπο που τα υπολογίζει το ίδιο το Μεσοπρόθεσμο, με πώληση περιουσίας έναντι 50 δισ. τότε στην καλύτερη περίπτωση θα χρωστάμε όσα και το 2010, όταν άρχιζε η επιχείρηση... διάσωσης της χώρας από τους – «όπου Γιώργηδες και μάλαμα» – Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου;

Δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν, αυτός ο «ευρωμουνόδρομος» (όπως τον περιγράφει επί χρόνια μια ψυχή από Περισσό μεριά) έχει μάλλον καταρρακώσει για τα καλά την ικανότητά μας να διορθώσουμε τα λάθη μας «αξιόπουστα» (όπως επιθυμεί και εύχεται η πρωθυπουργάρα μας). Και είμαστε τώρα στα χέρια του κάθε Σόιμπλε.